Αναζήτηση
Με τον Κώστα Γαβρά ως απόλυτο σταρ, με την παρουσία του αλλά και την πανελλήνια πρώτη προβολή της τελευταίας ταινίας του «Το κεφάλαιο», κύλησαν οι τρεις πρώτες ημέρες του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
«Ηθελα να κάνω ένα φιλμ για το χρήμα και τον ρόλο που παίζει στην κοινωνία. Ο κινηματογράφος δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, αλλά από τότε που γεννήθηκε, πριν από 117 χρόνια, άλλαξε πολλά», δήλωσε ο διεθνής κινηματογραφιστής μετά την επίσημη προβολή της ταινίας του στο κατάμεστο «Ολύμπιον».
Το «Ζ» ήταν μια σκοτεινή ταινία που στο τέλος είχε ένα φως, μια ελπίδα. «Το κεφάλαιο» που προτείνετε 40 χρόνια μετά, είναι μια πλασματικά φωτεινή – όπως και το χρήμα – αλλά παράλληλα μια τρομακτικά σκοτεινή ταινία. Τελικά, τα παιδιά θα συνεχίσουν να παίζουν ώσπου να τιναχτούν όλα στον αέρα (από την τελευταία ατάκα του πρωταγωνιστή της νέας ταινίας);
«Θα μπορούσε να είναι μια ταινία με χάπι εντ. Η πραγματικότητα όμως λέει ότι είμαστε πολύ κοντά σε μια καταστροφή. Είμαστε μέσα στην καταστροφή… Στην Ελλάδα, στη Γαλλία που πλησιάζει, στην Ισπανία που βρίσκεται μέσα στην καταστροφή», απαντούσε στα «ΝΕΑ» μία ώρα πριν από την επίσημη προβολή.
Σας κατηγόρησαν ότι δεν δίνετε λύσεις.
Αν περιμένεις από τους σκηνοθέτες να δώσουν τη λύση, την έβαψες. Ούτε η αρχαία τραγωδία έδινε λύσεις. Εδειχνε εκείνο που γίνεται, αλλά και το ηθικό, το έντιμο. Και ο θεατής αποφασίζει. Το λέει κι ο Μπέργκμαν και μου αρέσει πολύ: «Θέλω να κρατήσω όλη την προσοχή του θεατή επί δύο ώρες και ύστερα ας σκεφθεί ό,τι εκείνος θέλει». Εμείς απλώς θέτουμε το ερώτημα. Η λύση θα έλθει από τους ανθρώπους τους οποίους ψηφίζουμε. Τους πολιτικούς. Οχι όμως όπως ψηφίζουμε στην Ελλάδα. Περιμένουμε πάντοτε έναν σωτήρα όχι του έθνους αλλά του εαυτού μας. Ισως φταίει η χριστιανική μας παιδεία. Πρέπει να ψηφίζουμε σκεπτόμενοι. Περιμένουμε από τα ρουσφέτια. Και έτσι ψηφίζονται τα τελείως… στουρνάρια.
Ποιον ρόλο από «Το κεφάλαιο» κρατάτε για τον εαυτό σας;
Ο θείος (παλαιός κομμουνιστής) είναι ένας συγκινητικός ρόλος. Τον ξέρω καλά. Τα τράβηξε τόσο τα πράγματα που δυστυχώς δεν πέτυχαν. Προσωπικά προτιμώ τη Μοντ (την κοπέλα του τέλους που ανησυχεί, αντιστέκεται και, βεβαίως, φεύγει). Θα μπορούσα όμως να είμαι ο πρωταγωνιστής. Νιώθω πως είναι το πρόσωπό μου στην τελευταία σκηνή όταν γυρίζει στον κόσμο και λέει: «Προσοχή. Μπορεί το παιχνίδι αυτών των παιδιών να τα τινάξει όλα στον αέρα».
