Μία ανήσυχη αναγνώστρια έγραψε προσφάτως στην εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» ότι πριν από πέντε χρόνια εντοπίστηκαν στη μαστογραφία της πολλές αποτιτανώσεις, για τις οποίες έκανε βιοψία που βγήκε αρνητική.
Πριν από δύο χρόνια, σε ένα άλλο σημείο του μαστού της ανιχνεύθηκε μια μικρή αποτιτάνωση. Ο ακτινολόγος συνέστησε περαιτέρω διερεύνηση και ο γιατρός τής συνέστησε βιοψία, λέγοντας όμως ότι κατά 80% αυτή η αποτιτάνωση ήταν καλοήθης. Η αναγνώστρια αποφάσισε να μην κάνει τη δεύτερη βιοψία, ελπίζοντας ότι ανήκει στο 80% και δεν πρέπει να ανησυχεί.
Αν και αυτή η γυναίκα δεν έχει διαγνωστεί με καρκίνο, θα μπορούσε να αποδειχθεί μεγάλο λάθος η απόφασή της να μην κάνει βιοψία.
Οι εξειδικευμένοι γιατροί γνωρίζουν αρκετά για τις αποτιτανώσεις. Συνεπώς όταν συνιστούν βιοψία, η γυναίκα πρέπει να την κάνει και μάλιστα όσο το δυνατόν συντομότερα. Εάν η βιοψία είναι αρνητική, θα πάψει να ανησυχεί. Εάν είναι θετική, η γρήγορη αφαίρεση του καρκίνου μπορεί να σώσει όχι μόνο τη ζωή της, αλλά και τον προσβεβλημένο μαστό.
Το να ελπίζει μια γυναίκα ότι είναι προστατευμένη από τον καρκίνο του μαστού επειδή είναι γερή και δυνατή, τρώει σωστά και γυμνάζεται συστηματικά, είναι απλώς μια ελπίδα. Καμία γυναίκα δεν έχει ανοσία στον καρκίνο του μαστού και η έγκαιρη λήψη μέτρων μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Σε εγρήγορση
Η Κέρι Χέρμαν, από το Μπρούκλιν, διάλεξε τον αντίθετο δρόμο από αυτόν της αναγνώστριας που προαναφέρθηκε. Γνωρίζοντας ότι η μητέρα της παρουσίασε καρκίνο του μαστού στα 49 της χρόνια, η Κέρι έκανε την πρώτη της μαστογραφία στα 38 της, λίγο πριν αποκτήσει το πρώτο της παιδί. Ο γιατρός τής είπε πως οι μαστοί της είναι κυστικοί και πολύ πυκνοί, αλλά κατά τα άλλα υγιείς. Από τα 41 της και μετά, η Κέρι έκανε κάθε χρόνο μαστογραφία.
Η Κέρι είχε μπει στα 50 της όταν άρχισαν να ανιχνεύονται στους μαστούς της αποτιτανώσεις. Έτσι, εκτός από μαστογραφία άρχισε να κάνει και υπερηχογραφήματα μαστών. Στα 55 της, η μαστογραφία έδειξε πως κάτι είχε αλλάξει στις αποτιτανώσεις του αριστερού μαστού της. Αν και οι γιατροί δεν πολυανησύχησαν, συνέστησαν βιοψία, η οποία έδειξε πως είχε καρκίνο σε αρχικό στάδιο, ο οποίος λέγεται πορογενές καρκίνωμα in situ (DCIS).
Κανονικά, θα έπρεπε να αφαιρέσει τον αριστερό μαστό και να κάνει βιοψίες στον δεξιό, αλλά αφού συζήτησε το θέμα με τον άντρα της, ο οποίος της είπε πως περισσότερο τον ανησυχεί η υγεία της παρά οι μαστοί της, αποφάσισε να κάνει διπλή μαστεκτομή και αποκατάσταση.
«Ποτέ δεν μετάνιωσα για την απόφασή μου», λέει. «Για μένα θα ήταν αβάσταχτη η αγωνία να εξετάζομαι κάθε χρόνο στον δεξιό μαστό. Μία φίλη μου με το ίδιο πρόβλημα αποφάσισε να περιμένει και να ελέγχεται κάθε χρόνο. Ανάμεσα σε δύο εξετάσεις όμως είχε παρουσιάσει καρκίνο, που όταν διαγνώστηκε είχε εξαπλωθεί και εκτός μαστού».
Τα συμπτώματα μπορεί να είναι παραπλανητικά
Πολλές γυναίκες έχουν συμπτώματα νόσου των μαστών, αλλά λίγες καρκίνο, ανάφερε πριν από λίγα χρόνια σε άρθρο της η «Επιθεώρηση Ιατρικής της Κλινικής Κλίβελαντ» (CCJM). «Ωστόσο, τα συμπτώματα αυτά ευλόγως αποτελούν πηγή μεγάλης ανησυχίας για τις γυναίκες», τονιζόταν. «Η πρόκληση για τους γιατρούς είναι να ξεχωρίσουν τις καλοήθεις από τις κακοήθεις αλλοιώσεις και να ξέρουν πότε είναι απαραίτητη η παραπομπή μιας ασθενούς σε χειρουργό ή άλλο ειδικό».
Σύμφωνα με το άρθρο, στη διάρκεια της αναπαραγωγικής ζωής της γυναίκας και λίγο πριν από την έμμηνο ρύση, πολλές γυναίκες παρουσιάζουν πρήξιμο και ευαισθησία στους μαστούς τους, και αρκετές πόνο και μια αίσθηση σαν να έχουν «γρομπαλάκια», που όμως υποχωρούν έπειτα από την περίοδο. Αυτό είναι φυσιολογικό και δεν πρέπει να προκαλεί ανησυχία.
Όταν όμως τα «γρομπαλάκια» εντοπίζονται μόνο στον ένα μαστό και επιμένουν μεταξύ των εμμήνων ρύσεων, απαιτείται περαιτέρω έλεγχος– με υπερηχογράφημα για τις γυναίκες ηλικίας κάτω των 35 ετών και με μαστογραφία για όσες είναι πάνω από τα 35. Αναλόγως με τα ευρήματα θα αποφασιστεί αν πρέπει να γίνει βιοψία ή όχι.
Ο πόνος δεν θεωρείται σύμπτωμα του καρκίνου του μαστού. Αν όμως ο πόνος εντοπίζεται μόνο στον ένα μαστό, σε ένα συγκεκριμένο σημείο του και, στις προεμμηνοπαυσικές γυναίκες, δεν υποχωρεί μετά το τέλος της εμμήνου ρύσεως, πρέπει να γίνει έλεγχος με μαστογραφία, υπερηχογράφημα και επίσκεψη σε μαστολόγο.
Πριν από μία δεκαετία, ο παραπάνω έλεγχος έσωσε τον αριστερό μου μαστό και ίσως τη ζωή μου. Η μαστογραφία μου ήταν αρνητική, αλλά ο υπέρηχος στην περιοχή που πονούσα όχι και μολονότι δεν έπιανα κάποιον όγκο στον μαστό, έκανα βιοψία που έδειξε πως είχα αρχόμενο καρκίνο, τον οποίο αντιμετωπίσαμε με ογκεκτομή (βγάλαμε μόνο τον όγκο) και ακτινοθεραπεία.
Οι όγκοι ή όζοι στον μαστό είναι πολύ συχνοί και, συνήθως, καλοήθεις. Όσοι όμως είναι σκληροί, με ακανόνιστα όρια και καλά «κολλημένοι» στο δέρμα ή στους ιστούς, είναι πιο πιθανό να είναι κακοήθεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμα κι αν η μαστογραφία είναι αρνητική, η βιοψία είναι απαραίτητη: οι μαστογραφίες «χάνουν» το 15% των καρκίνων.
Τι είναι οι αποτιτανώσεις
Οι αποτιτανώσεις είναι ιζήματα ασβεστίου που συσσωρεύονται στον μαστό, συνήθως μετά την εμμηνόπαυση, ως επακόλουθο αρκετών μη καρκινικών αιτιών, όπως μία φλεγμονή ή ένας τραυματισμός. Δεν προέρχονται ωστόσο από το ασβέστιο της διατροφής ή των οστών.
Όταν είναι μεγάλες και τραχείες, απεικονίζονται σαν μεμονωμένες κηλίδες στη μαστογραφία και σχεδόν πάντοτε είναι καλοήθεις.
Όταν είναι μικροσκοπικές (αποκαλούνται μικροαποτιτανώσεις), πολλές και σκόρπιες (απεικονίζονται σαν τελίτσες) χρειάζονται προσοχή, αλλά συνήθως είναι καλοήθεις.
Όταν οι μικροαποτιτανώσεις είναι πολυάριθμες και συγκεντρωμένες σε ομάδα, απαιτείται περαιτέρω έλεγχος με μεγεθυντική μαστογραφία και βιοψία.
Αν αντί για βιοψία ένας γιατρός συστήσει στη γυναίκα να επιστρέψει για επανέλεγχο έπειτα από έξι μήνες ή έναν χρόνο, καλό είναι η γυναίκα να ζητήσει δεύτερη ιατρική γνώμη, τονίζουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς».
