Πολλοί ήταν εκείνοι που δάκρυσαν από τη δύναμη της ψυχής των καλλιτεχνών που βρίσκονταν το βράδυ της Δευτέρας (και χθες) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Και πολλοί άλλοι που απορούσαν: πώς είναι δυνατόν να χορεύουν με τόση ακρίβεια και ταχύτητα άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ τους τον ήχο της μουσικής; Κι όμως τα μέλη του κινεζικού καλλιτεχνικού θιάσου ατόμων με αναπηρία τα καταφέρνουν. Μουσικοί με μειωμένη όραση που με την ίδια ευκολία περνούσαν από τις παραδοσιακές μελωδίες του τόπου τους σε τζαζ μελωδίες και χορευτές χωρίς ακοή που ερμήνευαν με ευαισθησία χορογραφίες άλλοτε με άρωμα Ανατολής –πάντα υπό τις οδηγίες στη νοηματική γλώσσα μιας δασκάλας χορού –και άλλοτε του κλασικού ρεπερτορίου, όπως η Λίμνη των Κύκνων, άψογα συγχρονισμένοι μπορεί να κέρδισαν τους θεατές- ανάμεσά τους και πολλοί Κινέζοι. Εκείνοι όμως που κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό ήταν οι δύο τραγουδιστές. Εκείνος με μειωμένη όραση μπορούσε μόνο να ακούσει τον ενθουσιασμό του κόσμου όταν τραγούδησε στα ελληνικά τη «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου. Κι εκείνη, από το αμαξίδιό της, έκλεψε την παράσταση ερμηνεύοντας τα «Παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι με τους θεατές να ακολουθούν χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια κάθε της λέξη.

Τελευταία Νέα