ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία.

Όντως υπάρχει προκλητικός πλούτος που φοροδιαφεύγει. Μόνο που είναι σε λίγα χέρια, τα οποία κερδίζουν από τη φτώχεια και την ανάγκη των υπολοίπων.

Οι προχθεσινές διαπιστώσεις του Οικονομικού Πανεπιστημίου, π.χ., για την καταναλωτική πίστη δείχνουν τον δρόμο στην πολιτική αν θέλει να βρει αυτό που νομίζουμε εμείς ότι ψάχνει…

Στο τελευταίο δίμηνο ένας στους τρεις κατόχους πιστωτικών καρτών φούσκωσε κι άλλο την κάρτα του τουλάχιστον κατά 35% και ένας θεός ξέρει πώς θα εξοφλήσει.

Όχι μόνον επειδή καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια καλύπτουν το 41% του ΑΕΠ, αλλά γιατί είναι γεγονός ότι οι τράπεζες συνεχίζουν πάντα ανενόχλητες να κάνουν τα δικά τους (με πανωτόκια, ψιλά γράμματα, καταχρηστικούς όρους) στην αγορά.

Βέβαια, υπάρχει το δημοσιονομικό, το έλλειμμα και ο ακριβός «πάλι» δανεισμός του Δημοσίου, με τη συνταγή Αλμούνια- Τρισέ.

Οι τελευταίες κάλπες όμως δεν έβγαλαν αυτούς.

Σωστά λοιπόν στο παρά πέντε (έστω και με κριτική εκ των έσω) παίρνουν μια ανάσα οι μισθοί στο Δημόσιο.

Επιτέλους, δεν μπορεί ο κόσμος της εργασίας να παίρνει συνέχεια στην πλάτη του την κρίση, επειδή κάποιοι στη βιομηχανία υποχρεώθηκαν έστω να δεχθούν ότι η εταιρική κοινωνική ευθύνη (που μειώνει τον φόρο τους, αφού εκπίπτει) είναι η αλληλεγγύη του κεφαλαίου (ή και του κρυφού πλούτου) προς τους πολίτες.

Ούτε βέβαια πείθει κανένα η βιασύνη δήθεν του ΣΕΒ να υπογράψει συμβάσεις.

Αφού «έκανε πλέον την αγορά γιαούρτι», η βιομηχανία πάει να δείξει πρόσωπο, γιατί στήνει τις δικές της κάλπες.

ΥΓ1: Τον Μάρτιο ΥΓ2: Στον ΣΕΒ

Τελευταία Νέα