Αναζήτηση
O Άλις Κούπερ έμελλε να το ζήσει κι αυτό. Έως τις 6 Δεκεμβρίου θα κάνει περιοδεία στη Βρετανία, χώρα στην οποία το 1973 υπέρμαχοι του συντηρητισμού (μεταξύ των οποίων και μέλος του Κοινοβουλίου της Ουαλίας) επεδίωξαν να του απαγορεύσουν την είσοδο επειδή, όπως υποστήριζαν, προσπάθησε να προβάλει «ύμνους στη νεκροφιλία». Αυτή η αμφιλεγόμενη ενέργεια, όμως, έμελλε να απογειώσει την καριέρα του στην Ευρώπη. «Και να τους πληρώναμε δεν θα το έκαναν. Το παράδοξο είναι ότι καμιά από τις εμφανίσεις μας τότε δεν απαγορεύτηκε. Δεν είχαμε βωμολοχίες ούτε γυμνό. Αλλά πριν από τον Άλις Κούπερ δεν είχαν ξαναδεί γκόθικ συναυλία. Αυτό σόκαρε, κατατρόμαξε τους πάντες», λέει γελώντας ο θρύλος της γκόθικ μουσικής σκηνής, Άλις Κούπερ. Ποιος θα το πίστευε δε, ότι αυτός ο σκληροπυρηνικός καλλιτέχνης που στα νιάτα του ρουφούσε το αλκοόλ σαν σφουγγάρι και συνήθιζε να κοιμάται με δυο-τρεις γκρούπι ύστερα από κάθε συναυλία του, θα έκανε στροφή 180 μοιρών στη ζωή του και θα μεταμορφωνόταν σε έναν καλό σύζυγο και οικογενειάρχη, που επανήλθε στον χριστιανικό τρόπο ζωής των παιδικών του χρόνων!
Στα νιάτα του «κολυμπούσε» στο αλκοόλ. Ποιος; Ο γιος ενός πάστορα, ο εγγονός ενός ευαγγελιστή. «Με τον πατέρα μου είχαμε πολύ καλές σχέσεις. Ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι. Ήταν μουσικόφιλος. Του άρεσε ιδιαιτέρως η εισβολή της βρετανικής μουσικής. Άκουγε και τη δική μας, επίσης. Ήξερε πολύ καλά πως ο Αlice Cooper δεν ήταν σατανάς».
Από τα εφηβικά του χρόνια είχε μπάντα- τους Εarwings- και αργότερα τους Αlice Cooper από τους οποίους, όταν χώρισαν οι δρόμοι των μελών του συγκροτήματος, οικειοποιήθηκε το όνομα ο κατά κόσμο Βίνσεντ Ντέιμον Φουρνιέ, διατηρώντας καλές σχέσεις. Πάντως από τα νιάτα του ήθελε να προκαλεί. «Ένα δάσκαλος στο σχολείο είχε μια γκιλοτίνα και όποιος αργοπορούσε στο μάθημα ήταν υποχρεωμένος να βάλει το χέρι του εκεί μέσα. Μια φορά, λοιπόν, σε συναυλία εμφανίσαμε εκείνη τη λαιμητόμο στη σκηνή».
Με τους Αlice Cooper είχε συμβεί το εξής περιστατικό, το 1969 σε περιοδεία στις ΗΠΑ: «Σε συναυλία, βγήκαμε στη σκηνή για να τραγουδήσουμε και είδα ότι περιφερόταν μια κότα. Την πήρα στα χέρια και, νομίζοντας ότι μπορούσε να πετάξει (φτερά είχε, άλλωστε), την αμόλησα στο κοινό. Προσγειώθηκε στις πρώτες σειρές. Την ξέσκισαν! Και να σκεφτείς ότι οι πρώτες σειρές ήταν ειδικά για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα!». Εξ αιτίας του περιστατικού προκλήθηκε σάλος τότε στη Βρετανία, με τους ακτιβιστές συντηρητικούς να απαιτούν να μην επιτραπούν συναυλίες του επί αγγλικού εδάφους. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο πρώτος θρύλος της γκόθικ μουσικής.
Η φυλακή του αλκοόλ
Είναι πεπεισμένος για τα οφέλη της σταθερής οικογενειακής ζωής, χωρίς την οποία θα είχε άδοξο και πρόωρο τέλος. «Είμαι σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Καθώς μεγαλώνω ξανανιώνω», λέει αναφερόμενος κυρίως στην περίοδο κατά την οποία απεξαρτήθηκε από το αλκοόλ. «Σαν να εξέτισα μια ποινή φυλάκισης», απαντά όταν τον ρωτούν γιατί αποφάσισε να δώσει έμφαση στην οικογένεια κάπως μεγάλος. «Ισχύει αυτό που λέγεται, ότι αν δεν παλέψεις για κάτι εν τέλει δεν θα έχεις τίποτα».
Γι΄ αυτές τις ριζικές αλλαγές στη ζωή του έχει την- μία και μοναδική- εξήγηση: «Το γκολφ»!
Είναι μανιώδης παίκτης του αθλήματος.
«Είναι τρόπος ζωής. Είμαι εθισμένος στο γκολφ. Έχω εθιστεί να κάνω περιοδείες.
Έχω εθιστεί να μη βάζω στο στόμα μου αλκοόλ. Και εδώ και 33 χρόνια είμαι με τη Σέριλ, την οποία ουδέποτε απάτησα. Αυτός κι αν είναι εθισμός!».
