Αναζήτηση
Πριν από έναν χρόνο, τον Αύγουστο του 2012, άρχιζε η Οδύσσεια του Αντώνη Σαμαρά. Είχε – δεν είχε αποθεραπευτεί καλά από την οφθαλμολογική επέμβαση όταν αναχωρούσε για Βερολίνο, πετώντας με το μικρό κυβερνητικό αεροσκάφος επειδή αυτό είχε στην καμπίνα την ίδια πίεση με το έδαφος –απαραίτητη προφύλαξη για την αποθεραπεία του ματιού που είχε ακόμη αέριο.
Κοιτώντας από το παράθυρο τη νεφοσκεπή Ευρώπη, ο Πρωθυπουργός είχε στον νου του μια λέξη: ευρώ. Η Ελλάδα δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να βρεθεί εκτός ευρωζώνης. Δώδεκα μήνες αργότερα ο κίνδυνος αυτός έχει αποφευχθεί. Ο Σαμαράς φεύγει στην αρχή της εβδομάδας για να πάει στον Λευκό Οίκο, έχοντας στο μυαλό του μια άλλη λέξη: ανάπτυξη. Αυτό είναι το κρίσιμο θέμα στην ατζέντα των συζητήσεων με τον Μπαράκ Ομπάμα.
Είναι ο μόνος ηγέτης που δεν έχει δει ο έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος έχει ιδίαν αντίληψη της προσωπικότητας όλων των μεγάλων παικτών στη διεθνή σκακιέρα. Η Ανγκελα Μέρκελ είναι, ας πούμε, δύσκολη να πει το ναι, αλλά όταν το λέει το τηρεί και το επιβάλλει. Ο Φρανσουά Ολάντ είναι πραγματικός φιλέλληνας, έστω και αν δεν έχει πάντα τη δύναμη στην Ευρώπη να πάει τα πράγματα εκεί όπου τα θέλει. Ο Μάριο Ντράγκι είναι εγγυητής σταθερότητας και, συγχρόνως, αυτός που δεν έχει κάνει ποτέ έως τώρα λάθος. Ο Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ είναι ένας πολιτικός με επαγγελματισμό –ένας «doer», δηλαδή κάποιος που παράγει αποτελέσματα. Η Κριστίν Λαγκάρντ είναι μια Γαλλίδα αντι-γαλλίδα, με την έννοια ότι οι απόψεις της για την οικονομία δεν συμβαδίζουν με τη γαλλική σχολή οικονομικής πολιτικής. Ο Σαμαράς έχει συναντήσει επίσης τους πολιτικούς της Ιβηρικής και, πιο πρόσφατα, τον Ενρίκο Λέτα, που ενσαρκώνει την ανάγκη για ανανέωση στον Νότο. Αλλά και τη φρέσκια κινεζική ηγεσία που στα μάτια του εκφράζει ελπίδα, όπως και τον Βλαντίμιρ Πούτιν που είναι κλασικός ηγέτης.
Εχει γίνει πολλή συζήτηση γιατί άργησε να οριστεί ημερομηνία για τη συνάντηση Ομπάμα – Σαμαρά. Στην πραγματικότητα, είναι η πρώτη ουσιαστική συνάντηση έλληνα Πρωθυπουργού με αμερικανό Πρόεδρο από το 2004, όταν ο νεοεκλεγμένος Κώστας Καραμανλής είχε πάει Ουάσιγκτον. Οπως πάντα το τάιμινγκ έχει σημασία και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η ερμηνεία του δεν προκύπτει μόνο από την αποκωδικοποίηση του στενού ορίζοντα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Για τους παρατηρητικούς, με εξαίρεση την αυτονόητη συνάντηση με την Ανγκελα Μέρκελ, ο Σαμαράς είναι ο πρώτος και μόνος ευρωπαίος ηγέτης που βλέπει ο Ομπάμα σε αυτή τη συγκυρία. Γιατί; Διότι η Ελλάδα είναι «front line state», κράτος πρώτης γραμμής, στη μάχη για επιστροφή στην ανάπτυξη. Ερημοποιημένη από τη λιτότητα, η Ελλάδα μπορεί να ξαναπάρει μπροστά μόνο μέσα από ένα κεϊνσιανό σοκ.
Ενας κεϊνσιανός Μεσσήνιος είναι, όπως τον πειράζουν οι δικοί του, ο έλληνας Πρωθυπουργός. Ο ποταμός Τσαρλς χωρίζει, στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης όπου βρίσκεται το Χάρβαρντ, τη Νομική Σχολή, της οποίας απόφοιτος είναι ο Ομπάμα, από το Business School που τελείωσε αρκετά χρόνια νωρίτερα ο Σαμαράς. Ωστόσο, η συνάντηση είναι κομμάτι μιας προσπάθειας να ξεπεραστεί το χάσμα μεταξύ γερμανοκρατούμενης Ευρώπης και ΗΠΑ στην υπόθεση της εξόδου από την κρίση.
