Θαύμα «παλαιάς κοπής» ήταν η άφθαρτη σορός ενός ιερομόναχου στη Φθιώτιδα που μαγνήτισε το πανελλήνιο πέρυσι. Εφέτος ένα άλλο θαύμα «νέας κοπής» στο Χόλιγουντ συγκινεί την παγκοσμιοποιημένη υφήλιο: βρέθηκε ο τάφος του Ιησού! Ο κινηματογραφιστής, που γυρίζει ταινία γι΄ αυτό ειδικά το θέμα, επιχειρεί να διαφημίσει το προϊόν του για να προπωληθεί το έργο του και συμπτωματικά (;) είναι ο μόνος που επιμένει στο ότι πρόκειται για τον τάφο του Ιησού. Ο αρχαιολόγος που έκανε την ανασκαφή αρνείται ρητά κάτι τέτοιο με το ορθότατο επιχείρημα ότι τα ονόματα (Ιησούς, Ιωσήφ κ.λπ.) είναι τόσο συνηθισμένα στην εποχή τους και στον τόπο τους ώστε δεν αποτελούν πειστικό τεκμήριο γνησιότητας. Παρ΄ όλα αυτά όμως η δημοσιότητα επιμένει στο μύθευμα του δήθεν τάφου του Ιησού ακριβώς επειδή κάθε εποχή και καθεμιά κοινωνία, είτε τοπική σαν την ελλαδική είτε παγκοσμιοποιημένη σαν τον πλανήτη μας, έχει δυστυχώς ανάγκη από ένα κάποιο θαύμα, παλαιάς ή νέας κοπής. Αυτό άλλωστε είναι το θεμέλιο της θρησκευτικής εξουσίας σύμφωνα με τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι: «Το θαύμα, το μυστήριο και το κύρος». Η μεταμοντέρνα εποχή μας εμμένει στη θαυματουργία τόσο σαδομαζοχιστικά όσο και οι προνεωτερικοί καιροί. Αν οι αγύρτες είναι οι φυσικοί αυτουργοί της θαυματοποιίας, τότε ηθικοί συναυτουργοί είμαστε όλοι μας ως αποδέκτες τέτοιων θαυματουργημάτων. Ο Μάριος Μπέγζος είναι καθηγητής Συγκριτικής Φιλοσοφίας της Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών