ΔΙΚΤΥΟ

Κάλλιο αργά παρά ποτέ

Ποιος να το πίστευε πως η Δήλος (φωτογραφία) δεν είναι κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος! Κι όμως το νησί όπου γεννήθηκαν ο Απόλλων και η Αρτεμις μόλις το βράδυ της Τρίτης κηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος. «Ηταν αυτονόητο, κι άλλωστε συνήθως κηρύσσουμε έτσι έναν χώρο για να τον προστατέψουμε. Στη Δήλο δεν ετέθη ποτέ τέτοιο θέμα», απαντούσε στην εύλογη απορία των «ΝΕΩΝ» πώς είναι δυνατόν να έχει καθυστερήσει τόσο μια τέτοια πράξη ο υπεύθυνος για τη Δήλο αρχαιολόγος Παναγιώτης Χατζηδάκης. Την κήρυξη του νησιού όπως και εκείνων που το περιβάλλουν – Ρήνεια, Μικρός και Μεγάλος Ρεματιάρης και Κουνελονήσι – επέβαλαν λόγοι τυπικοί, καθώς όταν υποβάλλονταν αιτήματα για χρηματοδότηση έργων, ζητούνταν η κήρυξη του νησιού. Αλλωστε, όποια ζημιά ήταν να γίνει έχει γίνει στο παρελθόν με τις λαθρανασκαφές ξένων αλλά κι Ελλήνων – μέχρι στη βασίλισσα Αμαλία είχαν χαρίσει ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια που βρήκαν στη Ρήνεια -, ενώ πολλά από τα μάρμαρα των μνημείων που δεν έγιναν ασβέστης χρησιμοποιήθηκαν για να χτιστεί η Παναγία της Τήνου. Επόμενο βήμα μετά την κήρυξη (είχε ήδη κηρυχθεί ως αρχαιολογικός χώρος ο ανεσκαμμένος) δεν είναι η απομάκρυνση των βοσκών – καθώς το νησί ανήκει στη Μύκονο, με αρχικό στόχο την αποκατάσταση ακτημόνων – που νοικιάζουν βοσκοτόπια, αλλά η συνολική ένταξη των νησιών στην UNESCO, από την οποία ήδη η Δήλος προστατεύεται ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Κηρυγμένο ή μη, το ιερό νησί των αρχαίων Ελλήνων πάντως εξακολουθεί να προσελκύει επισκέπτες, καθώς φέτος το επισκέφθηκαν 20.000 περισσότερα άτομα από πέρυσι. Αύξηση που οφείλεται, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, στην αύξηση των τουριστών από τη Νότια Αμερική, οι οποίοι έχουν αρχαιοελληνική παιδεία. Ισως τούτο να σημάνει μια νέα αρχή κι οι επισκέπτες της Μυκόνου να αφήσουν έστω για λίγο το ξενύχτι για να ανακαλύψουν τη Δήλο. Και να σκεφτεί κάποιος πως η πρώτη κρουαζιέρα πραγματοποιήθηκε το 1926 ως επίσκεψη στη Δήλο κι έγινε αφορμή για να ανακαλυφθεί και η Μύκονος…

Μ.Α.

Προσεχώς… «Τανγκό»

Α ρε Νίκο. Τον αγέραστο Κουτελιδάκη εννοώ. Που με το «Τανγκό των Χριστουγέννων» έπεσε από την Ακρόπολη, αλλά κατάφερε να σταθεί όρθιος και αρτιμελής. Χωρίς την παραμικρή αμυχή. Δεν κατάφερα να του το πω. Γιατί τις προάλλες στο Μέγαρο Μουσικής, μετά την κοσμοπολίτικη πρεμιέρα, τον είχαν καταπιεί χειροκροτήματα, συγχαρητήρια και δεκάδες ασπασμοί. Το στόρι από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη σε ένα ελλιποβαρές αλλά συμπυκνωμένο σενάριο του Βαγγέλη Νάση. Οπου ο έρωτας ενός υπολοχαγού της χούντας του 1970, με το όνομα Στέφανος, στον Εβρο φουντώνει για τα μάτια της Ζωής, συζύγου του αυταρχικού αντισυνταγματάρχη Μανώλη. Εξι ονόματα συγκράτησα αυθορμήτως και συναισθηματικώς: του Γιάννη Στάνκογλου, της Βίκυς Παπαδοπούλου (το δίδυμο των παράνομων εραστών), του μουσικού Γιάννου Αίολου, της στιχουργού Ελένης Ζιώγα, της φωνής του Γιώργου Νταλάρα στο άσμα του φινάλε «Μια στιγμή για πάντα» και του διευθυντή φωτογραφίας Γιάννη Δρακουλαράκου. Εικόνες πλήρους τηλεοπτικής αισθητικής. Αλλά τώρα ποιον ενδιαφέρει μια τόσο ασήμαντη και μικρή λεπτομέρεια σαν κι αυτή; Αντε και από 1η Δεκεμβρίου η ετυμηγορία των θεατών θα δείξει πόσοι θα χορέψουν αυτό το… τανγκό!

Δ.Δ.