(ο αρθρογράφος με αφορμή το πανεπιστημιακό άσυλο)

Φίλος μου πρύτανης μεγάλου πανεπιστημίου με διαβεβαίωνε προσφάτως ότι «στη σχολή δεν μπορείς να επιβιώσεις ούτε 24 ώρες αν δεν βρεις ένα πλαίσιο ισορροπίας με τα ακραία στοιχεία». Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι «αν θέλεις την ησυχία σου, δεν μπορείς να πας κόντρα στους κουκουλοφόρους». Οι περισσότεροι καθηγητές επιλέγουν την ησυχία τους.

Όλα αυτά συνέβησαν επειδή κάποιοι επέτρεψαν να συμβούν· είτε επειδή συναινούσαν είτε επειδή φοβούνταν είτε επειδή δεν αντιστάθηκαν είτε επειδή συνθηκολόγησαν. Και αυτό είναι σήμερα το δημόσιο πανεπιστήμιο, το οποίο μας καλούν να υπερασπιστούμε εκείνοι που το κατάντησαν έτσι.

Αλλά να υπερασπιστούμε τι; Τι είναι άξιο υπεράσπισης; Η ασυδοσία, η ασυλία, η αφασία, η ανυπακοή, το αλισβερίσι; Τι από όλα αυτά διαπλάθει ικανούς επιστήμονες και άξιους πολίτες ώστε να το διαφυλάξουμε απέναντι στην κάθε Γιαννάκου και στον κάθε Πολύδωρα;

Διότι η πραγματικότητα είναι ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει καταλυθεί προ πολλού και όσοι εξακολουθούν να το νοιάζονται ίσως θα ήταν χρήσιμο να αφήσουν στην άκρη τα δάκρυα και τις αγωνιστικές μπαρούφες, μήπως και μπορέσουν να το οικοδομήσουν από την αρχή.

(«Το Βήμα της Κυριακής»)

Τελευταία Νέα