Ενα απίστευτο περιστατικό βίας εναντίον του καθηγητή Ιστορίας στο ΑΠΘ Βασίλη Γούναρη από ομάδα φοιτητών κατήγγειλε ο ίδιος χθες, σε κείμενό του που αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα ακαδημαϊκού διαλόγου. Παραθέτουμε, χωρίς σχόλια, το κείμενό του:

«Είμαι πολύ θλιμμένος· ίσως περισσότερο απ’ όσο ταραγμένος. Η εξωτερική αξιολόγηση του τμήματός μου υπέστη τελικά την ταλαιπωρία και άλλων τμημάτων του ΑΠΘ από μια θλιβερή μειοψηφική ομάδα οργανωμένων ακτιβιστών, εντός και εκτός των χώρων του Ιδρύματος. Αυτό ήταν σχεδόν αναμενόμενο. Ομως είχε συνέχεια. Κατά την ξενάγησή τους στα μουσεία του τμήματος οι αξιολογητές εντοπίστηκαν από τους τσιλιαδόρους και η ομάδα κρούσης αφίχθη, 10-12 άτομα. Μαζί με μερικούς συναδέλφους και τον πρόεδρο του τμήματος σταθήκαμε στον προθάλαμο του Μουσείου Εκμαγείων, για να δώσουμε χρόνο στη συνάδελφό μας να ενημερώσει τους αξιολογητές. Είχα την κακή ιδέα να σταθώ μπροστά στην πόρτα του μουσείου. Γύρω μου σχηματίσθηκε ένα ημικύκλιο με άγριες διαθέσεις. Τους είπα μόνον ότι η σκηνή θυμίζει μεσοπολεμική Γερμανία και τους προειδοποίησα ότι η άσκηση βίας δεν προστατεύεται από κανένα άσυλο. Ακολούθησαν 15 λεπτά απίστευτων φραστικών προσβολών, προκλήσεων, προπηλακισμών, εξευτελισμού μου σε κάθε επίπεδο από ωρυόμενα άτομα, τα οποία χτυπούσαν μπουνιές στην πόρτα δίπλα στο πρόσωπό μου, απειλώντας με να μεριάσω. Απλώς έκλεισα τα μάτια και περίμενα… Ευτυχώς δεν με χτύπησαν. Μου θύμισαν πως δεν υποστήριξα την απεργία του ΕΣΔΕΠ, πως δεν υπέγραψα για την απελευθέρωση των υπό δίωξη φοιτητών και ότι όταν «ξεχειλίσει το ποτάμι του λαϊκού κινήματος» θα τρέχω να κρυφτώ. Ξέρω ότι τέτοια περιστατικά έχουν συμβεί πολλές φορές, ίσως και πολύ  χειρότερα. Απλώς δεν είχε συμβεί ποτέ σε μένα. Εχω ακόμη 15 χρόνια υπηρεσίας – αν είμαστε γεροί – στο ΑΠΘ, αλλά θεωρώ την ημέρα αυτή ως σταθμό. Δεν ξέρω πλέον τι μπορώ να περιμένω από έναν χώρο εργασίας όπου η βία ασκείται τόσο συστηματικά, τόσο ωμά και τόσο απροκάλυπτα. Οι φοιτητές λες και πίστευαν πως είναι αόρατοι. Σίγουρα πρέπει να κρυφτώ, όχι από φόβο αλλά από ντροπή για την κατάντια μας».