Οι γενναίες μειώσεις

Συμβαίνει παντού. Και το ποδόσφαιρο, αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, ήταν αδύνατο να μην το ακουμπήσει το «μεγάλο κούρεμα».

Εδώ και εβδομάδες, τα ρόστερ των ομάδων φτιάχνονται κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Πρώτον, να βρεθούν ελεύθεροι παίκτες. Δεύτερον, να γίνουν οι απαιτούμενες πωλήσεις. Και τρίτον, να έχουμε τσεκούρι στις αποδοχές. Εδώ είμαστε, λοιπόν.

Τα παραδείγματα για τη ζωή των ελληνικών ΠΑΕ είναι σαφή: ο Γκαρσία δέχθηκε να παραμένει στην Τούμπα με αρκετά λιγότερα χρήματα. Με μείωση που έφτασε στο 35%. Αντίστοιχα, ο Κατσουράνης είπε το «ναι» στον Παναθηναϊκό τόσο με τσεκούρι στις πάγιες αποδοχές, όσο και με μείωση κατά 50% στα μπόνους στόχων. Φυσικά, από την Παιανία η πρόταση στον Καραγκούνη ήταν με λιγότερα χρήματα, ενώ το παζάρι Σαλπιγγίδη – ΠΑΟΚ περιλαμβάνει κούρεμα που φτάνει το 40% στο συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή. Είναι μια λύση για τις εταιρείες να κόψουν τις αποδοχές των ποδοσφαιριστών. Οι εποχές άλλαξαν. Πώς απαντούν οι άσοι; Με βάση τη δύναμή τους στην αγορά. Γκαρσία και Κατσουράνης, έχοντας περάσει τα 30 τους χρόνια, γνώριζαν πως θα δυσκολευτούν να βρουν κάτι πολύ καλό. Το «πάνω χέρι» δεν ήταν με το μέρος τους. Αντίθετα με τους νεότερους, οι οποίοι θα μετρήσουν όλες τις παραμέτρους πριν από τις τελικές επαφές και τη συμφωνία με τα νέα δεδομένα. Ο «Σάλπι» αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα.

Δείχνει ξεκάθαρο. Οι πηγές εσόδων για τις ΠΑΕ στέρεψαν. Η μία επιλογή είναι οι πωλήσεις, κάτι που γίνεται μετά μανίας στην ΑΕΚ. Η δεύτερη αφορά τη στήριξη από τον κόσμο. Αυτό δεν υφίσταται, γιατί τα διαρκείας ελάχιστα προχωρούν στις ομάδες, καθόσον ο κόσμος έχει στερέψει και δεν μπορεί να ενισχύσει τις ομάδες του. Οπότε φτάνουμε στο κούρεμα με την προοπτική να αναπνεύσουν οικονομικά οι ομάδες, μήπως και στο τέλος αποφύγουν την καταστροφή.