Όταν χιονίζει κι αρχίζει η υστερία στα ραδιόφωνα κι ο πανικός σε εφημερίδες

και τηλεοράσεις, καταφύγετε στα παιδιά για να συνέλθετε και να θυμάστε την

ουσία των πραγμάτων. Τα παιδιά τρελαίνονται από τη χαρά τους όχι μόνο επειδή

χάνουν σχολείο, αλλά και γι’ αυτό. Τα παιδιά ξέρουν ότι όλοι χρειαζόμαστε μία

εξ ύψους βοήθεια, να σταματήσει για λίγο αυτούς τους εξοντωτικά ομοιόμορφους

ρυθμούς ζωής που ακολουθούμε παθιασμένα, να μας αποκλείσει, να μας αναγκάσει

να κατεβάσουμε ταχύτητα. Τα παιδιά μπορούν να εκτιμήσουν τον όμορφο χορό των

νιφάδων, αυτό το δώρο του ουρανού, να τον απολαύσουν όπως του πρέπει, με τη

μύτη κολλημένη στο τζάμι, φωνάζοντας από ικανοποίηση. Έχουν δίκιο τα παιδιά.

Δεν μας δίνεται κάθε μέρα αυτή η παράσταση κι ενώ έχουμε τόσα θέατρα, τόσα

σινεμά, αυτό το θέαμα το έχουμε στερηθεί εκ γενετής στη μεσογειακή γειτονιά

μας. Ξέρουμε μόνο το νερό, τη βαριά βροχή, το αναπόδραστο της γήινης έλξης.

Πόσο καλό κάνει πού και πού να αλλάζει το πρόγραμμα, να το παλεύουν τα

σταγονίδια, μεταμορφωμένα σε κάτι ανάλαφρο, νιφάδες χιονιού, να προκαλούν τη

βαριά, νωθρή μητέρα: όχι, όχι, δεν θα σου παραδοθούμε! Να αντιστέκονται, να

φεύγουν πάλι για ψηλά, εκεί όπου νόμιζες ότι θα πέσουν, να στριφογυρίζουν και

να κυνηγιούνται. Υπάρχει διαφυγή να φωνάζουν, υπάρχει άνοδος, όχι μόνο πτώση!

Τα παιδιά δεν σκέφτονται συνεχώς τις συνέπειες, τη λάσπη, τον πάγο. Δεν

καταλαβαίνουν κι από κρύο ευτυχώς, τρέχουν και γλιστράνε άφοβα, η φύση τούς

βεβαιώνει ότι το βαρύτερο από τον αέρα πετάει καμιά φορά, να μην το βάζουν

κάτω. Αχ, πόσο δίκιο έχουν τα παιδιά!

Τελευταία Νέα