«Οι απόγονοι»

(The Descendants) του Αλεξάντερ Πέιν. Που από ταινία σε ταινία βελτιώνει τις επιδόσεις του αθόρυβα και χαμηλόφωνα. Θυμίζω στα γρήγορα. Πριν από δέκα χρόνια «Σχετικά με τον Σμιντ» και οκτώ χρόνια πριν «Πλαγίως» (Sideways) με ένα Οσκαρ σεναρίου. Αυτό και το δυνατό του σημείο. Η πλοκή, η δραματουργία και οι χαρακτήρες. Ολα αυτά που συνιστούν τα μεγιστοτεράστια κανόνια του American cinema. Οπως έλεγαν και οι παλιοί «No story, no film». Πολύ σωστά.

Ετσι κι εδώ. Το σημείο αναφοράς το ομότιτλο μυθιστόρημα της Κάουι Χαρτ Χέμινγκς. Προσέξτε τη διαλεκτική σύνθεση των ετερόκλητων «δεδομένων». Παράδειγμα; Ο τόπος. Δηλαδή η Χαβάη. Το απόλυτο εξωτικό όνειρο κάθε Αμερικανού. Κι όμως ο παράδεισος συναντάει την κόλαση εδώ. Παράδειγμα η οικογενειακή συνθήκη. Η ζωή τούς χωρίζει. Ο θάνατος τους ενώνει. Μα έτσι δεν συμβαίνει παντού; Μόνο ο πόνος εξανθρωπίζει και συμφιλιώνει. Παράδειγμα η οικονομία. Οσο περισσότερα κατέχεις τόσο λιγότερα μέσα σου έχεις.

Ο Ματ Κινγκ (δηλαδή ο Τζορτζ Κλούνι στην καλύτερή του στιγμή) μαζί με τα εφτά ξαδέλφια του πρόκειται να εκποιήσουν έναντι μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων μια γιγαντιαία ακίνητη περιουσία τοποθετημένη στην παρθένα βλάστηση, δίπλα σε μια παραλία στο νησί Καούι. Ως εκ τούτου οι απόγονοι ξεπουλάνε τον παράδεισο!

Τι έκανε ο Πέιν; Αυτό που κάθε σοβαρός σεναριογράφος πρέπει να ξέρει. Δηλαδή πέντε κεντρικά πρόσωπα, ανάμεσά τους μια κατάκοιτη γυναίκα ετοιμοθάνατη και διασωληνωμένη, συγκλίνουν και συναντάνε τις τρεις βασικές αυτές παραμέτρους. Τόπος. Οικογένεια. Οικονομία. Ετσι το προσωπικό και υπαρξιακό ανατάσσεται σε γενικό, κοινωνικό και πολιτικό. Εξαιρετικό. Και ταυτόχρονα με αυτή τη σιωπηλή αναγωγή καταφθάνει και η δεύτερη αρετή. Το χιούμορ μειώνει, χαμηλώνει και χαλαρώνει το δράμα που συντελείται σ’ αυτή την οικογένεια την εκλεκτή. Γιατί η σύζυγος και μητέρα δύο κοριτσιών ύστερα από μοιραίο ατύχημα σε θαλάσσιο σπορ βρίσκεται σε κώμα και πρόκειται να «εγκαταλείψει» από μέρα σε μέρα. Προσέξτε τη λεπτομέρεια. Μια μελλοθάνατη, ένα «πτώμα» δηλαδή, η κινητήρια δύναμη για να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν οι ζωντανοί την ουσία της ζωής!

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ματ Κινγκ. Οταν μαθαίνει ότι η γυναίκα του τον απατούσε με κάποιον ξένο. Τώρα τι να κάνει; Να κλάψει ή να τη βρίσει και να την ξεχάσει; Πρώτα, αποφασίζει τον αντίζηλό του να ψάξει. Ετσι και καθώς σκαλίζει την απιστία, τόσο σε μια μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική αλήθεια καταφθάνει. Γιατί, αγαπητέ, δεν είναι η απιστία τού έρωτα αλλά η προδοσία προς τη ζωή που κληρονόμησες και εσύ τη σκόρπισες. Με έναν λόγο, μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά είναι η μόνη φετινή αμερικανική ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στον στοχασμό, το δράμα, το χιούμορ και τον γενικό χαμό. Με εφαλτήριο έναν Τζορτζ Κλούνι μοναδικό. Με βερμούδα, σαγιονάρες και με βλέμμα που περίπου λέει «Η ζωή που δεν έζησα. Ενας παρατεταμένος θάνατος που αφασικά τον γλέντησα»! Βαθμοί=8

Τελευταία Νέα