Αναζήτηση
Ακριβώς τέτοιες ημέρες το 2009 ο Γιώργος Προβόπουλος ενημέρωνε τους μονομάχους της πολιτικής σκηνής ότι τα δημοσιονομικά αφηνίασαν. Ο ένας πήγε σε εκλογές ζητώντας εντολή για μέτρα, ο άλλος πήγε στον Ντομινίκ Στρος-Καν και η χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Με πέντε πρωθυπουργούς και άλλους τόσους υπουργούς Οικονομικών έκτοτε, ο Προβόπουλος ήταν το σπιράλ που κρατάει τα φύλλα στο τετράδιο να μη σκορπίσουν, καθώς οι πολιτικοί αντιμετώπιζαν την κρίση σαν ιλαρά που θα περάσει.
Το κάνουν και τώρα με την αύξηση του χρέους στα 322 δισ. ευρώ. Στη Βουλή ο Χρήστος Σταϊκούρας εξήγησε γιατί προστέθηκαν 16 δισ. ευρώ από τις αρχές του έτους, για να προσθέσει: «Αυτή η αύξηση δεν μπορεί να αποτελέσει αιτία για την πρόκληση οποιασδήποτε ανησυχίας».
Στα τέλη του 2013 το δημόσιο χρέος θα είναι 174% του ΑΕΠ –μη βιώσιμο κατά τους πάντες στον πλανήτη –και ο αρμόδιος υπουργός μας λέει να μην ανησυχούμε. Αν δεν απολύεται, είναι γιατί προφανώς αποτυπώνει επακριβώς την κυβερνητική φιλοσοφία.
Οι άνθρωποι είναι αιθεροβάμονες. Χρωστάμε 322 δισ. ευρώ –που θα αυξάνονται διαρκώς με τόκους και νέα δάνεια –και αυτοί μας λένε να αλλάξουμε πλευρό.
Ο Πρωθυπουργός βρίσκει τη χώρα αξιοθαύμαστη από τότε που κρατάει ο ίδιος το τιμόνι, ο υπουργός Οικονομικών διαβεβαιώνει ότι «ο λογαριασμός βγαίνει» και ο αναπληρωτής του κοιμάται ήσυχος, παρότι φτάσαμε το 2013 να χρωστάμε περισσότερα –παρά την άγρια λιτότητα που επιβλήθηκε για να αντιμετωπιστεί το θηριώδες χρέος του 2009.
Είναι το διαζύγιο με τη λογική. Σαν τον Παπανδρέου που πήγε το 2010 στο Καστελλόριζο για να αναγγείλει, δίκην διαφημιστικού σποτ, ότι πέρασε στον λαιμό της χώρας μια θηλιά, χωρίς να ξέρει και πώς θα τη βγάλει. Ή σαν τον Βενιζέλο που λανσάρισε το 2012 το PSI σαν το απόλυτο προσωπικό του έπος, υποτιμώντας ότι τσάκισε τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.
Το σημερινό δίδυμο του υπουργείου Οικονομικών θα προσέφερε καλύτερες υπηρεσίες αν έλεγε τα αντίθετα από όσα είπε. Αν εξηγούσαν ότι το χρέος της χώρας είναι δυσβάστακτο και την καταπίνει. Οτι πρέπει να ανησυχούμε και να βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Οτι απειλείται το μέλλον της όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά γενικότερα.
Είναι πιο χρήσιμο να κινητοποιούν, όχι να καθησυχάζουν. Να προειδοποιούν ότι ίσως έλθουν τα χειρότερα χωρίς επαρκή συνείδηση της κατάστασης. Να προετοιμάζουν για την επόμενη συλλογική οδύνη προκειμένου να σωθεί η παρτίδα –γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Οχι να επιμένουν αμέριμνα να μην ανησυχούμε. Αλλά προφανώς, όπως έλεγε ο άγγλος συγγραφέας Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον: «Δεν είναι ότι δεν βλέπουν τη λύση, δεν μπορούν καν να δουν το πρόβλημα».
