Ο Σάντσο Πάντσα είναι ένα στέλεχος επιχείρησης-γκόλντεν μπόι, αν θέλετε- από το Λονδίνο που επισκέπτεται την Ισπανία του 17ου αιώνα και έχει τη μορφή του Τζόνι Ντεπ, στη νέα εκδοχή για τον Δον Κιχώτη που ετοιμάζει ο σκηνοθέτης Τέρι Γκίλιαμ, ιδρυτικό μέλος των Μοnty Ρythons, εννιά ολόκληρα χρόνια μετά τη ματαίωση της πρώτης προσπάθειάς του να γυρίσει μια ταινία για τον Ισπανό Ιππότη που ζούσε χαμένος μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας στη Μάντσα.

Τότε, τα γυρίσματα της ταινίας σταμάτησαν την έκτη ημέρα, καθώς ο Τέρι Γκίλιαμ ανακάλυψε ότι τα πλατό είχαν στηθεί δίπλα σ΄ ένα εργοστάσιο επισκευής αεροπλάνων του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Ναβάρας στην Ισπανία. Κάθε δεκαπέντε λεπτά οι αντιδραστήρες, που δοκιμάζονταν ο ένας κατόπιν του άλλου, προκαλούσαν δαιμονισμένο θόρυβο. Η καταστροφή ολοκληρώθηκε με τις πλημμύρες στον τόπο των γυρισμάτων και με την περικοπή του προϋπολογισμού της ταινίας από τα 40 στα 32 εκατομμύρια δολάρια.

Έτσι ο σκηνοθέτης πήρε το ντοσιέ με το σενάριο και επέστρεψε στο σπίτι του. Έκανε χρόνια να ξεμπλέξει με τους δικηγόρους και τις ασφάλειες και τώρα αναζητεί τον Ευρωπαίο ηθοποιό που θα ενσαρκώσει τον μοναδικό ονειροπόλο ήρωα, καθώς και μια Δουλτσινέα «με την τρέλα και τον κίνδυνο που ενέπνεε η Πενέλοπε Κρουζ στην ισπανική ταινία «Χαμόν- Χαμόν», όπως λέει στην ισπανική εφημερίδα «Εl Ρais».

«Στο Χόλιγουντ ακόμα κι αν επέλεγαν μια Αργεντινή ή Βραζιλιάνα ηθοποιό, δεν θα είχε αυτό που έχει μια Ισπανίδα: τη φλόγα στο βλέμμα» λέει ο σκηνοθέτης του «Μπραζίλ» και των «12 πιθήκων» και του «Βασιλιά της μοναξιάς».

«Όλος ο κόσμος λέει ότι ξέρει πολύ καλά τον Δον Κιχώτη. Το 1990 ένας παραγωγός μου πρότεινε την ιδέα να γυρίσω ταινία με βάση το έργο του Θερβάντες, τη δέχθηκα και κατόπιν διάβασα το μυθιστόρημα. Η αντίληψή μου άλλαξε τελείως.

Είναι ένα θαυμάσιο έργο και το δεύτερο μέρος του είναι πολύ μοντέρνο.

Ο Πιραντέλο θα υπέγραφε κάθε λέξη του δεύτερου μέρους, αλλά είναι αδύνατον να το διασκευάσεις κι εγώ χρειαζόμουν ελευθερία, ώστε το σύγχρονο κοινό να μπορέσει να καταλάβει εκείνη την εποχή. Γι΄ αυτό επινόησα τον «Εξέκιουτιβ». Τώρα τον κάνω πιο αυτοβιογραφικό και πάλι τον ξαναγράφω. Ο Όρσον Γουέλς είχε μια… μανία καταδίωξης με τον Δον Κιχώτη σε όλη τη ζωή του. Τον γύριζε χρόνια.

Ο Τσάπλιν φλέρταρε στα κρυφά με το έργο. Για μένα είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι θεμελιώδες».

Τελευταία Νέα