Αναζήτηση
Λένε πως το καλό πράγμα αργεί να γίνει. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» είπε ο ίδιος ο Γκάλης, λιγομίλητος όπως πάντα, για την –πραγματικά εξαιρετική – εκδήλωση τιμής του Αρη προς το πρόσωπό του.
Ενας μύθος του παγκόσμιου μπάσκετ και του αθλητισμού, βρήκε επιτέλους τη θέση που του αξίζει στο γήπεδο όπου είχε χαρίσει απλόχερα προς όλους μας, μοναδικές στιγμές τέχνης και φαντασίας.
Ναι, διότι τέχνη ήταν το μπάσκετ που έπαιζε τότε ο μεγάλος άσος του Αρη και ως τέχνη το αντιμετώπιζε το μεγάλο μέρος του κόσμου.
Δεν είναι τυχαίο και δύσκολα θα επαναληφθεί το φαινόμενο ομάδα συλλόγου, να αλλάξει για τόσο μεγάλο διάστημα τις συνήθειες σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, όπου μέχρι και οι αργίες της Δευτέρας μετακόμισαν την Πέμπτη και θέατρα και σινεμά άλλαζαν ωράρια!
Απλά αυτός ο μύθος του μπάσκετ, είχε αφήσει ανολοκλήρωτο το έργο του, τελειώνοντας «βίαια» τις μπασκετικές του ραψωδίες.
Στην εθνική ομάδα, το φθινόπωρο του 1991, όπου μετά το Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, αποκλείστηκε δια βίου απο την ελληνική ομοσπονδία και τον προεδρο Γιώργο Βασιλακόπουλο (αφού είχε προηγηθεί η αδικαιολόγητη απουσία του, από το Μουντομπάσκετ της Αργεντινής το 1990, με έναν εικονικό τραυματισμό).
Στον Αρη το καλοκαίρι του 1992, φεύγοντας με δάκρια από την ομάδα της καρδιάς του προδομένος από τη συμπεριφορά του τότε προέδρου Θεόφιλου Μητρούδη.
Και στον Παναθηναϊκό το φθινόπωρο του 1994 στον αγώνα με τους Αμπελόκηπους στο Μετς και την κόντρα του με τον Κώστα Πολίτη με τον οποίο είχαν προηγούμενα και από το προολυμπιακό του 1988 στην Ολλανδία. Τότε που ο ομοσπονδιακός τεχνικός είχε παραδεχτεί πως δεν έπρεπε να ανεχτεί τα καπρίτσια του Γκάλη και πως στοίχισε αυτή η κατάσταση στον αποκλεισμό της εθνικής από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ.
Οπως και να έχει, ο Νίκος Γκάλης δεν είχε το (αγωνιστικό) τέλος που άρμοζε στην μεγάλη του αξία και κυρίως δεν είχε τιμηθεί όπως του άξιζε τόσο από την ομάδα που έκανε διάσημη στα πέρατα του κόσμου, όσο και από την Πολιτεία.
Παλαιότερα είχε ακουστεί πως έπρεπε να δοθεί το όνομά του στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Μέγα λάθος, που ευτυχώς δεν έγινε και το βράδι της Τρίτης αποκαταστάθηκε (σωστά) η ιστορία, με το αγαπημένο του Αλεξάνδρειο να παίρνει το όνομά του, έστω και στα ξένα αν και για μας θα είναι πάντα το παλέ ντε σπόρ «Νίκος Γκάλης» και όχι «Nick Galis».
Το σημαντικό πάντως είναι πως έστω και έτσι, επιτέλους μετά από 18 χρόνια, έκλεισε ένα πολύ σημαντικό ανοιχτό κεφάλαιο στην καριέρα και τη ζωή αυτού το κορυφαίου άσου με τις τιμές που του άξιζαν.
Συνεπώς έστω και καθυστερημένα αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στη διοίκηση του Αρη, για αυτή την κίνηση. Οπως και στον Γιάννη Ιωαννίδη για την ονομασία του γηπέδου, χωρίς όμως μόνο με αυτό να… ξεχρεώνει σε τιμητικές διακρίσεις η Πολιτεία καθώς η εκδήλωση ήταν ουσιαστικά της ομάδας του.
Το μεγάλο κέρδος πλέον θα ήταν να παραμείνει ο Νίκος Γκάλης σε μπασκετικό (διοικητικό ή άλλης φύσης) πόστο, αλλά κάτι τέτοιο δεν εξαρτάται τόσο από τους άλλους, όσο κυρίως από τον ίδιο.
