Η κρίση παράγει φόβο και εγκλωβίζει τη σκέψη στη διαχείριση του παρόντος. Η χρόνια απουσία μιας ουσιαστικής δημόσιας – κομματικής σφαίρας αντιπαράθεσης που να κατοχυρώνει την ισότητα στους συμμετέχοντες και η ταύτιση πολιτικής και εξουσίας, αλλά και η σημερινή έκδηλη αμηχανία από τον φόβο της απουσίας εναλλακτικών, ίσως καταστήσουν το εγχείρημα ένα παιχνίδι σε γήπεδο χωρίς θεατές. Γνωρίζουμε όμως ότι χωρίς το παιχνίδι της αντιπαράθεσης, της αμφισβήτησης, της διερώτησης για καθετί δεν υπάρχει προοπτική, ενώ εγείρονται κεντρικά ζητήματα προβληματισμού, όπως:

α. Η παγκόσμια κρίση και η δημοκρατία σήμερα. Τι είναι σε ΚΡΙΣΗ; Ενα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ή οι επιμέρους υπάρχουσες πολιτικές δομές; Αμφισβητείται η ικανότητα του παραδοσιακού κοινοβουλευτισμού να οδηγήσει σε οικονομική μεγέθυνση και ευημερία των πολιτών; Δικαιολογούνται «συγκυριακές» θεσμικές παραχωρήσεις / υποχωρήσεις, ακόμα κι αν αποσπούν τεράστιες πλειοψηφίες υποστήριξης;

β. Οι δυνατότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Μπορούμε να μιλάμε για αυτονομία της πολιτικής σε εθνικό επίπεδο σε ένα κράτος που βρίσκεται στην περιφέρεια της ευρωζώνης; Μέχρι ποιου σημείου μπορεί αυτή η πολιτική να είναι καθοριστική για τους πολίτες του; Ποια η σημασία των ευρύτερων κομματικών ευρωπαϊκών «οικογενειών»; Μπορεί η Σοσιαλδημοκρατία να εκφράσει τον άλλο πόλο απέναντι σε κυβερνώσες ολιγαρχίες;

γ. Τι σημαίνει σήμερα «προοδευτικό» κόμμα στη χώρα μας. Π.χ. ποια η άποψή του για την πολιτική ποινικοποίηση κάθε μορφής φόρου; Ποια η προτεραιότητά του σε υπαρκτά κοινωνικά διλήμματα (καθολική ασφάλιση ή διατήρηση ορίων συνταξιοδότησης); Σε τι διαφέρει από ένα «συντηρητικό» κόμμα στην εκπαιδευτική πολιτική και στην πολιτική υγείας; Πώς αντιλαμβάνεται το τέλος του κράτους-Αθήνα, που επιβάλλεται στη χώρα;

δ. Τι πρέπει να κάνουμε άμεσα στον χώρο μας. «Στην πραγματικότητα, η πολιτική πράξη συναντά πάντα το πρόβλημα του διαχωρισμού, ακόμη και του ανταγωνισμού αρχών (σκοπών) και στρατηγικής (μέσων)» (Εντγκάρ Μορέν). Οι εναπομείνασες δυνάμεις του σκέπτεσθαι στον πολιτικό μας φορέα, σε όλη τη χώρα, ας απαντήσουν. Υπάρχει σκοπός; Υπάρχουν μέσα για την πιθανή αναγέννηση; Ας κινητοποιηθούν άμεσα. Αλλά πώς θα υπερβούμε το ανεπιθύμητο της πολιτικής συμμετοχής; Πώς θα κινητοποιηθούν οι δυνάμεις που συγκροτούν πολλά παράλληλα μικρά υπόγεια ρεύματα στη χώρα, ώστε να συναντηθούν σε μια μεγάλη συλλογική προσπάθεια; Πώς θα απελευθερωθούν οι δυνάμεις του ιδιωτικού για να συγκροτήσουν έναν νέο δημόσιο φορέα πολιτικής, ένα νέο ΠΑΣΟΚ;

Δυστυχώς υπό το βάρος και το άγχος της κρίσης ξεχνούμε να απαντήσουμε σε αρκετά από τα παραπάνω. Παρότι γνωρίζουμε πόσο αλληλοσυνδεδεμένα είναι. Η κρίση συνεχίζεται…

O Χρήστος Κατσούρας είναι βουλευτής Θεσπρωτίας του ΠΑΣΟΚ

Τελευταία Νέα