Τα απολιθωμένα οστά του μεγαλύτερου και πιο επικίνδυνου θαλάσσιου αρπακτικού που έζησε ποτέ ανακάλυψαν επιστήμονες στους πάγους ενός νορβηγικού νησιού. Πρόκειται για νέο για την επιστήμη είδος πλειόσαυρου, το οποίο κυριαρχούσε στους ωκεανούς πριν από 150 εκατομμύρια χρόνια και έφθανε σε μήκος τα 16 μέτρα. Η δύναμη του δαγκώματός του έφθανε τα 15.000 κιλά, δηλαδή αρκούσε για να κόψει στα δύο ένα… τζιπ Ηummer!

Oι πλειόσαυροι ήταν γιγαντιαία θαλάσσια ερπετά που κυριαρχούσαν στα βάθη των ωκεανών. Κολυμπούσαν με τη βοήθεια τεράστιων πτερυγίων- είχαν δύο στο εμπρόσθιο μέρος του σώματός τους και δύο στο οπίσθιο, με αποτέλεσμα να αποκτούν μεγάλη επιτάχυνση όταν επιτίθεντο στα θύματά τους. Το επίμηκες κεφάλι τους είχε σαγόνια με δόντια που μπορούσαν να θρυμματίζουν κόκαλα με ευκολία πολύ μεγαλύτερη ακόμη και από εκείνη του περίφημου Τυραννόσαυρου Ρεξ.

Άγνωστη οικογένεια. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες γνώριζαν αρκετά για τους πλειόσαυρους, όμως μια συγκλονιστική ανακάλυψη που έγινε πριν από λίγες ημέρες στο παγωμένο έδαφος ενός νορβηγικού νησιού που απέχει περίπου 800 μίλια από τον Βόρειο Πόλο, φαίνεται να αλλάζει οριστικά την εικόνα που είχαν σχηματίσει γι΄ αυτά τα θαλάσσια ερπετά. Όπως όλα δείχνουν, πρόκειται για ένα νέο γιγαντιαίο είδος που ενδεχομένως ανήκε σε μια άγνωστη έως σήμερα οικογένεια πλειοσαύρων. Το τεράστιο αυτό ζώο έζησε στη διάρκεια της Ιουρασικής περιόδου πριν από περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια. Στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ της Αμερικής οι ειδικοί δημιούργησαν ομοιώματα των πτερυγίων του πλειόσαυρου και εξέτασαν τις υδροδυναμικές τους ιδιότητες σε σήραγγα αεροδυναμικών δοκιμών με σκοπό να κατανοήσουν τον τρόπο που κινούνταν στο νερό. Διαπίστωσαν έτσι ότι το ερπετό κολυμπούσε με τα δύο μπροστινά πτερύγια, αλλά όταν επιτίθετο χρησιμοποιούσε και τα άλλα δύο στο οπίσθιο μέρος, για να αποκτήσει μεγάλη επιτάχυνση.

Και ενώ οι επιστήμονες στην Αμερική μελετούσαν τον τρόπο που κολυμπούσε ο πλειόσαυρος, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου πραγματοποιούσαν αξονική τομογραφία στο κρανίο του, και συγκεκριμένα στην κρανιακή κοιλότητα, για να υπολογίσουν το μέγεθος και το σχήμα του εγκεφάλου του. Σύμφωνα με τον δρα Πάτρικ Ντράκενμιλερ, παλαιοντολόγο στο Πανεπιστήμιο της Αλάσκας ο οποίος μετείχε στην αξονική, η δομή της κρανιακής κοιλότητας έχει πολλά κοινά σημεία με εκείνη του λευκού καρχαρία που σήμερα είναι ο μεγαλύτερος κυνηγός στους ωκεανούς. Ενδεχομένως η στρατηγική κυνηγιού που εφάρμοζε ο πλειόσαυρος να έμοιαζε με εκείνη του λευκού καρχαρία, αλλά ήταν πολύ βιαιότερη.

Σαγόνια με δύναμη 15 τόνων!

ΟΙ ΠΛΕΙΟΣΑΥΡΟΙ ήταν θαλάσσια ερπετά που δεν συνδέονταν άμεσα με τους δεινόσαυρους. Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Τhe Νew Υork Τimes», ο Γιορν Χούρουμ, παλαιοντολόγος στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, επισκέφθηκε μαζί με την ομάδα του το αρκτικό νησί Σπιτσβέργη που βρίσκεται στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ. Σε ανασκαφές εντόπισαν κάτω από τον πάγο τα υπολείμματα του θαλάσσιου ερπετού, το οποίο είχε μήκος τουλάχιστον 16 μέτρα και ζύγιζε περίπου 40 τόνους. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο θαλάσσιο κυνηγό του είδους του. Το κρανίο του είχε μήκος περίπου 3 μέτρα και τα πτερύγιά του, που έμοιαζαν περισσότερο με κουπιά, είχαν κι αυτά μήκος 3 μέτρα.

Η δύναμη που είχαν τα σαγόνια του υπολογίζεται ότι έφθανε τα 15.000 κιλά, δηλαδή τουλάχιστον 10 φορές μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου ζώου ζει σήμερα στη Γη, ακόμα και του κροκόδειλου ή του μεγάλου αλιγάτορα. Μάλιστα, το δάγκωμα του πλειόσαυρου εκτιμάται πως ήταν από 2 έως 4 φορές ισχυρότερο από εκείνο του Τυραννόσαυρου Ρεξ.

Οι πλειόσαυροι τρέφονταν με ψάρια, με ζώα που έμοιαζαν με κεφαλόποδα και με άλλα θαλάσσια ερπετά όπως τους μικρότερους σε μέγεθος πλεισιόσαυρους, οι οποίοι είχαν μακρύ λεπτό λαιμό. Επίσης τρέφονταν και με ιχθυόσαυρους που έμοιαζαν με τα σημερινά δελφίνια. Στο νησί όπου βρέθηκαν τα οστά του τεράστιου πλειόσαυρου, εντοπίστηκαν και τμήματα οστών των ζώων με τα οποία τρεφόταν.