Γερμανοί και βρετανοί επιστήμονες έχουν κάνει ένα βήμα μπροστά στην κατασκευή υλικών που έχουν την ιδιότητα να κάνουν αόρατο οτιδήποτε καλύπτουν, κατασκευάζοντας έναν «τρισδιάστατο μανδύα αορατότητας» που αποτελείται από φωτονικούς κρυστάλλους.
Η «μαγεία» μετουσιώθηκε σε πραγματικότητα με επικεφαλής τον καθηγητή Μάρτιν Βέγκενερ και συνεργάτες του από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καρλσρούης και τη σημαντική συμμετοχή του Τζον Πέντρι από το Πανεπιστήμιο Ιμπίριαλ του Λονδίνου, γνωστό για τις έρευνες περί αορατότητας.
Για να εξηγήσει με απλά λόγια το επίτευγμα ο Νίκολας Στένγκερ από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καρλσρούης λέει πως «είναι σαν να κρύβεις ένα μικρό αντικείμενο κάτω από το χαλί, μόνο που αυτή τη φορά εξαφανίζεται και το χαλί».
«Όταν κοιτάξαμε με το φακό το αντικείμενο που καλύψαμε με το μανδύα και κάναμε έλεγχο με το φασματοσκόπιο, σε όποια γωνία και εάν βρισκόμασταν, δεν υπήρχε τίποτε. Είχε γίνει αόρατο», λέει ο ίδιος.
Με διαστάσεις 100 επί 30 εκατομμυριοστόμετρα, αποτελείται από ειδικούς φακούς που απορροφούν το φως και «λυγίζουν» τις ακτίνες του, καθώς αυτό διαχέεται στο δέκα φορές μικρότερο αντικείμενο που έχει καλυφθεί.
Οι ερευνητές ήδη εργάζονται για να μεγαλώσουν τις διαστάσεις του μανδύα αλλά και του αντικειμένου που γίνεται αόρατο.
Πάντως, στο άμεσο μέλλον, όπως δήλωσε ο Στένγκερ, «δεν προβλέπεται να κατασκευαστεί μανδύας τόσο μεγάλος, ώστε να κρέμεται από την πλάτη κάποιου και να τον κάνει αόρατο, όπως γίνεται στην ταινία Χάρι Πότερ, ούτε να κάνει αόρατο ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο ή ένα τανκ».
«Θεωρητικά θα ήταν δυνατό να κατασκευαστεί κάτι τέτοιο σε μεγάλη κλίμακα, αλλά τεχνικά είναι απολύτως αδύνατο με τις σημερινές γνώσεις μας. Σε δέκα χρόνια ίσως γίνει πραγματικότητα», αναφέρει ο Στένγκερ.
Μέχρι σήμερα οι μανδύες αορατότητας που είχαν δημιουργηθεί, είχαν εφαρμογή μόνο σε δύο διαστάσεις. Αυτός είναι ο πρώτος που γίνεται αόρατος στις τρεις διαστάσεις και «προσφέρει» αορατότητα από όπου και εάν το κοιτάξει κάποιος.
Μέρος του πειράματος έχει δημοσιευτεί ήδη στην ηλεκτρονική έκδοση του επιστημονικού περιοδικού Science, ενώ η υποανάλυση αναμένεται με μεγάλη αγωνία από την επιστημονική κοινότητα.
Ωστόσο αρκετοί είναι αυτοί που αναφέρουν, ότι δεν θα απέχει από προσχέδιο που είχε δημοσιευτεί το 2007 στο Newscientist και είχε χαρακτηριστεί για την εποχή «επιστημονική φαντασία».
Κατασκευάζοντας… μαγεία
Σύμφωνα με το προσχέδιο του «τέλειου μανδύα» που είχε περιγραφεί σε δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό Newscientist το βασικό υλικό του «μανδύα αορατότητας» αποτελείται από ομόκεντρους χρυσούς δακτυλίους επικαλυμμένους με πλαστικό. Το υλικό ονομάζεται πολυμεθακρυλικός μεθυλεστέρας.
Το πλαστικό και ο χρυσός έχουν διαφορετικές διαθλαστικές ιδιότητες και με μία ειδική αλλαγή στη σύσταση του κράματος μετάλλου και πλαστικού σε διαφορετικές μάλιστα περιοχές του μανδύα, θα μπορούσε δυνητικά κάποιος να ελέγξει τα κύματα πλάσματος με αρκετή ακρίβεια.
Έτσι, θα μπορούσε να τα ελέγξει και να τα καθοδηγήσει γύρω και όχι πάνω από στον μανδύα, όπως θα ήταν αναμενόμενο.
Θα ήταν σαν να βλέπει κάποιος τα νερά ενός ποταμού που ρέουν γύρω από ένα βράχο και όχι από πάνω του.
Ωστόσο, η ομάδα του Igor Smolyaninov από το Πανεπιστημίο του Maryland που είχε δημιουργήσει τον προηγούμενο, δισδιάστατο μανδύα και περιέγραψε τον «τέλειο μανδύα», δεν έχει αναφέρει εάν τα κύματα πλάσματος μπορούν να προκαλέσουν την αντανάκλαση της επιφάνειας του μανδύα.
Οι ερευνητές του Maryland είχαν εισάγει το 2007 πολωμένο κυανό φως στη χρυσή επιφάνεια χρησιμοποιώντας μια μικροσκοπική οπτική ίνα με «τέλεια άκρη». Τα κύματα φωτός είχαν μετατραπεί σε επιφανειακά κύματα πλάσματος που διαπερνούσαν τα ηλεκτρόνια της χρυσής μεταλλικής επιφάνειας, όμως σε δυο διαστάσεις. Δηλαδή δεν υπήρχε αορατότητα από όλες τις πλευρές.
