Ωτοβλεψίες

Το θέατρο του Γιον Φόσε είναι, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνο. Αν σε παρασύρει η φαινομενική απλότητά του, διόλου απίθανο να φτιάξεις κάτι σαν Μπέκετ δι’ αρχαρίους. Ο Γιάννης Χουβαρδάς στις «Παραλλαγές θανάτου» πήγε το έργο μακρύτερα απ’ όσο θα τολμούσε να ονειρευτεί ο (κάθε) συγγραφέας. Το βάθυνε, του έδωσε λυρισμό και ανατριχίλα, στοιχεία που σκοπίμως δεν δίνουν στο πιάτο οι (σωστοί) δραματουργοί. Ο Καραθάνος, η Πουλοπούλου και ο Λούλης στην καλύτερή τους στιγμή. Οσο για τον ίδιο τον σκηνοθέτη, τέλος Φεβρουαρίου έχει πρεμιέρα στο Αμβούργο με τον «Γλάρο» του Τσέχοφ και τον Ιούνιο έρχεται στο Ηρώδειο με τη Λυρική Σκηνή και τον «Ντον Τζιοβάνι» του Μότσαρτ. Τον Μάιο του 2015 θα ανεβάζει στην Οπερα της Στουτγάρδης το «Cosi fan tutte» πάλι του Μότσαρτ και ενδιαμέσως ετοιμάζει τα νέα επί ελληνικού εδάφους σχέδιά του. Η τρίτη άνοιξη του Γιάννη Χουβαρδά μετά το Αμόρε και το Εθνικό.

Στο δημοψήφισμα της «Μοντ» για την «προσωπικότητα του 2013», ο 28 ετών Βέλγος Stromae είναι η μοναδική υποψηφιότητα από τον χώρο της μουσικής. Θα σας θυμίσω εγώ πού τον δοξάσαμε. Στα χορευτάδικα και στα σουξέ των ελληνικών ραδιοφώνων που παρασύρθηκαν προ ετών από το hip hop και το electro ύφος του «Alors on danse» και δεν έδωσαν βάση στη μελαγχολική κοινωνική διαμαρτυρία των στίχων. Επειδή δεν προλαβαίνουμε να μάθουμε γαλλικά μέσα σε δύο εβδομάδες, ακούστε τα καινούργια του, το «Formidable» και το «Papaoutai», με τη βοήθεια μεταφραστού βεβαίως.

Ηταν λογικό στην αρχή να της κλέψει όλη τη δόξα η Κέιτ Μπλάνσετ. Η «Θλιμμένη Τζάσμιν» του Γούντι Αλεν δεν ήταν όμως υπόθεση μόνο πρώτης προβολής. Από την περασμένη εβδομάδα η Σάλι Χόκινς (φωτογραφία) βρίσκεται στην κορυφή της επικαιρότητας χάρη στην υποψηφιότητά της για τη Χρυσή Σφαίρα β’ γυναικείου ρόλου. Με το καλό να έρθει και το Οσκαρ, ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να μιλήσουμε με την ησυχία μας για το τι εστί καλός ηθοποιός και πόσους θεατρικούς ρόλους πρέπει να έχει στα μπαγκάζια του ώσπου να γίνει βασιλιάς για μια νύχτα στο Kodak Theatre. Η συγκεκριμένη ταλεντάρα, 37 ετών σήμερα, ξεκίνησε με ταινίες του Μάικ Λι, ταυτόχρονα όμως έγραψε χιλιόμετρα στις λονδρέζικες σκηνές. Σαιξπηρικοί ρόλοι, μια «πειραγμένη» από τον Ντέιβιντ Χέαρ «Μπερνάρντα Αλμπα» και άλλα πολλά. Η υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα μαζί με την Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία δεσπόζει στην κατηγορία α’ γυναικείου ρόλου για την ίδια ταινία, αποδεικνύει την ορθότητα μιας παλιάς πολυχρησιμοποιημένης ρήσης: η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Ξέρεις εσύ, Γούντι…

Εδώ Λονδίνο – εδώ Λονδίνο ή έστω Δέλτα Παλαιού Φαλήρου. Με εγγλέζικη ακρίβεια ανακοίνωσε η Λυρική τις προθέσεις της για την περίοδο 2014-2019, οπότε και θα έχει μεταστεγαστεί στις νέες εγκαταστάσεις, αλλά μη νομίζετε ότι οι Λονδρέζοι άφησαν ξεκούρδιστα τα ρολόγια τους. Αρχισαν κιόλας οι κρατήσεις για το ανοιξιάτικο και το καλοκαιρινό πρόγραμμα του Globe Theatre. Διαλέχτε: «Αμλετ», «Τίτος Ανδρόνικος», «Ιούλιος Καίσαρ», «Ονειρο θερινής νυκτός», «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», «Βασιλιάς Ληρ», «Πολύ κακό για το τίποτα». Σε πείσμα της παραπάνω φούριας, οι κρατικές μας σκηνές πάνε με το πάσο τους μετρώντας τον χρόνο για τον υπερφίαλο προγραμματισμό τους με τα λειωμένα ρολόγια του Νταλί. Σουρεαλισμός…