Παραβρέθηκα πριν από λίγες ημέρες σε εκδήλωση της λέσχης των Φίλων Παλαιού Αυτοκινήτου (ΦΙΛΠΑ), η οποία θα γιορτάσει τα 40 χρόνια ζωής αναβιώνοντας τον θρυλικό αγώνα στο Τατόι με κλασικά αυτοκίνητα. Στην είσοδο της λέσχης μοστράριζε ένα πανέμορφο Triumph Spitfire, το οποίο έσωσε φίλος και συνάδελφος από την πρέσα, καθώς προοριζόταν να δοθεί για απόσυρση. Ο συνάδελφος ενημερώθηκε από κάποιον γνωστό του και έσπευσε και γλίτωσε το πανέμορφο βρετανικό ρόουντστερ από την ολική καταστροφή.

Δυστυχώς, το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί εξαίρεση, αφού ο κανόνας είναι να διαλύονται για ανακύκλωση χιλιάδες τετράτροχα διαμαντάκια είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω οικονομικής αδυναμίας των κατόχων τους να τα αναπαλαιώσουν και να τα συντηρήσουν. Στο εξωτερικό υπάρχει μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση και βέβαια πολλά από τα κλασικά μοντέλα που τα στέλνουμε εδώ για… εκτέλεση, κάπου αλλού πωλούνται σε αρκετά ακριβές τιμές. Ιδιαίτερα τα παλαιά αυτοκίνητα, που κυκλοφορούσαν από την πρώτη στιγμή του βίου τους στην Ελλάδα, έχουν το πλεονέκτημα να εμφανίζουν λιγότερες σκουριές σε σχέση με τις χώρες της Βόρειας και της Κεντρικής Ευρώπης, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για την κατάσταση του μοντέλου. Το ελληνικό κράτος πρέπει να παρέμβει, να αναμορφώσει ριζικά το καθεστώς που ισχύει για τα παλαιά αυτοκίνητα και να δημιουργήσει ενδιάμεσες κατηγορίες για όσους τα χρησιμοποιούν σε καθημερινή βάση και επιβαρύνονται αυτή τη στιγμή με δυσβάστακτα τέλη κυκλοφορίας – ένεκα υψηλού κυβισμού – και με πανάκριβα ασφάλιστρα. Ταυτόχρονα θα μπορούσαν να γίνουν αρκετά παλαιά αυτοκίνητα πηγή εσόδων για το Δημόσιο. Αρκεί να δημιουργούσε μια ομάδα εμπειρογνωμόνων, που θα αξιολογούσαν την αξία των παλαιών μοντέλων, θα φρόντιζαν να αναπαλαιωθούν σωστά και τελικά θα πωλούνταν στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα. Ετσι θα εξασφάλιζαν το κράτος και ο κάτοχος του Ι.Χ. κάποιο κέρδος και ταυτόχρονα θα έδιναν το φιλί της ζωής σε ένα κλασικό αυτοκίνητο, που αλλιώς θα πήγαινε χαμένο.

Τελευταία Νέα