Μια βόλτα στο facebook, σήμερα, ημέρα που συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου επιβεβαιώνει πως ζούμε στην χώρα των drama queens: Συναισθηματική διάρροια, άκοποι λυρισμοί, αφιερώσεις, αυθαιρεσίες για την – ακόμη νωπή – παρακαταθήκη του μεγάλου και ουσιαστικού τραγουδιστή.

Και εντάξει, ο απλός θαυμαστής του Μητροπάνου ή εν γένει του λαϊκού τραγουδιού, έχει κάθε δικαίωμα και σε εξάρσεις λυρισμούς να επιδίδεται, αλλά και στην συναισθηματικό παροξυσμό να καταφεύγει για να «τιμήσει» την βαριά απουσία του βάρδου.

Τι γίνεται όμως, όταν οι περισσότερες και πιο υπερβολικές εκδηλώσεις συναισθηματικής διάρροιας, περιλαμβάνονταν σε κείμενα και αναρτήσεις δημοσιογράφων-συναδέλφων;

Τι γίνεται όταν στο ρεσιτάλ λυρισμού – που είδαμε και στην εφιαλτική τρομοκρατική επίθεση της Βοστώνης – πρωταγωνίστησαν έλληνες δημοσιογράφοι, άνθρωποι που υποτίθεται πως πρέπει να είναι προσεκτικοί με τους επιθετικούς προσδιορισμούς και τα επιρρήματα;

Πριν από έναν χρόνο χάσαμε τον Μητροπάνο. Εναν μεγάλο τραγουδιστή. Αλλά πάνω απ’ όλα έναν φορέα ενός παλιού και ουσιαστικού κώδικα που (από τα λίγα που ξέρω) δεν αισθανόταν άνετα με τις υπερβολές, τις διαχύσεις και τις εξάρσεις. Έτσι κι αλλιώς, με την στάση του στα πράγματα και στην τέχνη του έδειξε πως πρέπει να στέκεται κανείς με λιτό και σοβαρό τρόπο απέναντι στην κάθε φορά συνθήκη.

Και επίσης, με τον παλιό κώδικα – που σήμερα δείχνει να εκλείπει – έδειξε πως η πραγματική ευαισθησία δεν διατυπώνεται με κραυγαλέο τρόπο. Αντίθετα διακρίνεται από την στάση στην ζωή. Στον αντίποδα ενός άκρατου συναισθηματισμού που συχνά είναι η λεοντή του μεγαλύτερου κρετινισμού.

Τελευταία Νέα