«ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΙΛΑΤΕ/
ΧΩΡΙΣ Ν΄
ΑΚΟΥΤΕ,/ ΧΩΡΙΣ
ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ/
ΠΩΣ ΤΟ ΝΕΡΟ
ΣΩΠΑΙΝΕΙ,/
ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗ
ΝΥΧΤΑ/ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
ΓΡΑΦΕΙ/
ΓΙΑΤΙ ΠΟΝΑΕΙ/
ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙ
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ/
ΝΑ ΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ»,
ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ
Η ΜΑΡΙΓΩ
ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ.
Γενέτειρα: Αθήνα, 1976 Σπουδές: Σπουδάζει Φιλοσοφία και Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνεχίζει στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, όπου και εκπονεί διδακτορική διατριβή με το θέμα, «Ο νόστος στην αρχαία ελληνική τραγωδία». Διδάσκει αρχαίο ελληνικό θέατρο στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

Εκλεκτικές συγγένειες:

Η ποίηση της Αλεξοπούλου αρδεύεται από πολλές πηγές, αρχαίες (Όμηρος, τραγωδία, ελληνιστικό επίγραμμα) και σύγχρονες (αγγλικό θέατρο/ Σάρα Κέιν), και συνομιλεί κριτικά (αναθεωρητικά) με πολλούς Έλληνες και ξένους ποιητές- «μείζονες» (Σολωμός, Παλαμάς, Σικελιανός Καβάφης, Έλιοτ, Σεφέρης) και «ελάσσονες» (Λαπαθιώτης, Σαραντάρης). Η ρυθμική της αγωγή και το ύφος της (γλώσσα έντεχνα αποδραματοποιημένη, αρχιτεκτονική λιτή αλλά ευφάνταστη, ανατρεπτικό χιούμορ) οφείλουν πολλά σε ποιητές της γενιάς του ΄70 (Κοντός, Βαρβέρης, Μαστοράκη). Η έρημος της επικοινωΚριτική νίας: Το Φθονόμετρο, η τρίτη συλλογή της Αλεξοπούλου, πραγματεύεται την ανάγκη ενός νέου ανθρώπου να διαχειριστεί και να μιλήσει για τις πολλαπλές του ταυτότητες. Πρόκειται για θεατρική εκδοχή μιας ραδιοφωνικής ακρόασης, μέσω της οποίας η ποιήτρια επιχείρησε να δώσει πολυφωνική διάσταση στα ποιήματά της. Τέσσερις ηθοποιοί συναντήθηκαν επί σκηνής (το 2006, σε σκηνοθετική επιμέλεια της Όλιας Λαζαρίδου) και σε ένα μακρόσυρτο «μπλουζ» μίλησαν σε παράλληλους μονολόγους για τη μοναξιά, την απομόνωση και το κενό που νιώθουν καθώς περιπλανώνται άσκοπα στην απρόσωπη μητρόπολη όπου κατοικούν. Στο Φθονόμετρο η ποίηση της Αλεξοπούλου και το φωτογραφικό υλικό του Πέτρου Αλατζά αναδεικνύουν μια εικόνα της σύγχρονης ζωής, ματαιωμένης από την αδυνατότητα ουσιαστικής επαφής.

ετυμηγορία: « Είδα τον Σεφέρη στον ύπνο μου να μ ΄ έχει αγκαλιά στο μονόκλινο κρεβάτι/ Ήταν χοντρούλης και αμίλητος/ Φοβόμουν πως θα ξυπνήσει ο πατέρας και θα με πιάσει στα πράσα να κοιμάμαι μαζί του » γράφει η Αλεξοπούλου σε ένα από τα χαρακτηριστικά ποιήματά της. Ο «πατέρας» φυσικά, δεν είναι άλλος από την «Ποίηση». Ωστόσο η Αλεξοπούλου κατορθώνει, έχοντας αφομοιώσει δημιουργικά το έργο των «επιφανών προγόνων», να ξεπεράσει το αρχικό «άγχος» της και να υφάνει πάνω στον δικό τους καμβά το πρωτότυπο και λεπτοδουλεμένο ποιητικό της σχέδιο- σχέδιο που την κατατάσσει ανάμεσα στις πιο αξιόλογες νέες φωνές.

Βιβλιογραφία: Πιο γρήγορα απ΄ το φως (2000), Ποια μέρα λείπει (2003), Το φθονόμετρο (2006), Τ΄ αστέρια πάνε στη σειρά (2008)- από τις Εκδ. Κέδρος.

Στίχοι: «Τον υποδέχεται:/ χειμώνα,καλοκαίρι/ μες στη σιωπή/ τυλίγει το μεσημέρι,/ σταυρώνει τα πόδια της/ και μετράει/ τις λέξεις/ (το πριν και το μετά)./ Αχάριστη/ μες στη γενναιοδωρία της/ τραγουδάει/ σε βυζαντινή μουσική/ την αφθονία των ημερών».

Τελευταία Νέα