Να συµπληρώσω – διότι δε µου χωράνε όλα στο… στενό «µπαλκόνι» – πως «Οι δούλες» µε Ιπέρ (φωτογραφία) – Μπλάνσετ θα παρουσιαστούν, όπως ανακοινώθηκε, 4 µε 20 Ιουλίου του 2013, απ’ την Εταιρεία Θεάτρου του Σίδνεϊ, το σημαντικότατο αυστραλέζικο Θέατρο ρεπερτορίου που συνδιευθύνουν η Κέιτ Μπλάνσετ κι ο σύζυγός της, συγγραφέας και σεναριογράφος Αντριου Απτον, σε σκηνοθεσία τού, επίσης Αυστραλού, Μπένεντικτ Αντριους, στενού συνεργάτη του Θεάτρου αλλά και με διεθνή καριέρα, που τον συνδέουν με την ηθοποιό Κέιτ Μπλάντσετ δυο παραστάσεις – θρίαμβοι: η μαραθώνια σύνθεση σαιξπηρικών έργων «Ο πόλεμος των ρόδων» κι η εντελώς πρόσφατη με το «Μεγάλο και μικρό» του Μπότο Στράους.

Επειδή η Αυστραλία πέφτει μακριά, δε φιλοτιμείται κανένα Φεστιβάλ Αθηνών, καμιά Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να μας τη φέρουν την παράσταση αυτή;

Τα λέω εγώ: γιατί βιαζόμαστε; Τελικά οι Αριστοφάνηδες του καλοκαιριού δεν ήταν τέσσερις – όσοι παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο -, δεν ήταν πέντε που ‘γραψα, επτά ήταν συνολικά – προς το παρόν, δεν αποκλείω να εμφανιστεί κι άλλος μέχρι το τέλος του μήνα, χωρίς, βέβαια, να συμπεριλαμβάνω τις ερασιτεχνικές παραστάσεις… Εκτός απ’ τις «Νεφέλες» του Εθνικού, τους «Ιππής» του ΚΘΒΕ, τους «Ορνιθες» του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και τις «Εκκλησιάζουσες» του Θεάτρου του Νέου Κόσμου αλλά και τον «Πλούτο» της Ομάδας Πείρα(γ)μα υπήρξε κι ένας δεύτερος «Πλούτος» – της Θεατρικής Εξόδου Αιγαίου, που τον υπέγραφε ο Νίκος Παροίκος – καθώς και μια «Λυσιστράτη» που την παρουσίασε το – επαγγελματικό – Θέατρο Οψεις της Καρδίτσας σε σκηνοθεσία Παύλου Βησσαρίου.

Η αίθουσα Faust της οδού Αθηναΐδος, με εμψυχωτή τον Αλέκο Συσσοβίτη μάς συστήθηκε πέρσι ως μπαρ – στο ισόγειο του κτιρίου. Φέτος, όμως, εγκαινιάζει στον δεύτερο όροφο και θεατρική σκηνή. Εβδομήντα θέσεων. Με τον Γιάννη Βούρο και τον ίδιο τον Αλέκο Συσσοβίτη (φωτογραφία) στο άπαιχτο στην Ελλάδα έργο για δυο του πολυβραβευμένου – μεταξύ άλλων και με Πούλιτζερ -, αγνώστου μας εδώ ως θεατρικού συγγραφέα Κόρμακ ΜακΚάρθι «Sunset Limited».

Το έργο δεν είναι παρά μια σύγκρουση ανάμεσα σ’ έναν λατίνο, κατά την ελληνική εκδοχή, ευαγγελιστή, πρώην κατάδικο (Συσσοβίτης) – στο πρωτότυπο έργο, «Ο Μαύρος», και οι δυο ήρωες δεν έχουν ονόματα – κι έναν αθεϊστή λευκό καθηγητή πανεπιστημίου (Βούρος) – στο έργο, «Ο Λευκός» – τον οποίο ο μετανάστης έσωσε καθώς ετοιμαζόταν ν’ αυτοκτονήσει πέφτοντας στις ράγες, μπροστά απ’ το επιβατηγό τρένο της γραμμής Νέα Ορλεάνη – Λος Αντζελες με τ’ όνομα ««Sunset Limited», που λαμβάνει χώρα στο αδειανό διαμέρισμα του Λατίνου, σε νεοϋορκέζικο γκέτο, όπου πηγαίνουν μετά το επεισόδιο. Θέμα της συζήτησης – και σύγκρουσής τους -, η ύπαρξη του Θεού, η πίστη στη ζωή, στον άνθρωπο, στον πολιτισμό αλλά και η πεποίθηση πως όλ’ αυτά δεν έχουν πλέον καμιά αξία.

Το «Sunset Limited» έκανε την πρεμιέρα του στο Σικάγο το 2006 και, στη συνέχεια, την ίδια χρονιά, μεταφέρθηκε στην Νέα Υόρκη. Το 2011 έγινε ταινία για την τηλεόραση απ’ τον Τόμι Λι Τζόουνς με τον ίδιο και τον Σάμιουελ Τζόνσον.

Στο Faust ανεβαίνει τέλος Οκτωβρίου, σε μετάφραση Αντώνη Πέρη, σκηνοθεσία Ασπας Καλλιάνη και με σκηνικά και κοστούμια Αντώνη Δαγκλίδη.

Αγανακτισμένη η τακτική αναγνώστρια της στήλης κ. Ειρήνη Γκορτσίλα, ένθερµη αλλά και παρεµβατική θεατρόφιλη, µου κοινοποίησε το mail που ‘στειλε στα Αισχύλεια, το Φεστιβάλ της Ελευσίνας. Και με το οποίο διαμαρτύρεται για τις κάκιστες συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες γίνονται, όπως υπογραμμίζει, οι εκδηλώσεις τους, μιλώντας για «αίσθηση πλανόδιων διασκεδαστών». Μέχρι και σε μωρά με πιπίλα καταγγέλλει πως επιτρέπεται η είσοδος… Ουδεμία έκπληξη ένιωσα διαβάζοντάς το. Οπου και να θεατριστώ κάθε καλοκαίρι, η Ελλάδα – οργανωτές φεστιβάλ ή «φεστιβάλ» αλλά και κοινό – με πληγώνει…

Αυτό πάλι… Που η παράσταση ξεκίνησε με τον τίτλο «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» – το έργο του Ντάριο Φο απ’ τον Σπύρο Παπαδόπουλο, σε σκηνοθεσία του, στο «Αλέκος Αλεξανδράκης», τον Οκτώβριο του 2010 – και κατέληξε – τη δεύτερη σεζόν που συνεχίστηκε και φέτος το καλοκαίρι στην περιοδεία – με… «διευκρινιστική» προσθήκη στον τίτλο, «Η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού»; Κάργα – σερί – οι γενικές αλλά και «θάνατος», σου λέει, και «αναρχικός» στον τίτλο – τόσο νοήμον, προφανώς, θεωρούν το κοινό τους… -, μπορεί και να τρομάζουν, μπορεί και να νομίζουν πως έκανε ο Σπύρος στροφή στο δράμα, μπορεί και να λακίζουν, ας το κάνουμε πιο λιανά, να τους έρχεται κατευθείαν στη μούρη το «κωμωδία», να το καταλαβαίνουν μια κι έξω, μην έχουμε τίποτα ντράβαλα…

Να ‘σαι εκπαιδευτικός οργανισµός και να διαφηµίζεσαι µε ρυθµούς πολυβόλου στην τηλεόραση και το τρέιλερ να προστάζει – ναι, προστακτική, του ρήματος επιλέγω – «ΕπΈλεξέ το», ε, πάει πολύ – αβάσταχτο…

Ολος ο κόσμος, μια σκηνή…

Μια κωμική εκδοχή για τη σκηνή, με τρία πρόσωπα, του μυθιστορήματος μυστηρίου του Αρθουρ Κόναν Ντόιλ «Το κυνηγόσκυλο των Μπάσκερβιλ» (1902), του τρίτου απ’ τα τέσσερα που ‘γραψε με ήρωες τον Σέρλοκ Χολμς και τον βοηθό του γιατρό Τζον Γουάτσον, γραμμένη απ’ τους Στίβεν Κάνι και Τζον Νίκολσον, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2007, θ’ ανεβεί τον χειμώνα – κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη – με τον τίτλο «Σέρλοκ Χολμς – Το σκυλί του Μπάσκερβιλ» στο Αμιράλ σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου.

Πρωταγωνιστές, οι νεαροί ηθοποιοί Νικόλας Αγγελής (φωτογραφία), Αργύρης Γκαγκάνης και Ζήσης Ρούµπος. Τη µετάφραση θα υπογράφει ο Γιώργος Καλαµαντής, τα σκηνικά και τα κοστούµια ο Κώστας Βελινόπουλος, τους φωτισµούς ο Γιάννης Δρακουλαράκος, τη μουσική επιμέλεια ο σκηνοθέτης. Η παραγωγή είναι του Πάνου Λιβαδά.

Τις υπόλοιπες ημέρες της βδομάδας στο Αμιράλ, όπως έχει ήδη γραφτεί, ο Χάρης Ρώμας θα παρουσιάζει την κωμωδία του «Είδα τον Χάρη με τα μάτια μου» που ‘χει σκηνοθετήσει ο ίδιος και που πέρσι παίχτηκε στο Αθήναιον της Θεσσαλονίκης.

Θα τα ξαναπούμε στις 18 Οκτω(Μ)βρίου. Παίρνω των ομματιών μου και φεύγω, δεν μπορώ να ακούω άλλο για Σε(Μ)πτέμβριο…

Τελευταία Νέα