Μικρά παιδιά, σαν έρχονταν τα καλοκαίρια στη γειτονιά των Πατησίων, η γλυκιά προσμονή ανακατευόταν με την αγωνία. Αθλητικά γεγονότα περιμέναμε για να γεμίσουν τις νύχτες μας. Η θάλασσα μας έπεφτε μακριά και τα λεφτά δεν φτάναν για διακοπές. Κρίση, σου λέει ο άλλος σήμερα… Τα κοσμικά νησιά ξεχειλίζουν από νεόπτωχους…

Μας ερχόταν πιο κοντά τότε το Μεξικό, το Μόναχο, η Αργεντινή… Μουντιάλ, Ολυμπιακοί Αγώνες μπαίναν απ’ τα ανοιχτά παράθυρα στα ζεστά σπίτια των πολυκατοικιών και, σαν τα κλιματιστικά των καιρών μας, μας δρόσιζαν. Του Διακογιάννη η φωνή, σαν το καράβι μας ταξίδευε και μπρος σε μας τους μικρούς, όλα μεγάλα φάνταζαν και άπιαστα και μακρινά κι ονειρικά.

Και τα χρόνια πέρασαν και οι θάλασσες πιο κοντά ήρθαν κι ο κόσμος αλλιώτεψε και οι μεγάλες αθλητικές στιγμές χάσαν την αχλύ της μεγαλοσύνης που τις τύλιγε και λάμπουν πια από τις χορηγίες (σπόνσορες τους λένε, για όσους δεν κατάλαβαν) και τα χρυσοκέντητα ρούχα και τα παπούτσια τα πανάκριβα και δεν θυμίζουν τίποτα πια από το παρελθόν της αθωότητας και της φτωχογειτονιάς που πλούτιζε τα χρωματολόγιό της με ασπρόμαυρες εικόνες.

Μόνο που τώρα, καμιά φορά, ξεπηδάει ένας αθλητής, μια ομάδα μέσα από τα αποκαΐδια των στοιβαγμένων σωρών και τότε καταλαβαίνεις ότι κάποιος αντιστρατεύεται την καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων, με τόλμη και πάθος και κυρίως με το ταλέντο και την πύρινη προσωπικότητά του.

Κάποτε τον λέγανε Μπορζόφ, Χουαντορένα, Ακι Μπούα, Καρλ Λιούις, τώρα τον λένε Γιουσέιν Μπολτ και καλείται να ξεπεράσει τους ανέμους που μας σαρώνουν κατακαλόκαιρο.

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου στη σκιά, λέει, της χρήσης απαγορευμένων ουσιών (μια πονεμένη ιστορία, μια ιστορία αμαρτωλή που θα ‘πρεπε να είχε οριστικά ακούσει την ετυμηγορία των θεατών, γιατί αυτοί τελικά αποφασίζουν τι θέλουν να δουν και τι τους αρέσει να τους ταξιδεύει) και μπροστά στη λάμψη του πανύψηλου Τζαμαϊκανού, που έχει τον χρόνο στο χέρι και τον περιπαίζει κατά τα κέφια του.

Ας μην υποκρινόμαστε, τι περιμένουμε από τις μεγάλες διοργανώσεις; Μεγάλες μονομαχίες από αθλητές που ξεπερνούν τα όρια της φτωχής μας πραγματικότητας! Αυτό θέλουμε, αυτό θέλουν και οι εταιρείες-κολοσσοί που επενδύουν τα χρήματά τους στο θέαμα του αθλητισμού. Οι απαγορευμένες ουσίες, λοιπόν, είναι μέρος του προγράμματος! Κλείνει η παράγραφος και το κεφάλαιο ντόπινγκ.

Ερώτηση: με τον Μπολτ να τρέχει τα 100 μέτρα σε 10 δευτερόλεπτα και την Ισινμπάγεβα να βάζει τον πήχη στα τρία μέτρα ποιος θα άνοιγε την τηλεόραση αναζητώντας σήμα από τη Μόσχα και δεν θα προτιμούσε τον… ατέρμονα του «Καφέ της Χαράς» ή την επιστροφή στη νιότη με τους «Αυθαίρετους»;

Στις ρωμαϊκές αρένες οι μονομάχοι έκαναν τη διαφορά με το πάθος και τις ικανότητές τους κι αν τούτο δεν συνέβαινε η οργή του πλήθους ήταν ασυγκράτητη. Στις ημέρες μας οι αρένες είναι τα γήπεδα και οι στίβοι. Εκεί τα πλήθη αναστενάζουν και αποθεώνουν και επευφημούν και αποδοκιμάζουν και εκτονώνονται και, κυρίως, ξεχνούν την ανυπαρξία τους, συνυπάρχοντας πλάι σε μια μεγάλη ομάδα, σε έναν μεγάλο αθλητή.

Ο αέρας μιας προσωπικότητας σε χτυπάει πριν από το υλικό της σώμα, όπως το άρωμα μιας γυναίκας πριν από την παρουσία της. Η προσωπικότητα του Μπολτ μας χτύπησε χρόνια πριν και οι ανεμοδείκτες έτριξαν και τα βαρόμετρα έδειξαν μεταβολή, Ασε τα χρονόμετρα πια…

Θαυμάστε λοιπόν τον Τζαμαϊκανό να χορεύει σε ρυθμούς ρέγκε και τη Μόσχα και αφήστε τους κυνηγούς μαγισσών να υψώνουν τις πυρές τους, που μέσα τους τελικά κάποια στιγμή αυτοί θα καταλήξουν…

Τελευταία Νέα