Ας μην αποφανθούμε εκ του προχείρου ότι το ατύχημα του Οσκαρ Πιστόριους ήταν ένας τρόπος να περάσει και ελόγου του στην περιοχή του τέλειου εγκλήματος. Ας δεχθούμε τη δική του εκδοχή. Οτι φερ’ ειπείν πήρε πράγματι για διαρρήκτη την ευφάνταστη σύντροφό του και της την μπουμπούνισε μέσα στο σπίτι, Αγίου Βαλεντίνου ξημερώματα.

Χώρια που είμαι εναντίον των σεξουαλικών εκπλήξεων, είμαι και εντελώς εναντίον των οικιακών όπλων που εκπυρσοκροτούν α βολοντέ και όπου τους γουστάρει. Πάνω στη γυναίκα, τις πιο πολλές φορές, την ώρα που η αφελής μπουκάρει απροειδοποίητα με τα καλύτερα underwear και τις καλύτερες των προθέσεων να γιορτάσετε μαζί τον Αγιο Βαλεντίνο. Πολύ θέλει να την περάσεις για κλέφτη και να την ξαπλώσεις χάμω με την καραμπίνα πριν προλάβει να πει κιχ; Εγώ λέω, καθόλου. Μια τρίχα χωρίζει την ερωτική πρόσκληση από μια πρόσκληση σε δείπνο από έναν υποψήφιο δολοφόνο και αυτό το ξέρει καλά ο κάθε αθλητής και ο κάθε πικραμένος.

Διαβάζω ότι η περιοχή όπου έμενε ο Πιστόριους ήταν απόρθητη, περίπου σαν φυλακή υψίστης ασφαλείας και ότι ένα τέτοιο σούπερ λουξ Αλκατράζ ούτε ένας Φρανκ Μόρις δεν θα είχε την παραμικρή πιθανότητα να το παραβιάσει. Γιατί δεν μπήκε ο συναγερμός; Γιατί δεν γάβγισε ο σκύλος; Γιατί ο Οσκαρ δεν υπνωτίστηκε από το άρωμά της έτσι όπως βλέπω να γίνεται και στην απαγορευμένη διαφήμιση της Chanel;

Μεταξύ τού να αλλάξω κλειδαριά, να προσλάβω σεκιούριτι ή να πάρω σκύλο, προτιμώ χίλιες φορές να ψεκαστώ με το άρωμά μου. Αν ξεγελαστείς, αν νομίσεις ότι είναι η Κίρα Νάιτλι αυτή που μπήκε απ’ το παράθυρο, θα το παραδεχτώ και θα το καταθέσω. Είμαι εγώ και ήρθα να σε ληστέψω.