Μια φωνή που υποβάλλει, η φωνή της αξέχαστης ηθοποιού, εισάγει στη μεγαλοβδομαδιάτικη κατάνυξη μέσα από το CD που προσφέρουν «ΤΑ ΝΕΑ»
Ηφωνή της υλοποιούσε την ευαισθησία σε ήχο. Και όμως η Έλλη Λαμπέτη ψεύδιζε! Γι΄ αυτό και την απέρριψαν στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής. Και του Εθνικού Θεάτρου και της Μαρίκας Κοτοπούλη- ο καθαρός λόγος ήταν εκ των ων ουκ άνευ για οποιονδήποτε τολμούσε και να σκεφτεί την ηθοποιία. Η ίδια όμως η Κοτοπούλη κάτι διείδε στην κοπελίτσα από τα Βίλια, την κόρη του ταβερνιάρη. Και παρά τη γνώμη της επιτροπής των εξετάσεων, την πήρε στη σχολή της.
Στον θίασό της ντεμπουτάρει το 1942 η δεκαεξάχρονη- γεννημένη το 1926- Έλλη Λούκου που είχε γίνει πια Λαμπέτη- το ψευδώνυμο από το ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «Ο Αστραπόγιαννος». Και σχεδόν αμέσως η παντοδύναμη τότε Μαρίκα Κοτοπούλη τη χρίζει πρωταγωνίστρια, αναθέτοντάς της τον επώνυμο ρόλο στο έργο του Χάουπτμαν «Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο» που ανεβάζει στο θέατρό της το 1942, μεσούσης της Κατοχής.
Το ψεύδισμά της η Έλλη Λαμπέτη θα το εντάξει στο πλαίσιο των υποκριτικών της τρόπων και του μεγάλου της ταλάντου που αυτό, τελικά, και όχι η Κοτοπούλη την καθιέρωσε αμέσως ως πρωταγωνίστρια: θίασος Κώστα Μουσούρη, «Θέατρο Τέχνης» με τον Κάρολο Κουν στην πρώτη περίοδο της ανθοφορίας του – Λόρα στον «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, Αντιγόνη στο ομώνυμο δράμα του Ανούιγ, Νύφη στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα…-, θίασος Κατερίνας, Εθνικό ΘέατροΦανίτσα στους «Φοιτητές» του Ξενόπουλου με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Ροντήρη, Ροζίνα στον «Κουρέα της Σεβίλλης» του Μπομαρσέ-, θίασος Κώστα Μουσούρη και πάλι- «Η κληρονόμος», «Πεγκ, καρδούλα μου», «Το κουρέλι»…
Το 1952 συγκροτούν θίασο με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά: «Βαθιά γαλάζια θάλασσα», «Ξενοδοχείο η Ευτυχία, «Νόρα» του Ίψεν, «Αγαπούλα», «Τρεις άγγελοι»…
Κάνει, με τον Μουσούρη και πάλι, «Πρόσκληση στον πύργο» του Ανούιγ. Το 1956, θίασος με τον Δημήτρη Χορν με τον οποίο είναι ζευγάρι μετά το διαζύγιό της από τον Μάριο Πλωρίτη. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι γράφει ιστορία στο ελληνικό θέατρο- κι ας ανεβάζουν μπουλβαράκια κυρίως. Τα τάλαντο, η ακτινοβολία και η γοητεία τους ξεχειλίζουν: «Αριστοκρατικός δρόμος», «Ο βροχοποιός», «Ζιζή», «Το νυφικό κρεβάτι», «Ένα ζευγάρι παπούτσια», «Το παιχνίδι της μοναξιάς», «Ο Βαβάς», «Η κυρία με τας καμελίας», «Εραστής από χαρτόνι».
Μετά τον χωρισμό τους από σκηνής και κοίτης η Έλλη Λαμπέτη θα απομακρυνθεί δύο χρόνια από τη σκηνή, θα παντρευτεί τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν και θα επιστρέψει στη σκηνή με δικό της θίασο:«Το θαύμα της Άνι Σάλιβαν», «Πεγκ, καρδούλα μου», «Η μικρή μας πόλη», «Οντίν», «Η κληρονόμος», «Σαμπρίνα», «Ξυπόλητη στο πάρκο», «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, «Αγία Ιωάννα» του Σο, «Μαμζέλ Πέπσι», «Θυμήσου τον Σεπτέμβρη», «Σαράντα καράτια», «Φράνκι», «Το άνθος του κάκτου», «Τσιν τσιν» και «Μια λαίδη στο σφυρί» (με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα), «Ο λογαριασμός», «Πέντε θεατρικές μορφές», «Γλυκιά Ίρμα», «Η τυφλόμυγα» και «Μικρές αλεπούδες» (με την Κατερίνα), «Δεσποινίς Μαργαρίτα», «Φθινοπωρινή ιστορία» (με τον Μάνο Κατράκη), «Έξι μονόπρακτα», «Φιλουμένα Μαρτουράνο» (με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, σε σκηνοθεσία Μάουρο Μπολονίνι), «Ντόλι» (σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη). Ενδιάμεσα, θα συνεργαστεί και πάλι με το Εθνικό στο «Ατλαζένιο γοβάκι» του Κλοντέλ με σκηνοθέτη τον Αλέξη Σολομό και με το ΚΘΒΕ στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Βολανάκη.
Μεταξύ 1946 και 1968 θα κάνει και δέκα ταινίεςοι συνεργασίες της με τον Μιχάλη Κακογιάννη («Κυριακάτικο ξύπνημα», «Το κορίτσι με τα μαύρα», «Το τελευταίο ψέμα») και με τον Γιώργο Τζαβέλλα («Η κάλπικη λίρα») είναι που μετράνε περισσότερο. Πόσω μάλλον όταν ενισχύουν τον μύθο με την παρουσία πλάι της, στις τρεις από τις τέσσερις, του Δημήτρη Χορν.
Ο καρκίνος που θέρισε την οικογένειά της θα τη χτυπήσει το 1969, με μετάσταση το 1980. Στο τέλος θα της στερήσει και την πολύτιμη φωνή της. Θα το παλέψει γενναία: γυρίζει χωρίς φωνή στη σκηνή για να παίξει την κωφάλαλη Σάρα στο ομώνυμο έργο σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη με τον Λευτέρη Βογιατζή μαζί της. Θα είναι το κύκνειον άσμα της – πεθαίνει στις 3 Σεπτεμβρίου 1983. Ένα υπέροχο άσμα χωρίς φωνή.
ΙΝFΟ
Το CD «Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και από τους ύμνους και τα εγκώμια της Μεγάλης Εβδομάδας» αύριο, μαζί με «ΤΑ ΝΕΑΣαββατοκύριακο».
Σώθηκε η φωνή της
Η φωνή της Έλλης Λαμπέτη, ευτυχώς, δεν χάθηκε.
Αποτυπώθηκε σε δίσκους από συνεργασίες της με το ραδιόφωνο- «Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει Καβάφη»και την τηλεόραση ή σε ηχογραφήσεις παραστάσεών της- «Μονόπρακτα»-, ακόμα και στη δισκογράφηση της μουσικής του μιούζικαλ «Γλυκιά Ίρμα» που ανέβασε.
Ανάμεσα στις σωζόμενες ηχογραφήσεις της, και η ανάγνωση κειμένων που ακριβώς δένουν με την κατάνυξη της επερχόμενης Μεγάλης Εβδομάδας. Τα κείμενα αυτά με τη φωνή της αξέχαστης Έλλης Λαμπέτη περιλαμβάνει το CD «Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και από τους ύμνους και τα εγκώμια της Μεγάλης Εβδομάδας»- «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», «Η ζωή εν τάφω», «Άξιον εστί», «Αι γενεαί πάσαι» – που προσφέρουν αύριο στους αναγνώστες τους «ΤΑ ΝΕΑΣαββατοκύριακο».