Μαλάουι: τροπικό κλίμα, νερά γεμάτα ψάρια και άφθονα θηράματα. Από την

περιγραφή μοιάζει με μέρος παραδεισένιο. Και είναι πράγματι ένας επίγειος

παράδεισος – για τους κροκοδείλους, όμως. Για τους ανθρώπους, που δεν

αντιπροσωπεύουν για τα ζώα αυτά παρά μια πηγή πρωτεΐνης, φέρνει περισσότερο

σε… κόλαση.

Το φαινόμενο είναι σύνηθες τόσο στο Μαλάουι όσο και τη Μοζαμβίκη, όπου το

τρεχούμενο νερό αποτελεί είδος πολυτελείας, γι’ αυτό και οι φτωχοί χωρικοί

συνηθίζουν να κάνουν μπάνιο και να πλένουν τα ρούχα τους στα ποτάμια. Γίνονται

έτσι ένας ιδανικός μεζές – ιδιαίτερα για τους γερο-κροκόδειλους, που με τα

χρόνια βαραίνουν, τεμπελιάζουν και αναζητούν εύκολη λεία. Πρόσφατο παράδειγμα

αποτελεί ο Στάνφορντ Τσιτσούλο, ένας 26χρονος ψαράς, στον ποταμό Ρούο της

Μοζαμβίκης. Έχασε το αριστερό του πόδι, αλλά επέζησε. Έκανε την πρωινή του

βουτιά, όταν του επιτέθηκε το ερπετό. Οι επιθέσεις αυξάνονται στις αρχές του

χρόνου, όταν οι θηλυκοί κροκόδειλοι, που μέχρι τότε φυλάνε τις φωλιές τους,

αρχίζουν να λιμοκτονούν. Πέρυσι, κατασπάραξαν στην περιοχή 18 ανθρώπους.

Κυνήγι. Ο 69χρονος Χάλιντ Χάσεν είναι κυνηγός κροκοδείλων. Ακούει συχνά

τέτοιες ιστορίες. H αποστολή του είναι να καταδιώκει τα ερπετά-δολοφόνους.

Κάποτε κλήθηκε να κυνηγήσει έναν κροκόδειλο που είχε φάει ένα μικρό παιδί.

Σκότωσε το ζώο και όταν άνοιξαν την κοιλιά του βρέθηκε μέσα το κεφάλι το

παιδιού. Σε όλη του την καριέρα έχει σκοτώσει πάνω από 17.000 κροκοδείλους,

δεν έχει όμως πυροβολήσει ποτέ ζώο την εποχή της αναπαραγωγής και εξοντώνει

μονάχα όσα έχουν μήκος πάνω από πέντε μέτρα. «Δεν μπορείς να αφανίσεις την

πηγή σου», λέει, και παρ’ όλο που δεν έχει πλέον ανάγκη τα χρήματα, το δέρμα

ενός μεγάλου ζώου μπορεί να του αποφέρει έως και 200 δολάρια.