Με δυο ερωτηματικά πορεύονται από την αρχή της σεζόν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Αμφότερες οι ομάδες εμπιστεύτηκαν ένα μεγάλο κομμάτι του σχεδιασμού τους σε πρόσωπα δίχως σπουδαία εμπειρία. Ο μεν Ολυμπιακός στον Πιερ Ισά. Ο δε Παναθηναϊκός στον Νίκο Νταμπίζα. Και θέλησαν να δουν «τι ψάρια πιάνουν» σε μια ομολογουμένως δύσκολη εποχή.

Εχοντας συμπληρώσει λοιπόν σχεδόν το μισό της αγωνιστικής περιόδου, αναμφίβολα μπορεί να ειπωθεί πως το πρόσημο είναι θετικό. Τόσο για τον Ισά που διαχειρίζεται μεγαλύτερο μπάτζετ όσο και για τον Νταμπίζα που έχει λιγότερα χρήματα να διαθέσει για μεταγραφές. Στον Ολυμπιακό ήταν σούπερ ανακάλυψη ο Ρομπέρτο, αφήνει τις καλύτερες των εντυπώσεων ο Ντομίνγκες, ενώ ο Κάμπελ αποτελεί ένα γοητευτικό μυστήριο αναφορικά με την κατάληξη της παρουσίας του στην Ελλάδα. Φυσικά, ρόλο στις μεταγραφές έχει ο Μίτσελ, ίσως ακόμη και ο Καρεμπέ να είπε τη γνώμη του, αλλά το βάρος πέφτει στον Ισά. Και επειδή πρέπει να λέγονται όλα, οι Μεντζανί – Γιαταμπαρέ έφυγαν χωρίς να πείσουν, ενώ ο Μπονγκ κάνει βήματα προς τα πίσω.

Στο άλλο στρατόπεδο, ο Νταμπίζας χειρίστηκε σωστά την πώληση του Φιγκερόα έφερε χρήμα στο πράσινο ταμείο και αντικατέστησε με τον καλύτερο τρόπο τον Αργεντινό, φέρνοντας στην ομάδα τον Πέτριτς. Οι νεαροί Κλωναρίδης, Ατζαγκούν και Καρέλης ασφαλώς θέλουν τον χρόνο τους, αποτελούν όμως αξιομνημόνευτες επενδύσεις σε μια εταιρεία που δεν σπαταλά χρήματα. Οσο για τους Σίλντενφελντ, Μπαϊράμι και Αμπέιντ, δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε καταπληκτικές μεταγραφές, αν και θα πρέπει να κριθούν με βάση το πόσο κόστισαν και τις προσδοκίες που υπάρχουν.

Συμπέρασμα: οι δυο άνθρωποι που κάνουν το κουμάντο σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό πασχίζουν να φτιάξουν το καλύτερο δυνατό ρόστερ, να αξιοποιήσουν το δυναμικό και να φέρουν κέρδος στις ομάδες. Ο ρόλος των τεχνικών διευθυντών κάθε άλλο παρά εύκολη δουλειά μπορεί να θεωρηθεί.