ANΔPEAΣ KΟNTEΛΛHΣ «H ζωγραφική θέλει φλόγα»

Σ.ε καιρούς δύσκολους για τη ζωγραφική του πάθους και της ψυχικής συμμετοχής

ξεκίνησε, το 1991, την πορεία του ο Ανδρέας Κοντέλλης, ο οποίος παρουσιάζει

τώρα όψεις του ατελιέ του και μια σειρά από μεγάλα τοπία της Λήμνου, της

ιδιαίτερης πατρίδας του, στη μεγάλη έκθεση με τίτλο «Διαδρομές». H παρουσία

του έγινε αμέσως αισθητή, καθώς το χέρι του είναι προικισμένο με «δυνατή

πινελιά».

Όμως ο στόχος ενός ζωγράφου, ο οποίος διάλεξε να στήσει το εργαστήρι του εκατό

μέτρα μακριά από το Σπίτι του Μπουζιάνη στη Δάφνη και θεωρεί ως δάσκαλό του

στη ζωή και τη ζωγραφική τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, δεν θα μπορούσε να είναι

αντικειμενικός: λ.χ. η άμεση καθιέρωση και επιτυχία. Τον ενδιαφέρει πρωτίστως

το πώς, η διαδρομή.

Ο Κοντέλλης περιπλανήθηκε επί τρία χρόνια, ως υπότροφος του IKY, ανά την

Ελλάδα για να ζωγραφίσει τα πορτρέτα ανθρώπων μέσα στον ελληνικό χώρο,

«πέταξε», ως υπότροφος και πάλι της Ακαδημίας Αθηνών, για να κάνει το μάστερ

του στην Ακαδημία Middlesex του Λονδίνου και όταν επέστρεψε, εντυπωσίασε τους

πάντες με κάτι διαφορετικό, μία έκθεση φωτογραφίας που έμοιαζε με ζωγραφική.

Ήταν, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος, μία έκθεση «αυτοβιογραφική», αφού είχε να

κάνει με το Αϊκίντο – πολεμική τέχνη, αμυντική -, που βασίζεται σε μία,

χορευτική σχεδόν, εναρμόνιση των κινήσεων.

Τι συνέβη και εγκαταλείψατε άρον άρον τη φωτογραφία, που είναι «mainstream»

στα εικαστικά, για να ξαναγυρίσετε στη ζωγραφική και μάλιστα σε θέματα

παραδοσιακά, όπως τα πρόσωπα και τα τοπία;

Ουδέποτε εγκατέλειψα τη ζωγραφική. H επαφή με τη φωτογραφία ήταν στιγμιαία,

αποτέλεσμα του πολιτιστικού σοκ, το οποίο υπέστην όταν βρέθηκα στην Αγγλία και

τους έδειξα τη ζωγραφική μου. Ως ζωγράφος έχω κάνει λύσεις φωτογραφικές και

χρησιμοποίησα τη φωτογραφία ασεβώς, όχι με το δέος του φωτογράφου, αλλά με

ποιότητες ζωγραφικές. Όμως η φωτογραφία δεν μου πάει γιατί εκμηδενίζει την

ουσία της ζωγραφικής. Με τη φωτογραφία έχεις ένα οργανωμένο σύστημα οπτικής

απεικόνισης που δίνει, οργανώνει από μόνο του τη νοηματική αναπαράσταση.

Οτιδήποτε τραβήξεις, σημειολογικά, δίνει υλικό αποτέλεσμα.

Στη ζωγραφική δεν συμβαίνει αυτό. Αρθρώνεται ο λόγος με μεγάλο κόπο, με

συγκέντρωση, δαπάνη ενέργειας. H προσωπική εικόνα, η συναισθηματική κατάθεση

είναι άλλο ζητούμενο, που σήμερα πολεμιέται. Σήμερα «πρέπει» να είμαστε

αποστασιοποιημένοι παντού. H ζωγραφική για μένα αρθρώνεται με την έρευνα και

το πάθος.

H φωτογραφία είναι η πολιτικώς ορθή τέχνη της σήμερον, που εκφράζει έναν

πολιτισμό ελεγχόμενων ορίων, ενώ η ζωγραφική τού σήμερα βρίσκεται στο ίδιο

μήκος κύματος με τη φωτογραφία. Για μένα η ζωγραφική είναι το εντελώς άλλο

πράγμα, το άνοιγμα στο «άλλο». Διαδικαστικά ο κόκκος και η ανάλυση περιέχουν

μια αφάνταστη μιζέρια, μια διεκπεραίωση, μια εναντίωση στην αμεσότητα, στο ότι

τελικά ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει με πράγματα που δεν μπορούν να

αναλυθούν. H ζωγραφική πάντα το έκανε αυτό.

H αφανής ουσία

Τι είναι αυτό το άλλο, η ουσία της ζωγραφικής που ευαγγελίζεσθε;

H ουσία της ζωγραφικής είναι αφανής. Δεν διδάσκεται. Είναι βίωμα. Το πώς θα

περάσει αυτό το βίωμα στο πανί είναι ζήτημα μεθοδολογίας. H ζωγραφική βγαίνει

όπως όταν αισθάνεσαι τη φωτιά. Ένα έργο ή έχει ζωή ή δεν έχει. Δεν

χρωματίζεται. Δεν μπορείς να την κατασκευάσεις, δεν μπορείς να το στείλεις να

σε ταξιδέψει. Δεν μπορείς να πας να αγοράσεις τέχνη. Την τέχνη θέλω να τη ζω,

θέλω να την καταναλώνω και να αναλώνομαι σε αυτήν. Και για να κινητοποιηθώ,

πρέπει να υπάρχει σπίθα.

INFO

Ανδρέας Κοντέλλης. «Διαδρομές» στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλατ. Κολωνακίου 20,

τηλ. 210-3608.278). Από σήμερα έως και 2 Απριλίου.