Mια χαμένη γενιά…

Παρ’ ότι οι επιθέσεις της 21ης Ιουλίου στο Λονδίνο ήταν ευτυχώς πολύ λιγότερο

σοβαρές από εκείνης της 7ης Ιουλίου, θα κάνουν πολλούς να θέσουν ένα

βασανιστικό ερώτημα: «τιμωρείται» άραγε η Βρετανία (όπως «τιμωρήθηκε» και η

Ισπανία) από την Αλ Κάιντα για τη συμμετοχή της στις αμερικανικές στρατιωτικές

εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Βρίσκονται ή όχι στις μεσανατολικές

συρράξεις οι ρίζες της ισλαμικής τρομοκρατίας;

Εάν η απάντηση είναι «ναι, βρίσκονται», τότε η λύση είναι απλή: αποχώρηση από

το Αφγανιστάν και το Ιράκ, επίλυση της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης. Αν

όμως, όπως υποψιάζομαι, η απάντηση είναι «όχι», τότε πρέπει να εξετάσουμε

προσεκτικότερα τη ριζοσπαστικοποίηση ορισμένων νεαρών εξευρωπαϊσμένων

μουσουλμάνων.

Επικαλούμενη το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη, η Αλ Κάιντα επιδιώκει

να κερδίσει τη συμπάθεια των μουσουλμάνων. Πολλές από τις ανακοινώσεις και τις

ενέργειές της, ωστόσο, δείχνουν πως όλα αυτά είναι κυρίως προπαγάνδα.

Οι Αμερικανοί εισέβαλαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Κίνητρο του Μοχάμεντ Άτα και των υπόλοιπων αεροπειρατών δεν ήταν ούτε το Ιράκ

ούτε το Αφγανιστάν. Μήπως τότε ήταν τα βάσανα του παλαιστινιακού λαού; Οι

επιθέσεις σχεδιάστηκαν πολύ πριν ξεκινήσει η δεύτερη ιντιφάντα, τον Σεπτέμβριο

του 2000, σε μια περίοδο σχετικής αισιοδοξίας.

Τα προσφιλή πεδία μάχης της Αλ Κάιντα βρίσκονταν εξαρχής εκτός Μέσης Ανατολής:

Αφγανιστάν, Βοσνία, Τσετσενία και Κασμίρ. Γι’ αυτήν, κάθε διαμάχη είναι απλώς

μέρος της καταπάτησης από τους δυτικούς της μουσουλμανικής «ούμα» – της

παγκόσμιας κοινότητας των πιστών.

Επιπλέον, αν οι διαμάχες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη

βρίσκονται στην καρδιά της ριζοσπαστικοποίησης, τότε γιατί δεν υπάρχει σχεδόν

κανένας Αφγανός, Ιρακινός ή Παλαιστίνιος μεταξύ των τρομοκρατών;

Οι ισλαμιστές τρομοκράτες που εδρεύουν στη Δύση δεν αποτελούν καμία μαχητική

εμπροσθοφυλακή της μουσουλμανικής κοινότητας· είναι μια χαμένη γενιά,

αποκομμένοι από τις παραδοσιακές κοινωνίες και κουλτούρες τους, απογοητευμένοι

που η δυτική κοινωνία δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους. Το όραμά τους

για μια παγκόσμια «ούμα» είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και μια μορφή

εκδίκησης εναντίον της παγκοσμιοποίησης, η οποία τους έχει κάνει αυτούς που

είναι.

Ο Olivier Roy είναι καθηγητής στη γαλλική Σχολή Ανωτάτων Σπουδών στις

Κοινωνικές Επιστήμες (EHESS) και συγγραφέας του «Παγκοσμιοποιημένου Ισλάμ».