ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ στην άσφαλτο, η στραβοτιμονιά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντί για τραγικό ατύχημα, το οικογενειακό ΙΧ σώζεται ως εκ θαύματος. Από θλιβερό ρεπορτάζ γίνεται μη-είδηση – αλλά τι πειράζει αυτό;

Επειτα από μια διετία καταστροφής και ολέθρου, το 2012 ξεκίνησε με μια κοινή γνώμη αποσβολωμένη. Με Πρωθυπουργό κάποιον που απουσίαζε την τελευταία οκταετία και το όνομά του ήταν ελάχιστα γνωστό. Με κυβέρνηση τρικομματική, όπου συμμετέχει ο ΛΑΟΣ. Και με τον τελευταίο εκπρόσωπο της φάσης της δημοκρατίας των γόνων που άρχισε το 1997, δηλαδή τον Γιώργο Παπανδρέου, να φλερτάρει με την έξοδο. Ο έτερος γόνος, ο Κώστας Καραμανλής, διακρίνεται πλέον μόνο για τους εορταστικούς προορισμούς των διακοπών του, συνήθως οδικώς στην Ιταλία, άντε και με λίγη Ελβετία ή Γαλλία.

ΤΟ ΜΕΙΓΜΑ φαίνεται ασταθές στα χαρτιά. Στην πράξη, όμως, έχει λειτουργήσει. Και αυτό γιατί ο Λουκάς Παπαδήμος έχει παίξει έναν ρόλο σταθεροποιητή. Οι ξένοι τον ξέρουν από τη Φρανκφούρτη. Ξέρουν επίσης ότι ως κορυφαίος οικονομολόγος έχει απόλυτη επίγνωση της κατάστασης, ενώ ως μη πολιτικός δεν έχει ίδιο συμφέρον. Για τους ίδιους λόγους, η παρουσία Παπαδήμου στο Μαξίμου έχει σταθεροποιήσει τον ρόλο του Αντώνη Σαμαρά. Ο αρχηγός της ΝΔ δεχόταν επίμονη πίεση από τον Γιώργο Παπανδρέου το 2011 για κυβέρνηση συνεργασίας. Ωστόσο, αυτή ήταν περισσότερο βασισμένη σε λογική επιμερισμού του πολιτικού κόστους, παρά σε ένα συγκεκριμένο κοινό οικονομικό πρόγραμμα με προκαθορισμένο χρονικό ορίζοντα. Ενώ η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει σαφή χαρακτηριστικά: έκτη δόση, PSI, δανειακή σύμβαση, έβδομη τζάμπο δόση 89 δισ. του Μαρτίου και τελικά εκλογές. Ο Παπαδήμος λειτουργεί άνετα με τους πασόκους της κυβέρνησης, ενώ είναι πιο δύσκολος αντίπαλος για την Αριστερά. Και αυτό γιατί ως μη πολιτικός δεν σηκώνει το γάντι.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ όλα αυτά τις προϋποθέσεις για να γλιτώσουμε το ατύχημα ως χώρα; Η αλήθεια είναι πως το δημόσιο διεθνές περιβάλλον είναι πιο ήπιο για την Ελλάδα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου θα μπορούσε να είναι ο προθάλαμος για κυβερνήσεις συνεργασίας που, εδώ που τα λέμε, είναι η μόνη λύση. Οπως αποδεικνύεται και από το βρετανικό ντουέτο Κλεγκ – Κάμερον, στην κρίση είναι καλύτερα να είσαι με παρέα στην εξουσία παρά μόνος. Το πείραμα Παπαδήμου προσφέρει το περιθώριο για να ωσμωθεί η κυβέρνηση συναίνεσης με την εγχώρια πολιτική κουλτούρα. Μένουν οι δύσκολες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Τα εργασιακά και το Δημόσιο είναι γεμάτα αγκάθια. Αλλά ο Πρωθυπουργός αποδεικνύεται επίμονος κηπουρός. Συμπέρασμα: το ξεκίνημα του 2012 έχει στοιχεία ελπίδας. Το κακό είναι ότι εξίσου ελπιδοφόρο ήταν και το ξεκίνημα του 2011.

Τελευταία Νέα