Αναζήτηση
Στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» επανέρχεται το καλοκαίρι ο Θέμης Μουμουλίδης με Κλυταιμνήστρα την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (φωτογραφία) και Αγαμέμνονα τον Στέλιο Μάινα. Θ’ ανεβάσει, με το σχήμα του «5η Εποχή», την τραγωδία του Ευριπίδη την οποία είχε σκηνοθετήσει για πρώτη φορά με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και με τους δυο αυτούς ηθοποιούς μεταξύ των πρωταγωνιστών, στους ίδιους ρόλους, το καλοκαίρι του 2004 – και στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα κάνει ο Γιώργος Πάτσας, στη διανομή θα ‘ναι επίσης ο Μάνος Βακούσης κι η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου ενώ η κορυφαία του Χορού θα προέρχεται απ’ τον χώρο του τραγουδιού: η Ρίτα Αντωνοπούλου.
Ο Θέμης Μουμουλίδης ξεκίνησε «πλαγίως» την ενασχόλησή του με τους αρχαίους τραγικούς το καλοκαίρι του 2001, όταν ανέβασε με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, του οποίου τότε ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής, και ξεκινώντας απ’ το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, την παράσταση «Ορέστης – Από τον Ρίτσο στους τραγικούς», όπου γύρω από τον «Ορέστη» του Γιάννη Ρίτσου έπλεξε αποσπάσματα απ’ τις «Χοηφόρες» του Αισχύλου, την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και την «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη. Και συνέχισε το καλοκαίρι του 2003, και πάλι με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, με την «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Σημειώστε πως η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» – ελπίζω πως η μνήμη δεν με απατά – δεν έχει ξανανεβεί απ’ το 2004 και την προηγούμενη παράσταση του Θέμη Μουμουλίδη.
Διάβασα σε μόνιμη στήλη κυριακάτικου φύλλου ένα ειρωνικό σχόλιο για την παράσταση «Πατρίδες» των Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα που παίζεται στο Εθνικό. Είναι, λέει, «απορίας άξιο» πώς το «επιτυχημένο στο πεδίο της τηλεόρασης αλλά και της κωμωδίας συγγραφικό δίδυμο» βρέθηκε να ασχολείται «με τη ζωή και τη μοίρα του κάθε Χουσεΐν» – ναι, ακριβώς έτσι γραμμένο… Μα το επιτυχημένο συγγραφικό δίδυμο έχει ΗΔΗ ασχοληθεί με το θέμα ρατσισμός / μετανάστες. Απ’ το 2001: «Ο Εβρος απέναντι» το έργο τους και πιστεύω, μάλιστα, πως είναι το καλύτερό τους. Στοιχειώδες, συνάδελφε, στοιχειώδες…
Τη θυμάμαι στη σκηνή, την ξέρω, απ’ το ’85 – και την Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή και των άλλων εκλεκτών. Πατάει το σανίδι – και την ορχήστρα των αρχαίων θεάτρων – απ’ το ’81 η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Πάνω από τριάντα χρόνια πια. Είναι «επίσημα» ηθοποιός απ’ το ’83 – όταν αποφοίτησε απ’ τη δραματική του Θεάτρου Τέχνης όπου και πρωτοεμφανίστηκε. Πλάι στον Βασίλη Παπαβασιλείου (φωτογραφία δεξιά) και μέσα απ’ την Εποχή του άνθισε. Κι έγινε η Ηθοποιός που ‘δειχνε πως θα γίνει: απ’ τις πρώτες της γενιάς της. Αφησε την κατακόρυφα ανερχόμενη καριέρα της – όχι όμως και το θέατρο – κι έφυγε στην Γαλλία. Για να παντρευτεί εκεί, όπου απέκτησε και μια κόρη.
Γύρισε δέκα χρόνια μετά. Για να πιάσει – δεν ήταν εύκολο… – το νήμα ξανά απ’ την αρχή. Δεν έχει, ίσως, στο θέατρό μας τη θέση που της αξίζει. Ομως κάθε ρόλος της – κάθε ερμηνεία της, για να ακριβολογώ – γράφει. Χρειάστηκε ο ρόλος της Χριστίνας Κρουσταλλάκη, της «κακιάς δασκάλας», στην καλή σειρά «Το νησί» για να την «ανακαλύψουν».
Ενζενί που εξελίχθηκε σε ρολίστα ολκής, με έξοχη φωνή και θαυμαστή τεχνική – η δουλειά της πλάι στην Μάγια Λυμπεροπούλου σίγουρα έχει αφήσει τα σημάδια της… -, με γκάμα ευρύτατη, με χιούμορ, το 2003 έκανε στο δεύτερο πρόγραμμα μονολόγων της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας – απ’ τις λίγες στιγμές της διοργάνωσης που έμειναν στη μνήμη – την «Ελένη ή Ο κανένας», το δυνατό μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη μετασχηματισμένο σε μονόλογο απ’ τον Θέμη Μουμουλίδη που υπέγραφε και τη σκηνοθεσία και την Αθανασία Γκανά. Απ’ τους σταθμούς στην πορεία της.
Φέτος, οχτώ χρόνια μετά, τον επαναλαμβάνει – κι έπραξε άριστα – στο Ανεσις – Θεατρική Σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς. Πιο ώριμη, πιο γεμάτη, πιο έμπειρη. Εμένα με συγκλόνισε. Κι όχι μόνον εμένα. Το χειροκρότημα και τα «μπράβο» του κοινού νομίζω πιστοποιούν του λόγου μου το αληθές. Μην τη χάσετε!
Αχ, μου θύμισε παλιές ωραίες μέρες Θεσσαλονίκης…
Φεστιβάλ της Ενωσης των Θεάτρων της Ευρώπης οργανώνει στην Μόσχα το Θέατρο Μάλι. Οπου από 12 Μαρτίου άρχισαν να παρουσιάζονται – και θα παρουσιάζονται μέχρι 22 Απριλίου – έξι παραστάσεις και διεθνείς συμπαραγωγές πέντε θεάτρων – μελών της Ενωσης. Στην οποία ανήκουν και τα δικά μας Εθνικό και ΚΘΒΕ.
Το Εθνικό Θέατρο του Ισραήλ Χαμπίμα απ’ το Τελ Αβίβ έδειξε ήδη το έργο του Χιλέλ Μίτελπουνκτ «Τρένο για την Δαμασκό» σε σκηνοθεσία Ιλάν Ρόνεν. Αύριο και μεθαύριο το δικό μας ΚΘΒΕ παρουσιάζει το – βασισμένο στο παλαιό έργο του Σ. Ανσκι – «Ντιμπούκ» του Μπρους Μάγιερς στη σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη (φωτογραφία).
Το ρουμάνικο Θέατρο Μπουλάντρα έρχεται απ’ το Βουκουρέστι με τις «Σημειώσεις ενός αγνώστου», προσαρμογή απ’ τον Ιον Κοϊάρ του ντοστογιεφσκικού μυθιστορήματος «Το χωριό Στεπαντσίκοβο» που ‘χει ανεβάσει ο Αλεξάντρου Ντάριε αλλά και με τον «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ σκηνοθετημένο απ’ τον Αντρέι Σερμπάν. Το Θέατρο της Ρώμης σε συνεργασία με το Θέατρο της Εμίλια – Ρομάνια θα τους πάει την «Αποτρεπτική άνοδο του Αρτούρο Ούι» του Μπρεχτ όπως τη σκηνοθέτησε ο Κλάουντιο Λόνγκι και το Φεστιβάλ θα κλείσει με την επίσης μπρεχτική «Αγία Ιωάννα των σφαγείων», συμπαραγωγή του Τεάτρο Πίκολο του Μιλάνου με το Μάλι. Σκηνοθέτης ο Λούκα Ρονκόνι.
Αχ, και να ‘μουνα εκεί…
