Λέτε πως δεν υπάρχουν οπωροφόρα στην Αθήνα;

Λάθος. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ανακάλυψε τα «φρούτα» της πρωτεύουσας και µας τα προσφέρει
Τι σχέση έχουν η Βουδαπέστη µε τη Λεωφόρο Συγγρού και τα ολόγλυκα σύκα µε το Κολωνάκι και τη Νεάπολη; Το Φάληρο είναι ο ευλογηµένος τόπος της πόλης, µε ρόδια, τζίτζιφα και µανταρίνια. Στην παραλιακή βρίσκεις φραγκόσυκα και σε όλη την Αθήνα διάσπαρτες µουριές… Και µε οδηγό τον Νίκο Κουρή ανακαλύπτουµε µια Αθήνα που δεν τη φανταζόµαστε… Πιστός στο «ραντεβού κάθε χρόνο», ο Νίκος Παναγιωτόπουλος µας προσφέρει το νέο… φρούτο του, την πιο κωµική, φευγάτη και αλλοπαρµένη ταινία του.

Τα «Οπωροφόρα της Αθήνας» έχουν να κάνουν µε τον κάθε λογής αλλοπαρµένο και αλαφροΐσκιωτο αυτής της πόλης;

«Ο τίτλος είναι διφορούµενος αλλά δεν είναι παραπλανητικός. Αναφέρεται στα οπωροφόρα αλλά και στα ‘’φρούτα’’ της Αθήνας. Το Κολωνάκι και η Νεάπολη είναι γεµάτα συκιές, ιδίως στα ερειπωµένα νεοκλασικά. Φραγκόσυκα έχει στον Λυκαβηττό, πάνω από το τελεφερίκ. Μουριές και µουσµουλιές µπορεί κανείς να βρει σχεδόν παντού, όπως και ρόδια και βερίκοκα, αρκεί να έχει τα µάτια του ανοιχτά. Τους αλαφροΐσκιωτους της πόλης δεν χρειάζεται να τους ψάχνεις. Παρουσιάζονται µόνοι τους από το πουθενά».

Γιατί περνάµε για «νούµερα» όσους τέτοιους τύπους αντικρύζουµε στην καθηµερινότητα της Αθήνας;

«Ευτυχώς που η Αθήνα έχει ακόµα τέτοια ‘’φρούτα’’. Αν κυκλοφορείς θα τους δεις παντού να περπατάνε µε στρατιωτικό βηµατισµό, να απαγγέλλουν πονηρούς στίχους, να κάνουν εντέλει το νούµερό τους, εξ ου και η ονοµασία ‘’νούµερα’’. Στο βάθος όµως δεν ξέρω ποιοι είναι τα πραγµατικά ‘’νούµερα’’, αυτοί ή εµείς;».

Τα γυρίσµατα της ταινίας άρχισαν τον Φεβρουάριο του 2009 και ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο, ακολουθώντας την καρποφορία των οπωροφόρων δένδρων _ νεράντζια, µούσµουλα, βερίκοκα, µούρα, σύκα _ και µε οδηγό το οµότιτλο βιβλίο του Σωτήρη Δηµητρίου… «Στην αρχή, το βιβλίο µού φαινόταν βουνό, γιατί συνδύαζε τον δοκιµιακό λόγο ενός συγγραφέα που µιλάει για την τέχνη του και την απόλυτη χαζοµάρα του ήρωά του που περιφέρεται άσκοπα, ανάµεσα στα ‘’φρούτα’’ της Αθήνας», θυµάται ο σκηνοθέτης και συµπληρώνει µε το γνωστό χιούµορ του: «Οταν η ταινία τελείωσε, διαπίστωσα ότι η συγκατοίκηση της εξυπνάδας µε τη χαζοµάρα είναι το πιο φυσικό πράγµα του κόσµου και άδικα έσπαγα το κεφάλι µου να λύσω προβλήµατα που η ζωή τα έχει λύσει µόνη της. Τελικά είναι, ευτυχώς, αδύνατον και ίσως και απάνθρωπο να είναι κανείς έξυπνος είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο».

Και σε καιρούς µουντούς και γεµάτους πανικό λόγω της οικονοµικής κρίσης, η νέα ταινία του σκηνοθέτη των «Τεµπέληδων της εύφορης κοιλάδας» αναδύει µια αφέλεια… «Πράγµατι, τα ‘’Οπωροφόρα της Αθήνας’’ είναι µια νοσταλγική ταινία για µια χαµένη αθωότητα, µια επιστροφή στην παιδικότητα, την ξεγνοιασιά, τη φωτεινή πλευρά της ζωής και της πόλης».

Δεν σας κουράζει να κρατάτε την υπόσχεσή σας και να κάνετε µία ταινία κάθε χρόνο;

«Είναι µια ευχάριστη κούραση. Κοιµάµαι καλά τα βράδια αντί να έχω αϋπνίες. Πόσοι άνθρωποι µπορούν να κάνουν αυτό που τους αρέσει; Οι ταινίες δεν είναι τίποτα το πολύ σηµαντικό. Σηµαντικό είναι γι’ αυτούς που τις κάνουν και γι’ αυτούς που τις βλέπουν».

Διανύουµε, λένε πολλοί, µια εποχή «οικονοµικής τροµοκρατίας». Η λοξή µατιά µπορεί να µας κάνει να ανακαλύψουµε τα «οπωροφόρα της Αθήνας», δηλαδή την αθωότητά µας;

«Είναι µια εποχή όπου πρέπει να τα ξανασκεφτούµε όλα από την αρχή. Βλέπετε ότι όλες οι ελπίδες που εναπέθεσε η ανθρωπότητα στην τεχνολογία, που υποτίθεται ότι θα µας απελευθέρωνε από τη δουλειά και θα µας παρείχε ελεύθερο χρόνο, αποδείχθηκαν απατηλές. Αντίθετα, επανήλθε η δεκάωρη εργασία στον ιδιωτικό τοµέα και η ανεργία χτύπησε κόκκινο. Αντί να επενδύσουµε λοιπόν στις νέες τεχνολογίες, κατά τη γνώµη µου, χίλιες φόρες καλύτερα να επενδύσουµε σε µια λοξή µατιά για να κόψουµε δρόµο προς την πραγµατική ζωή».

ΙΝFΟ

«Τα οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, µε τους Λευτέρη Βογιατζή, Νίκο Κουρή, Αλεξία Καλτσίκη και µουσική Νίκου Κραουνάκη, βγαίνουν στις αίθουσες από αύριο Πέµπτη.

Τελευταία Νέα