Σε ένα εικοσάλεπτο από την ώρα που θα ειδοποιηθούν από το Συντονιστικό της Πυροσβεστικής (στο Χαλάνδρι), που δίνει τις εντολές, οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας που χειρίζονται τα Καναντέρ είναι στον αέρα. Ανάλογα με τον εκάστοτε φλεγόμενο προορισμό τους έχουν απογειωθεί είτε από Θεσσαλονίκη (415) είτε από Ελευσίνα (215 και 415) ή από Ανδραβίδα, Ακτιο-Πρέβεζα, Βόλο ή Σάμο (215) και μέσα σε λίγα λεπτά έχουν προσεγγίσει το πύρινο μέτωπο. Εχουν πρώτα «βουτήξει» στην πλησιέστερη σε αυτό θάλασσα, προκειμένου να γεμίσουν τις δεξαμενές του CL (που περιέχουν και αφρό) με συνολικά 6 τόνους νερού ανά γέμισμα. Με βάση και τις συνθήκες που κάθε φορά επικρατούν, σε μία ημέρα ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης ενός πυροσβεστικού μπορεί να χρειαστεί να επιχειρήσουν, κατά μέσο όρο, έως και 25 υδροληψίες και ισάριθμες ρίψεις νερού πάνω από τις διάσπαρτες εστίες της φωτιάς.

«Ανάλογα με τον τύπο του αεροσκάφους, το μέγιστο για εμάς στα Καναντέρ 215 είναι οι 9 ώρες πτήσης ημερησίως. Φροντίζουμε, πάντως, να μη φτάνει ένας χειριστής σε αυτό το όριο, αλλά να επιχειρεί δύο εξόδους, που σημαίνει περίπου 6 ώρες στον αέρα. Καθώς εκεί στα ψηλά τα πάντα ανά πάσα στιγμή μεταβάλλονται, είναι απαραίτητη και η ξεκούραση των πληρωμάτων, ώστε να έχουν τη μέγιστη δυνατή διαύγεια πνεύματος εν ώρα πτήσης. Σίγουρα δεν είναι μια δουλειά όπως οι άλλες», περιγράφει ο αντισμήναρχος (ιπτάμενος) Γιώργος Τσουμελέας, διοικητής της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών, όπου υπάγονται τα CL 215.

ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Το ότι υπάρχει ένας μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας εν σχέσει με τα άλλα είδη πτήσεων, οπωσδήποτε υπάρχει, θεωρεί και ο σμηναγός (ιπτάμενος) Νίκος Μυλωνάς, χειριστής CL 415, της 383 Μοίρας Ειδικών Επιχειρήσεων και Αεροπυρόσβεσης (Θεσσαλονίκη), που έχει 4 CL 415 τώρα το καλοκαίρι στην Ελευσίνα. «Τόσο με την εκπαίδευσή μας όσο και με την πιστή τήρηση των κανόνων της αεροπορίας και με τον επαγγελματισμό μας, φροντίζουμε να μη γίνεται ριψοκίνδυνο όλο αυτό που κάνουμε, τόσο για εμάς όσο και για τα αεροσκάφη, που είναι περιουσία του ελληνικού λαού. Κάποια πράγματα, συγκεκριμένες ενέργειες μέσα στο αεροπλάνο, γίνονται πια μηχανικά. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, αυτό που έχεις κατά νου ενώ πετάς είναι να παραμείνεις ασφαλής, να είσαι και αποτελεσματικός. Πετάμε, πάντως, χαμηλά, έως και 100 πόδια (33 μέτρα) πάνω από τις φλόγες, σε σχέση και με τη γύρω περιοχή. Με τους καπνούς, ωστόσο, αποφεύγουμε να εμπλακούμε, σχεδιάζουμε έτσι τη ρίψη του νερού ώστε να μην μπαίνουμε μέσα σε αυτούς με το αεροπλάνο. Οπως και να ‘χει, και από τα κατά καιρούς δυστυχήματα συναδέλφων μας παραδειγματιζόμαστε. Γινόμαστε πιο τυπικοί, ώστε να μην επαναληφθούν ανάλογες απώλειες. Αλλά δεν αισθανόμαστε ότι κινδυνεύουμε», υποστηρίζει.

Είναι περίεργες οι συνθήκες πάνω από τη φωτιά, λέει και ο υποσμηναγός Νίκος Παπαδέλης, 5 χρόνια τώρα στην 383 Μοίρα, σήμερα συγκυβερνήτης σε Καναντέρ 415. «Εχεις και τη θερμότητα να αντιμετωπίσεις, και τους ανέμους που προκαλούν μεγάλες αναταράξεις και μας δυσκολεύουν κατά τις ρίψεις του νερού. Και στη θάλασσα, πάλι, μπορεί και να είναι δύσκολα, αν συναντήσεις παραπάνω κύμα κατά την υδροληψία», σημειώνει. Στον αεροπόρο του πυροσβεστικού, πάντως, όσο και να φαντάζει επάγγελμα ρουτίνας στα μάτια των «απέξω», μένει και συναίσθημα στο τέλος της ημέρας, μετά την επίπονη προσπάθειά του για κατάσβεση μιας πυρκαγιάς. «Αν έχεις πετύχει στην αποστολή σου νιώθεις ικανοποίηση. Ηρωας, ωστόσο, συνήθως δεν νιώθεις, παρά μόνον όταν έχεις και την επιδοκιμασία του κόσμου. Θυμάμαι ακόμα, για παράδειγμα, όταν πήγαμε στο Ισραήλ, το 2010, να σβήσουμε φωτιές, τότε μας συμπεριφέρονταν λες και ήμαστε θεοί. Στην Ελλάδα πια έχουμε συνηθίσει, και το Πυροσβεστικό Σώμα και εμείς, ότι αυτό θα κάνουμε –θα σβήνουμε συνεχώς φωτιές κάθε καλοκαίρι», αναφέρει.

Τελευταία Νέα