Εχω ένα θέμα με τους έξυπνους – όχι με τους ευφυείς, σ’ αυτούς βγάζω το καπέλο, με τους έξυπνους. Δηλαδή, ποιο είναι το θέμα μου; Οτι δεν τους αντέχω. Δεν τους μπορώ, πώς το λένε. Δεν μπορώ ειδικά εκείνους που σηκώνουν σκόνη περιφέροντας την εξυπνάδα τους. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που με απωθεί. Είσαι έξυπνος, κύριε; Δείξ’ το μας. Με τις ενέργειές σου. Με αυτά που λες. Διότι άμα απλώς κομπάζεις με τον τρόπο σου ότι είσαι έξυπνος, λυπάμαι, δεν με ενδιαφέρεις. Ασε που μου δημιουργείς την αίσθηση ότι τελικά μπορεί και να μην είσαι, γιατί όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος και όχι από τις ταμπέλες που φοράμε ή μας φόρεσαν. Γενική αρχή είναι αυτή, μην επιχειρήσετε να την ταυτίσετε με πρόσωπα – α, για τον Βενιζέλο τα λέει. Διότι μπορεί να μην τα λέω για τον Βενιζέλο και να τα λέω για τον Πάγκαλο. Εγινα κατανοητός;

Η αθυροστομία

του Πάγκαλου…

Το ελπίζω. Αν και έτσι όπως έχουμε γίνει («αμέρικαν μπαρ», που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Παπαγιαννόπουλος) τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε μπορεί να θεωρείται. Για παράδειγμα, περίμενε κανείς ότι την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει το χαράτσι στα ακίνητα, γιατί δεν έχει από πού αλλού να βρει χρήματα για να κλείσει τις τρύπες, ο αντιπρόεδρός της να χλευάζει την προσπάθεια προκαλώντας τον υπουργό Οικονομικών να τον «συλλάβει»; Ναι, το ξέρω, ο Πάγκαλος τα λέει, έχει γενικώς μια ανοχή στο τι λέει λόγω παρελθόντος (αθυροστομίας), αλλά εμένα το θέμα μου δεν είναι ο Πάγκαλος. Οχι. Το θέμα μου είναι η εικόνα μιας κυβέρνησης η οποία θυμίζει ασυντόνιστη – και ως εκ τούτου κακόηχη – ορχήστρα στην πιο κρίσιμη φάση αυτής της κρίσης. Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να πείσει για τις προθέσεις της ούτε καν τα μέλη της…

… και το φάντασμα

του Βενιζέλου

Ο Πάγκαλος, κι από την άλλη ο Βενιζέλος. Τι έχει πάθει, αλήθεια, ο Βενιζέλος; Τον βλέπω και αναρωτιέμαι αν είναι ο Βενιζέλος που ήξερα ή κάποιος που τον υποδύεται. Ο άνθρωπος που τώρα προΐσταται του υπουργείου Οικονομικών θυμίζει φάντασμα του εαυτού του, μοιάζει να βρίσκεται αλλού. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω δηλαδή. Από τη ρήξη με την τρόικα που μας έφερε με τη θηλιά στον λαιμό τώρα και το απίθανο αλαλούμ με τα νέα μέτρα ως εκείνο με τις αποδείξεις για το οποίο έκανε πιρουέτες που θα ζήλευε χορευτής των Μπολσόι, ο Βενιζέλος μοιάζει να είναι κάποιος άλλος. Το ξέρω, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι το έχει μετανιώσει που ανέλαβε αυτό το πόστο τον Ιούνιο (πριν από έναν… αιώνα δηλαδή, τόσο μακριά φαίνεται ο Ιούνιος), αλλά έτσι είναι στην πολιτική: κάποια στιγμή πρέπει να αποδείξεις – μέσα στη θύελλα και στον κατακλυσμό – ότι μπορείς, και ότι ανταποκρίνεται ακριβώς στην εικόνα που έχουν δημιουργήσει τα μέσα ενημέρωσης για σένα και έχει περάσει στην κοινωνία…

Είναι υποχρέωση.

Οχι χαράτσι!

Η κυβέρνηση είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είμαστε όλοι εμείς. Κάποτε ο Τζον Κένεντι, που θεοποιήθηκε στην Αμερική μετά θάνατον, είχε πει: «Μην αναρωτιέσαι τι κάνει η χώρα για σένα, να αναρωτηθείς τι κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Αναρωτήθηκε άραγε κανείς τι έχει κάνει γι’ αυτόν τον έρμο τόπο; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί αν το είχαμε κάνει θα είχαμε απαλλαγεί από πολλά που μας βαραίνουν, και τα οποία μας έχουν οδηγήσει εδώ που είμαστε σήμερα. Για παράδειγμα, οι αποδείξεις. Γίνεται όλος αυτός ο χαμός με τις υπαναχωρήσεις του Βενιζέλου, για το από ποτέ ισχύει η νέα κατάσταση σχετικά με τις αποδείξεις. Και διαμαρτύρονται οι φορείς, και γράφουν οι εφημερίδες και βγαίνουν οι άλλοι στις τηλεοράσεις και καταγγέλλουν το νέο χαράτσι. Α, ναι; Τι λέτε, ρε παιδιά! Χαράτσι είναι η αυτονόητη υποχρέωση του καθενός μας να περιορίσει το κέρδος τού κάθε κλέφτη επαγγελματία που δεν κόβει αποδείξεις και κλέβει κι εμάς και το κράτος ταυτόχρονα; Από τον σουβλατζή της γωνίας, τον υδραυλικό, τον ηλεκτρολόγο ώς τον μεγαλογιατρό και τον μεγαλοδικηγόρο, οι περισσότεροι κλέβουν ασύστολα. Τι να λέμε τώρα… Ολοι τα ξέρουμε και όλοι συναινούμε. Και αυτό είναι συνένοχη στην κλοπή, στο έγκλημα…

Δεν πρέπει

να ξεχάσουμε

Συνενοχή είναι επίσης η λήθη. Παλιά, λίγο μετά τη χούντα των συνταγματαρχών, φωνάζαμε στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, το «όχι στη λήθη, είναι παραμύθι» – ήταν τότε που η κυβέρνηση Καραμανλή (του πραγματικού Καραμανλή) ήθελε να κλείσει το θέμα των διώξεων των χουντικών για να γυρίσει η χώρα σελίδα. Ισως να είχε και δίκιο, αλλά εμείς δεν το δεχόμασταν με τίποτα. Θέλαμε κάθαρση, που τη φανταζόμασταν ως εκδίκηση. Τέλος πάντων, αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Το ότι επαναφέρω σήμερα το σύνθημα έχει να κάνει ακριβώς με τη συντονισμένη προσπάθεια που καταβάλλεται από πολλές πλευρές να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι δεινά επισώρευσε στον τόπο η επί πεντέμισι έτη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Παιδιά, θα τρελαθούμε; Ποια είναι η Νέα Δημοκρατία που σήμερα επιδιώκει να μας κυβερνήσει πάλι; Η ΙΔΙΑ Νέα Δημοκρατία που κυβερνούσε, όχι πριν από δύο δεκαετίες ή δύο αιώνες, αλλά πριν από δύο χρόνια. Το έχω ξαναπεί: αν ο Καραμανλής δεν έκανε εκλογές τον Οκτώβριο του 2009, ακόμη θα ήταν πρωθυπουργός. Με τους κολλητούς, τους φίλους, τους συγγενείς – όλον εκείνο τον εσμό που αφαίμαξε το ελληνικό κράτος και το βούλιαξε κανονικά…

Να κοπούν τώρα οι επιχορηγήσεις των κομμάτων

Δεν μου αρέσουν οι λαϊκισμοί αλλά στη φάση που περνάμε νομίζω ότι αν δεν βάλουμε βαθιά το μαχαίρι, ώς το κόκαλο, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Γιατί τα έχει ο κόσμος με τους πολιτικούς; Γιατί πιστεύει (και εν μέρει έχει δίκιο) ότι απολαμβάνουν προκλητικά προνόμια, την ίδια ώρα που εκείνος, ο κόσμος, υποφέρει. Σωστά; Σωστά. Πάμε παρακάτω: πού είναι ενταγμένοι οι πολιτικοί; Σε κόμματα. Λοιπόν, επειδή δεν άκουσα κανένα κόμμα (κανένα όμως!) να ζητάει είτε την περιστολή αυτών των προνομίων είτε την ολοσχερή κατάλυσή τους, προτείνω η Πολιτεία να διακόψει αμέσως την οικονομική επιχορήγηση των κομμάτων. Να τα συντηρούν οι ίδιοι οι πολιτικοί αφού αυτοί τα λειτουργούν και οι οπαδοί τους που μετέχουν σε αυτά. Διαφωνεί κανείς;

Τελευταία Νέα