Για τον λυρισμό της πλατείας η χούντα δεν έπεσε το ’73. Για την τρομοκρατία που σημάδεψε τη μεταπολίτευση η χούντα δεν έπεσε ούτε το ’74. Η τρομοκρατία έδρασε σχεδόν ανενόχλητη για δεκαετίες στη σκιά της δημοκρατικής ευφορίας και αξιοποίησε τη μυθοποίηση της αντίστασης κατά της χούντας. Οι προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη, ένα μείγμα πρωτόλειου μαρξισμού και κοινωνιολογικών στερεοτύπων, διαβάζονταν από το κοινό μεγάλων εφημερίδων το οποίο δεν έκανε τον κόπο να σκεφτεί ότι την προσοχή του οι συντάκτες τους την εκβίαζαν θυσιάζοντας ανθρώπινες ζωές. Η «λούμπεν μεγαλοαστική τάξη» έγινε εργαλείο ανάλυσης, όπως και άλλοι όροι στο πολιτικό λεξιλόγιο της δημοκρατίας. Προσωπικά τη λέξη «νενέκος» την άκουσα για πρώτη φορά στη δίκη της 17 Νοέμβρη. Ολοι αναγνώριζαν ότι η δράση των τρομοκρατών ήταν παράνομη, όμως ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς διαχώριζε την παρανομία από το ηθικό δικαίωμα κάποιων να τιμωρούν. Ο,τι ήταν παράνομο δεν ήταν απαραιτήτως και ανήθικο. Χωρίς βέβαια κανείς να αναρωτιέται πόσο ηθικό είναι να δολοφονείς επικαλούμενος πολιτικούς λόγους, ενώ εσύ δεν κινδυνεύεις να υποστείς την εσχάτη των ποινών αφού αυτή είχε καταργηθεί. Τα θύματα της τρομοκρατίας αντιμετωπίζονταν ως παράπλευρες απώλειες του περάσματος στη δημοκρατία το οποίο στερεοτύπως βαφτιζόταν αναίμακτο. Οι κατά συρροήν γκάφες της Αστυνομίας είχαν μυθοποιήσει τη δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων. Θα μπορούσαν να είναι οτιδήποτε, από στελέχη μυστικών υπηρεσιών ως Ρομπέν των Δασών που διάβαζαν Μαρξ πριν ακόμη απαλλαγούν από τους γαλαθηνούς τους. Εντέλει αποδείχθηκε πως ήταν μια παρέα φανατικών. Βλέπω ήδη τα σηκωμένα φρύδια άλλων, σοφότερων εμού, αναλυτών που θα με κατηγορήσουν ότι για μια ακόμη φορά απλουστεύω ένα φαινόμενο. Μπορεί. Δεν φιλοδοξώ να αναλύσω το φαινόμενο τρομοκρατία. Δικαιούμαι όμως να αναρωτηθώ κατά πόσον η καταδίκη της περιορίζεται στην παρανομία της βίας που κοστίζει ανθρώπινες ζωές αφήνοντας στη σκιά το ηθικό δικαίωμα των τρομοκρατών να δικάζουν. Ακουσα σύμπαντα τον πολιτικό κόσμο να ομοφωνεί για την αποτυχημένη, ευτυχώς, απόπειρα στο Mall. Ακουσα βέβαια και τον κ. Λαφαζάνη να επιχειρηματολογεί πως η βία έχει πρόσημο, υπονοώντας ότι ενδέχεται να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη δραστηριοποίηση κάποιων ακροδεξιών στοιχείων, αφού η αριστερή τρομοκρατία ποτέ δεν χτυπάει τυφλά. Δεν ξέρω αν, εν τη αφελεία του, ξέρει πως ομολογεί έτσι ότι η αριστερή τρομοκρατία διακρίνεται για την καθαρή της ματιά, επειδή ξέρει πού και ποιον στοχεύει. Εκείνο που βέβαια ξέρω είναι πως δεν αρκεί πια η πολιτική καταδίκη της τρομοκρατίας. Αυτήν την αλέθει η αναξιοπιστία του πολιτικού λόγου. Πόσο μπορούμε ακόμη να περιμένουμε την ηθική της καταδίκη;

Τελευταία Νέα