Αναζήτηση
Υπάρχουν πολλά μέτρα και σταθμά για το πού βρίσκεται το πολιτικό σύστημα. Ενα από αυτά είναι το ισοζύγιο ισχύος μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Αυτό δεν είναι σταθερό, αλλά μεταβαλλόμενο. Ή μάλλον είναι πραγματική τραμπάλα. Θα περίμενε κανείς να κλίνει –λόγω ειδικού και πολιτικού βάρους –υπέρ του Βαγγέλη Βενιζέλου εξαρχής. Δεν ήταν όμως καθόλου έτσι. Το δεύτερο εξάμηνο του 2012, από τη συγκρότηση της κυβέρνησης των τριών ως τα Χριστούγεννα, ο Κουβέλης επιβλήθηκε. Μόνο πρόσφατα έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Οπως πάντα, κρίσιμα δεν είναι τα παραπολιτικά, τα παρασκήνια, οι επαφές ή τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα στα κινητά. Οσο κι αν αυτά χρωματίζουν το πολιτικό ρεπορτάζ και εξάπτουν την περιέργεια του κοινού. Κρίσιμο είναι ποιος αρχηγός έχει αναλύσει σωστά την κατάσταση κι έχει πάρει σταθερή θέση. Τον Ιούνιο του 2012 αυτός δεν ήταν ο Βενιζέλος. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν πίστεψε στη βιωσιμότητα της κυβέρνησης. Δεν μπήκε ο ίδιος στο υπουργικό σχήμα, ούτε άφησε να πάρουν χαρτοφυλάκια ο Λοβέρδος και ο Χρυσοχοΐδης. Το ΠΑΣΟΚ υποεκπροσωπήθηκε με τους κ.κ. Τσαυτάρη, Λιβιεράτο και Σία. Αντιθέτως, ο Κουβέλης εκτίμησε σωστά ότι πρέπει να στηρίξει την κυβέρνηση και τοποθέτησε σε χαρτοφυλάκια-κλειδιά δύο πρόσωπα της εμπιστοσύνης του –τους Μανιτάκη και Ρουπακιώτη. Η ΔΗΜΑΡ ωφελήθηκε πολιτικά επί μήνες από τη στάση της. Ανέβασε πολιτική υπεραξία, θεωρούμενη υπεύθυνη και απαραίτητη –σε βαθμό που να της συγχωρεθεί ότι δεν ψήφισε τίποτε πλην του προϋπολογισμού του 2013.
Ωστόσο, η εικόνα έχει πλέον αντιστραφεί. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση δεν είναι πλέον το μη χείρον για τους εταίρους του Σαμαρά. Ο Βενιζέλος το έχει καταλάβει. Το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει πίβοτ, όπως στο μπάσκετ, και με το ένα πόδι σταθερό έχει γυρίσει το άλλο προς τη ΝΔ. Ο Βενιζέλος στήριξε το ΕΕΤΗΔΕ, όπως στηρίζει και την ανάγκη να βρεθεί λύση και να πάνε πιο γρήγορα τα θέματα προσωπικού στο Δημόσιο. Γιατί; Διότι από την ώρα που εξασφαλίστηκε το 1:1, η πολιτική εξίσωση βγάζει νόημα. Ενας φεύγει, ένας έρχεται. Το μηδενικό άθροισμα λειτουργεί θετικά. Αντιθέτως, η ΔΗΜΑΡ δεν έχει καταλάβει ότι δεν αρκεί η συμμετοχή στην κυβέρνηση και, κυρίως, ότι η στήριξη των κυβερνητικών αποφάσεων δεν έχει πλέον αρνητικό μέρισμα. Οτι το ΕΕΤΗΔΕ –εφόσον δεν κόπηκε σε κανέναν το ρεύμα –είναι προτιμότερο από τους φορολογικούς πειραματισμούς. Και ότι η ανατροπή της κυβέρνησης είναι αδιανόητη. Κάπως έτσι αναγκάστηκε ο Κουβέλης να κάνει στροφή την περασμένη Τετάρτη το βράδυ. Κάτι που δεν διεκπεραιώθηκε χωρίς εκνευρισμούς και επικοινωνιακά τικ. Αντίστοιχα, η αγκύλωση Μανιτάκη – Κουβέλη – ΔΗΜΑΡ στο θέμα του Δημοσίου είναι ξεπερασμένη μετά το 1:1. Και δεν είναι μόνον η ουσία. Είναι και η τακτική. Το ζήτημα αυτό ήταν ουσιαστικά το μόνο εμπόδιο στη διευθέτηση των διαφορών κυβέρνησης – τρόικας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη δόση.
Κάπως έτσι το ΠΑΣΟΚ έχει καλύτερο δεύτερο ημίχρονο από τη ΔΗΜΑΡ. Στην πραγματικότητα, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη έχει παγιδευθεί λόγω της παρουσίας Μανιτάκη στο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και περνάει μια κρίση τακτικής. Η Αγίου Κωνσταντίνου θα ζοριστεί αν αυτή γίνει κρίση στρατηγικής.
