Αναζήτηση
Είναι ένα λογικό ερώτημα: Γιατί τόσο πολλοί ειδικοί σπάνε τα μούτρα τους για την ελληνική κρίση; Γιατί κορυφαίοι οικονομολόγοι του πλανήτη αποτυγχάνουν να βρουν τη σωστή συνταγή στο ελληνικό πρόβλημα;
Οι απαντήσεις είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αλλά ίσως η πιο πειστική είναι αυτή που παραπέμπει σε μια ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: ο Κώστας Χατζηχρήστος κάνοντας τον δάσκαλο οδήγησης δίδασκε στους μαθητές του ότι «στη στροφή στρίβουμε». Δηλαδή σαχλαμαρίτσες και τα αυτονόητα.
Υπερβολή; Οχι ακριβώς. Π.χ., την περασμένη εβδομάδα επισκέφθηκε τη χώρα ο κατά τα λοιπά συμπαθής Γερμανός Γεργκ Ασμουσεν, Νο 2 στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ενδεχομένως διάδοχος του Σόιμπλε. Στη συνέντευξή του προς το «Βήμα της Κυριακής», μερικές από τις απαντήσεις του χτυπούν ρεκόρ κοινοτοπίας.
Παράδειγμα: «Τα επίπεδα ανεργίας είναι απαράδεκτα και πραγματικά κάποιος πρέπει να εστιάσει στις διαρθρωτικές αλλαγές και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, ιδιαίτερα για τους νέους».
Δεν ξέρουμε πόσο του πήρε να καταλάβει ότι «τα επίπεδα ανεργίας είναι απαράδεκτα», αλλά για τους ίδιους τους ανέργους να δεις πόσο απαράδεκτα είναι. Χώρια που δεν πρόκειται ακριβώς για πρόβλημα επιπέδου. Γιατί, όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Γιώργος Γεννηματάς, «για τον ίδιο τον άνεργο η ανεργία είναι 100%».
Αλλη διαπίστωση: «Βλέπουμε ότι οι μισθοί πέφτουν, αλλά δεν παρατηρούμε μια ανάλογη πτωτική πορεία στις τιμές, σημάδι ότι δεν υπάρχει αρκετός ανταγωνισμός στην οικονομία». Σώπα! Και εμείς νομίζαμε ότι φταίνε τα μελτέμια που δεν αφήνουν να σταθεί ομπρέλα στις παραλίες.
Πάμε παρακάτω: «Στο ζήτημα των κοινοτικών κονδυλίων μπορούν να αξιοποιηθούν πολύ περισσότερο τα χρήματα των διαρθρωτικών ταμείων». Οτι μπορούν, μπορούν, αλλά γιατί δεν αξιοποιούνται, ρε μάστορα;
Προσέξτε και αυτό: «Πρέπει να αναλάβουμε κοινή προσπάθεια ώστε να δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και οι επενδυτές εντός και εκτός Ελλάδας να πειστούν ότι δημιουργούμε ένα θετικό μομέντουμ». Ωραία τα λέει ο ποιητής, αλλά θα περιμένουμε πολύ ακόμη;
«Κατανοώ τη δύσκολη πολιτική κατάσταση και τη μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά δεν πρέπει κάποιος να γκρεμίσει όσα έχουν επιτευχθεί με τόση «πολιτική οδύνη» ώς σήμερα».
Αμ δεν κατανοεί. Γιατί το θέμα δεν είναι η «πολιτική οδύνη» και η δύσκολη πολιτική κατάσταση για την κυβέρνηση. Είναι η προσωπική οδύνη και η δύσκολη κατάσταση για τους ανθρώπους. Για τους οποίους δεν λέει ούτε λέξη ο σοφός επισκέπτης.
Συμπέρασμα: η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι ότι πολλοί από τους εμπλεκομένους στην ελληνική κρίση ξέρουν τη θεωρία αλλά δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει στην πράξη. Και όπως έλεγε ο αμερικανός συγγραφέας Τσακ Ρέιν: «Θεωρητικά δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης, πρακτικά όμως υπάρχει».
