«Η ζωή είναι πολύ μπερδεμένη υπόθεση», λέει ο Τομ Γ ουέιτς. «Γαλλικά κλειδιά, σουγιάδες, τροφή για σκύλους, στιγμιαίος καφές, κραγιόν. Πρέπει με κάποιο τρόπο να την οργανώσεις». Γι΄ αυτό λοιπόν κάνει ό,τι μπορεί- κατ΄ αρχήν κρατάει σημειώσεις σε ένα μπλοκ που έχει πάντα μαζί του. Είναι λάθος βέβαια να πιστέψει κανείς ότι ο ιδανικός διαχειριστής ακόμη και της πιο ακραίας μουσικής ασυναρτησίας νοικοκυρεύεται, αλλά υπάρχουν δείγματα καλής θέλησης.

Ας πούμε στο νέο του έργο, «Οrphans: brawlers, bawlers & bastards» («Ορφανά: καβγατζήδικα, φωνακλάδικα και μπάσταρδα») τριπλό CD, έχει οργανώσει 56 τραγούδια με θαυμαστή ικανότητα. Τριάντα από αυτά είναι καινούργια και άλλα, σπάνιες ηχογραφήσεις από συνεργασίες και όχι μόνο, όλα τακτοποιημένα σε ομάδες τραγουδιών που αγγίξουν την καρδιά, το σώμα και το μυαλό. Τρία χρόνια ο Γουέιτς και η μόνιμη συνεργάτις του (η σύζυγός του Καθλίν Μπρέναν), ετοίμαζαν αυτή τη δουλειά, την οποία συμπλήρωσαν και με ένα βιβλίο 94 σελίδων που φιλοτέχνησε ο ίδιος με στίχους και σπάνιες φωτογραφίες.

«Όταν ήμουν μικρός πίστευα πως οι τραγουδοποιοί κάθονται μόνοι τους στο πιάνο σε μικρά ασφυκτικά και γεμάτα καπνούς από τσιγάρα δωμάτια, με ένα μπουκάλι και ένα τασάκι δίπλα, ενώ από το παράθυρο έμπαιναν οι ιδέες και η έμπνευση και από το πιάνο μέσα έβγαινε ένα τραγούδι… Και κατά έναν παράξενο τρόπο αυτό είναι ακριβώς που συμβαίνει», σημειώνει ο Γουέιτς. «Τι είναι τα “Ορφανά”; Δεν ξέρω». Στο κέντρο, λέει, είναι η φωνή του. Και με τη φωνή του μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορείόπως λέει- να ακούγεται σαν μικρό κοριτσάκι, σαν μπαμπούλας, όλο γλύκα, σαν κλόουν, σαν σοβαρός γιατρός και σαν διαταραγμένος ασθενής. «Η φωνή μου είναι το όργανο». Γουέιτς χωρίς τη φωνή του δεν νοείται.

Οι ίδιες οι λέξεις όταν βγαίνουν από το στόμα του μεταμορφώνονται σε πλάσματα της φύσης. «Οι λέξεις είναι μουσική στην πραγματικότητα», διατείνεται στο δημοφιλές ιντερνετικό μουσικό περιοδικό «Ρitchfork». Όταν ξεκινάς να γράψεις ένα τραγούδι- κατά τον Τομ Γ ουέιτς- «ουσιαστικά μουρμουρίζεις ήχους και αυτοί οι ήχοι σιγά σιγά μεταλλάσσονται και εξελίσσονται σε λέξεις με νόημα». Όλα αρχίζουν, δηλαδή, με λίγη φασαρία.

Μερικά μάλιστα από τα αυτά επιστρέφουν εκεί. «Έχετε κάποιον αγαπημένο ήχο;», τον ρωτάει η Αμάντα Πέτρουσιτς και εκείνος απαντά: «Ναι, το μπέικον. Το μπέικον μέσα στο τηγάνι. Αν ηχογραφήσεις τον ήχο που κάνει το μπέικον στο καυτό τηγάνι και παίξεις αυτή την ηχογράφηση ανάποδα, ακούγεται σαν μουσική από παλιό δίσκο των 33 1/3 στροφών. Έτσι ακριβώς».

Τελευταία Νέα