Αναζήτηση
«Όπου και να ταξιδέψω» ο Μίκης με ενθουσιάζει! Τι ωραίο κι αυτό, με την
αυριανή συναυλία του στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου! Θα είμαι κι εγώ εκεί,
με τον νου μου φυσικά, αφού από προχθές βρίσκομαι στον Μόλυβο, μόνιμο
καλοκαιρινό αραξοβόλι μου, δυόμισι δεκαετίες και βάλε. Ναι, θα είμαι κι εγώ
εκεί. Γιατί ο Θεοδωράκης είναι η περηφάνια μας – η «πρεπειά» του τόπου μας,
που λένε και οι φίλοι μου οι Βαμιανοί.
Στο Πεκίνο, λοιπόν. Στη διεθνή τουριστική έκθεση της κινεζικής πρωτεύουσας, με
τιμώμενη χώρα την Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά που μουσική ενός κορυφαίου
συνθέτη μας θα ακουστεί στη μυθική αυτή περιοχή του πλανήτη μας, όπως
χαρακτη-ριστικά λέει ο Μίκης. Ένας μεγάλος δημιουργός, τον οποίο τιμούν οι
πάντες σε όλη τη Γη, αλλά στην πατρίδα του πολλοί είναι εκείνοι που τον…
σνομπάρουν!
Αναφέρομαι σε υπεύθυνους και παραγωγούς τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών,
που δεν θέλησαν να παρουσιάσουν τον τελευταίο δίσκο του Θεοδωράκη – την
«Ερημιά». Έργο με δικούς μου στίχους, ενορχήστρωση του Ξαρχάκου και ερμηνευτές
τη Φαραντούρη και τον Μητσιά! Για το τραγούδι-πολτό, που ακούμε συνεχώς από
ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, υπάρχουν προγράμματα. Για τον Θεοδωράκη, όμως, όχι!
Αυτή είναι η κατάντια μας…
Ένα άλλο γεγονός που μου έδωσε μεγάλη χαρά: το ερχόμενο Σαββατοκύριακο η
Χαρούλα Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη θα τραγουδήσουν στο Ηρώδειο, για μια πολύ
μεγάλη, επίσης, τραγουδίστρια: τη Σοφία Βέμπο. Τη συναυλία, με τίτλο «Ραντεβού
στην Αθήνα», διοργανώνει το Φεστιβάλ Αθηνών και την καλλιτεχνική επιμέλεια της
εκδήλωσης έχει η Λίνα Νικολακοπούλου.
Ήταν καιρός να γίνει ένα αφιέρωμα στη Βέμπο. Μια λαϊκή – κατά τη γνώμη μου –
τραγουδίστρια, που τα αθάνατα τραγούδια της – τα περισσότερα σε στίχους του
άντρα της, Μίμη Τραϊφόρου – μας έδωσαν κουράγιο άλλοτε, μας μάγεψαν κάποτε και
εξακολουθούν να μας συγκινούν ακόμη και σήμερα.
Και οφείλω να πω και κάτι που ουδέποτε επισημάνθηκε: χρειάζεται μεγάλο
κουράγιο για να γράψεις (Τραϊφόρος) και να ερμηνεύσεις (Βέμπο) τραγούδια που
εξευτελίζουν, σε κρίσιμη εποχή, τον Ιταλό δικτάτορα-εισβολέα και τον φασισμό
του. Αφήνω τη φωνή της ερμηνεύτριας: «γεμάτη», από σκούρο μέταλλο,
σαγηνευτική. Καλή επιτυχία, λοιπόν. Που την θεωρώ δεδομένη.
