O Tempolas o moles –που έλεγε σε λιγότερο κορέκτ εποχές ο Κινέζος στα «Λούκι Λουκ», αδυνατώντας να προφέρει το «ρ». Ελληνιστί, ω καιροί, ω ήθη. Το Μνημόνιο τα άλλαξε όλα στην ελληνική πολιτική. Εκτός από τα άλλα, βάζει αρχηγούς στη φυλακή ή τους οδηγεί εξπρές ενώπιον της Δικαιοσύνης. Εντάξει –δεν το κάνει άμεσα. Αλλά η άνοδος των άκρων και η ακρότητα των αντιπαραθέσεων έχει σπάσει ένα ταμπού της ελληνικής πολιτικής. Οτι οι αρχηγοί δεν πάνε φυλακή –πάνε σπίτι τους αν τους καταψηφίσει ο κόσμος.

Δύο αρχηγοί κομμάτων έχουν μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη. Ο ένας, ο Νίκος Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, είναι προφυλακισμένος. Η εξέλιξη της έρευνας για το αν η ΧΑ αποτελεί εγκληματική οργάνωση είναι τέτοια που δεν διαφαίνεται η έξοδός του από τον Κορυδαλλό. Ο άλλος, ο Πάνος Καμμένος, είδε να αίρεται η ασυλία του παρά τις φιλίες του στη ΝΔ, τις πλάτες που του κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και διάφορες άλλες χείρες βοηθείας που ξαφνικά εμφανίστηκαν. Αυτά για την προτροπή, ποιητική αδεία, για λιντσάρισμα του –δημάρχου πλέον –Χρήστου Πάχτα. Ο Καμμένος είχε ήδη βρεθεί αντίδικος του Αντρίκου Παπανδρέου για τη γνωστή υπόθεση των CDS.

Το πρόβλημα για καλούμενους δι’ υπόθεσίν τους στη Δικαιοσύνη είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν πολιτικά οφέλη. Μπορεί να αποβλέπουν στο να ηρωοποιήσουν εαυτούς –αλλά μέχρι στιγμής το έργο αυτό δεν παίζει. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι της ΧΑ άλλαξαν ήδη γραμμή και επικαλούνται δικαιολογίες τύπου «έκανα γυμναστική» ή «κάναμε αποκριάτικο πάρτι». Με άλλα λόγια, προσπαθούν να υπεκφύγουν κακήν κακώς με τις γνωστές θλιβερές δικαιολογίες των κατηγορουμένων.

Το ερώτημα τώρα είναι αν οι αθρόες την τελευταία περίοδο άρσεις ασυλίας σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής πολιτικής υπερβολής για να μην πει κανείς ασυδοσίας. Αν δηλαδή το ποτήρι της λεκτικής βίας ξεχείλισε με αποτέλεσμα να καλείται η Δικαιοσύνη να αποφανθεί. Παρεπόμενη είναι η απορία αν αυτό θα λειτουργήσει αποτρεπτικά, αν όχι για τους ίδιους, πάντως για όλους τους υπόλοιπους ώστε να «κατέβει» κάπως η πολιτική αντιπαράθεση αφού χτύπησε ταβάνι. Μαζί πάει και ο προβληματισμός αν αυτό το δημόσιο στυλ ήταν μια παρένθεση και αν η απήχησή του μειώνεται δραματικά. Το κόμμα του Καμμένου, παραδείγματος χάριν, φυλλορροεί σταθερά εδώ και καιρό, εντός και εκτός Βουλής. Μένει να φανεί η κατάληξη.

Φυσικά, δεν ισχύει το «στερνή μου γνώση…». Ο Καμμένος άστραψε και βρόντηξε κατά πάντων, στο ίδιο ύφος, το τελευταίο σαρανταοκτάωρο. Σε μια προσπάθεια να εμφανιστεί ως πολιτικός με χίλιους εχθρούς που διώκεται από το Σύστημα. Διωκόμενος είναι όμως ή διώκτης; Τα περί «λιντσαρίσματος» Πάχτα δεν είναι πολιτικώς υπερασπίσιμα. Ακόμη περισσότερο: Καμμένος και καμμένοι έχουν μείνει στο 2011 με τα λέιζερ και τα κραξίματα πολιτικών, ενώ η κοινωνία φαίνεται να έχει προχωρήσει. Ή, τέλος πάντων, να αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τον αχαλίνωτο πολιτικό λόγο, αφού αντιλαμβάνεται ότι δεν αποτελεί λύση. Δεν προσφέρει καν εκτόνωση.

Τελευταία Νέα