Έστω και με το «χέρι του Θεού» οδήγησε την Αργεντινή σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Όταν αποσύρθηκε από τα γήπεδα έκανε μια θεαματική βουτιά στην κοκαΐνη. Η χώρα του, όμως, δεν έπαψε ποτέ να τον λατρεύει και τώρα του ανέθεσε την εθνική ομάδα. Θα αποδείξει ο Μαραντόνα ότι μετά την άνοδο και την πτώση μπορεί να υπάρξει και πάλι άνοδος;


Πριν από δύο χρόνια ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα φαινόταν να γράφει το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του. Ο έκπτωτος άγγελος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου βρισκόταν στο χείλος του θανάτου έχοντας καταρρεύσει πολλές φορές από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Το πάλαι ποτέ «χρυσό μωρό» είχε αποσυρθεί σε μια ψυχιατρική κλινική στο Μπουένος Άιρες με την ελπίδα να απαλλαγεί από τις πολλές εξαρτήσεις του. Είχε νοσηλευτεί πολλές φορές γι΄ αυτόν τον λόγο. Κάθε φορά ξανακυλούσε στους δαίμονές του και κάθε φορά οι συμπατριώτες του φοβούνταν ότι θα χανόταν για πάντα. Στη διάρκεια της ένδοξης και σκανδαλώδους καριέρας του, ο Μαραντόνα έλεγε συχνά ότι ήθελε να αναλάβει τις τύχες της «Αλμπισελέστε», της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, στην οποία είχε φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού επί δεκατέσσερα χρόνια. Έξω από το νοσοκομείο εκείνο το καλοκαίρι του 2006 το όνειρό του φαινόταν ξεγραμμένο. Όμως ο Μαραντόνα πέτυχε το αδύνατο. Χθες ανέλαβε και επισήμως χρέη ομοσπονδιακού τεχνικού. Είναι μια επική λύτρωση για έναν άνθρωπο που βρήκε ξανά τη θέση του ανάμεσα στους θεούς, όχι μόνο ως ήρωας του αθλητισμού αλλά και ως ζωντανός μύθος της Λατινικής Αμερικής.

Σκαμπανεβάσματα

Η ζωή του Μαραντόνα είναι γεμάτη από θεαματικά σκαμπανεβάσματα πέρα από κάθε άκρο της ανθρώπινης εμπειρίας. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι επιτέλους βρήκε την ηρεμία του. Γεννημένος σε μια φτωχή οικογένεια στο Κοριέντες, μια παραγκούπολη στην περιφέρεια του Μπουένος Άιρες, γεύθηκε την κορυφή πολύ γρήγορα. Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο δεν ξέρουν ποιος είναι ο Μαραντόνα. Ο Βόσνιος σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα έκανε ένα ντοκιμαντέρ για τον ζωντανό θρύλο, το οποίο βραβεύτηκε στις Κάννες – και ως φανατικός θαυμαστής του απέφυγε να μιλήσει για τα λιγότερο ένδοξα κεφάλαια της ζωής του όπως ήταν οι σχέσεις του με τη ναπολιτάνικη Μαφία. Ο λόγος είναι ότι τον Μαραντόνα τον λατρεύουν για κάτι περισσότερο από το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Στη Λατινική Αμερική θεωρείται μεγαλύτερος από τον Πελέ και φυσικά από κάθε Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή. Θα μπορούσε να συγκριθεί με την Εβίτα Περόν: είναι ο αγαπημένος των φτωχών «ντεσκαμισάδος» (σε ελεύθερη απόδοση «ξεβράκωτοι») του Μπουένος Άιρες, ένας Τσε Γκεβάρα. Μοιάζει άτρωτος

Όπως πολλοί ημίθεοι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα μοιάζει άτρωτος. Το 2004, ο άνθρωπος που τέσσερα χρόνια νωρίτερα ανακηρύχθηκε από τη FΙFΑ καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, έμπαινε στο νοσοκομείο με αναπνευστικές δυσκολίες και «περπάτησε στη λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου» όπως έγραφε τότε ο Τύπος της Αργεντινής κάνοντας ένα ολόκληρο έθνος να κρατάει την αναπνοή του. Εκατοντάδες κόσμος, από ιερείς μέχρι νεαρές γυναίκες, είχαν κατασκηνώσει έξω από την κλινική του Μπουένος Άιρες για να εμψυχώσουν το είδωλό τους. Πολλοί δεν άνοιγαν τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, φοβούμενοι ότι θα ακούσουν τη θλιβερή είδηση.

Η αποτοξίνωση και η φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο


ΣΤΟ ΠΙΟ σουρεαλιστικό επεισόδιο της ταραχώδους ζωής του ο Μαραντόνα αποφάσισε να πάει στην Κούβα για αποτοξίνωση εκθειάζοντας το σύστημα υγείας στη χώρα. Κάπως έτσι άρχισε μια βαθιά φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο- λέγεται μάλιστα ότι δώρισε τα έσοδα από την αυτοβιογραφία του στον φίλο του για τον λαό της Κούβας. Η αυτοβιογραφία του είχε εκδοθεί το 2000 στην Αργεντινή, πουλώντας 125.000 αντίτυπα μέσα σε μία εβδομάδα. Ο τίτλος της ήταν «Είμαι ο Ντιέγκο» και περιείχε τη μνημειώδη φράση «είμαι ο Ντιέγκο και μπορώ να κάνω ό,τι μου αρέσει». Το τελευταίο πράγμα που αποφάσισε να κάνει ο Μαραντόνα είναι να καθήσει στον πάγκο της Εθνικής Αργεντινής. Μόνο που σε θέματα Εθνικής οι Αργεντινοί είναι αυστηροί: «Ο Ντιέγκο κινδυνεύει να καταρρίψει τον μύθο του Μαραντόνα», έγραφε η εφημερίδα «La Νacion». Για να παραμείνει μύθος πρέπει να συνεχίσει τις νίκες.

Ο Μαραντόνα στα γήπεδα


1960. Γεννιέται σε μια παραγκούπολη στην περιφέρεια του Μπουένος Άιρες 1975. Γίνεται επαγγελματίας ποδοσφαιριστής σε ηλικία 15 χρόνων 1982. Αγωνίζεται στην Ισπανία με την Μπαρτσελόνα 1985. Αρχίζει μια νέα καριέρα στη Νάπολι και κατακτά δύο Πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1986. Κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο 1991. Τιμωρείται με αποκλεισμό 15 μηνών από το Πρωτάθλημα Ιταλίας για χρήση κοκαΐνης 1994. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο βρίσκεται θετικός σε εφεδρίνη. Ο τελευταίος του αγώνας με την Εθνική Αργεντινής (και το τελευταίο του γκολ) ήταν εναντίον της Ελλάδας 1997. Αποσύρεται οριστικά από τα γήπεδα Έχει πει

«Ποτέ δεν το μετάνιωσα. Όποιος κλέβει έναν κλέφτη είναι συχωρεμένος για 100 χρόνια» Για το θρυλικό γκολ με το χέρι στον αγώνα με την Αγγλία «Πιστεύω ότι ο Μπους είναι δολοφόνος» Μιλώντας στην τηλεόραση της Κούβας «Αισθάνομαι σαν τον Τζακ Νίκολσον στη “Φωλιά του κούκου”» Για τη νοσηλεία του σε ψυχιατρική κλινική

Τελευταία Νέα