«Δύο ουίσκι στο μπαρ. Τρία ποτά το πρωί. Ενα νταϊκιρί στο Dirty Dick’s, τρία ποτήρια κόκκινο κρασί στο μεσημεριανό και τρία ακόμα στο δείπνο. Επίσης, δύο seconal (ισχυρά βαρβιτουρικά) μέχρι τώρα, και ένα πράσινο ηρεμιστικό του οποίου το όνομα δεν γνωρίζω και ένα κίτρινο που νομίζω πως λέγεται ρεσερπίνη ή κάπως έτσι». Αυτά σημείωνε στο ημερολόγιό του μία ημέρα του 1957, όντας σε στάδιο αποτοξίνωσης, ο διάσημος αμερικανός συγγραφέας Τενεσί Γουίλιαμς σχετικά με τη ροπή του προς το αλκοόλ. Είκοσι έξι χρόνια μετά, στις 25 Φεβρουαρίου 1983, «ο πιο σημαντικός αμερικανός θεατρικός συγγραφέας μετά τον Ευγένιο Ο’Νιλ», σύμφωνα με τους «New York Times» της εποχής, απεβίωσε στη σουίτα του σε ένα ξενοδοχείο σε κοντινή απόσταση από το περίφημο Theater District της Νέας Υόρκης. Ηταν 71 ετών, δυστυχισμένος, ελαφρώς υπέρβαρος, εθισμένος στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ και παρανοϊκός στα όρια του παραληρήματος. Ο τιμημένος με τρία Πούλιτζερ συγγραφέας, ο οποίος έγραψε με «βαθιά συμπάθεια και χιούμορ για τους απόκληρους της κοινωνίας», ήταν ένας άνθρωπος ευγενικός, γενναιόδωρος και εργατικός που ξυπνούσε τα χαράματα σχεδόν καθημερινά και καθόταν στη γραφομηχανή του με ένα φλιτζάνι καφέ, για να γράψει περισσότερα από εκατό θεατρικά έργα και μικρές ιστορίες. Παράλληλα, όμως, αυτός ο «ποιητής της ανθρώπινης καρδιάς» ήταν ένας μονήρης, καταθλιπτικός αλκοολικός ο οποίος κατάφερε να απομακρυνθεί από όλους τους ανθρώπους που αγαπούσε. Η βασική αιτία ήταν η σχέση του με το αλκοόλ.

Δύο χρόνια πριν από τον θάνατό του ο Γουίλιαμς έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «Paris Review». Αφού πρώτα μίλησε για το έργο και τον βίο του, ο συγγραφέας του «Γυάλινου κόσμου» και της «Λυσσασμένης γάτας» αναφέρθηκε, με τρόπο έμμεσο και σχεδόν απολογητικό, στον ρόλο που διαδραμάτισε το αλκοόλ στη ζωή του: «Ο Ο’Νιλ είχε τρομακτικό πρόβλημα με το αλκοόλ. Οι περισσότεροι συγγραφείς έχουν το ίδιο πρόβλημα. Οι αμερικανοί συγγραφείς, σχεδόν όλοι, έχουν προβλήματα με το αλκοόλ γιατί υπάρχει ένας μεγάλος βαθμός έντασης που εμπλέκεται με το γράψιμο, το γνωρίζετε αυτό. Μέχρι κάποια ηλικία αυτό είναι ανεκτό, αλλά μετά χρειάζεσαι μια υποστήριξη για τα νεύρα, την οποία λαμβάνεις πίνοντας». Παρότι τα λόγια του ενδεχομένως να ακούγονται υπερβολικά όσον αφορά τη σχέση των αμερικανών συγγραφέων με το αλκοόλ, είναι γεγονός ότι ο Τενεσί Γουίλιαμς δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, ο μοναδικός από αυτούς οι οποίοι με το αλκοόλ είχαν μια σχέση ζωής. Ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ, ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, ο Γουίλιαμ Φόκνερ, ο Τζον Τσίβερ, η Πατρίτσια Χάισμιθ, ο Τρούμαν Καπότε, ο Ντίλαν Τόμας, ο Τζακ Λόντον, η Μαργκερίτ Ντιράς, η Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, ο Χαρτ Κρέιν, όλοι αυτοί καταλέγονται μεταξύ των πιο σημαντικών συγγραφέων και ποιητών της εποχής μας. Ολοι αυτοί περιόρισαν τη δημιουργικότητά τους και κατέστρεψαν τις σχέσεις με τους ανθρώπους που αγαπούσαν εξαιτίας της μανίας τους να πίνουν υπερβολικά. Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Γιατί πίνουν οι συγγραφείς; Με αφορμή τον αλκοολισμό της συντρόφου της μητέρας της, η βρετανίδα συγγραφέας και κριτικός Ολίβια Λάινγκ δίνει τη δική της απάντηση στο δεύτερο βιβλίο της A trip to the Echo Spring, που μόλις κυκλοφόρησε στη Βρετανία και στην Αμερική.

Τελευταία Νέα