Aγάπη δίχως όρια

Σκοτεινό, όσο μπορεί να γίνει μόνο η ζωή γιατί τότε μόνο υπάρχει η αίσθηση του

φωτός, το προχθεσινό επεισόδιο της σειράς «10η εντολή» (Alpha) θύμισε τις

προδιαγραφές μιας όλο και πιο σπάνιας τηλεόρασης μέσα στην κυριαρχία της

ωμότητας των ριάλιτι, που σέβεται την αισθητική και κοπιάζει για την ποιότητα

ενός καλλιτεχνικού αποτελέσματος.

H σειρά στα αυτοτελή της επεισόδια ασχολείται με τη σκιερή πλευρά του

φεγγαριού, τα άγρια τοπία των ψυχών που οδηγούνται σε βίαιο τέλος. Σκληρή,

πολύ περισσότερο όταν έρχεται να συμπληρώσει ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, το

οποίο μετατρέπει τις τραγωδίες σε φωτογενές καταναλωτικό υλικό.

Πρόκειται για σειρά την οποία καθιέρωσε ο σκηνοθέτης Πάνος

Κοκκινόπουλος και που έχει δραματοποιήσει αληθινές ιστορίες εγκλημάτων πάθους,

ανθρώπινες τραγωδίες οι οποίες έχουν δει το φως της δημοσιότητας ή γεμίζουν τα

αρχεία του Εγκληματολογικού της Αστυνομίας.

Στο προχθεσινό επεισόδιο παρακολουθήσαμε την ιστορία μιας μεγάλης αγάπης με

τραγικό τέλος. Ζευγάρι νεαρό, ερωτευμένο, χαρούμενο, προικισμένο, εκείνη

χορεύτρια (Ιωάννα Παπά), εκείνος (Καρτερός Κατσούλης) τη λατρεύει και την

ακολουθεί παντού. Μια μοιραία στιγμή και ο κόσμος τους χάνεται. Ένα

αυτοκινητικό δυστύχημα αφήνει παράλυτη τη νεαρή γυναίκα, της στερεί αιφνιδίως

όλα όσα ήταν η ζωή της, εκτός από την αγάπη εκείνου. Στέκεται πλάι της, αλλά

δεν φθάνει για να την πείσει να αντέξει το ακίνητο κορμί της. Εκείνη δεν θέλει

να ζήσει και τότε εκείνος, απελπισμένος, τη βοηθάει να βρει τον θάνατο και την

ακολουθεί. Αυτοκτονούν.

Είναι αλήθεια ότι το σενάριο δεν αξιοποίησε τόσο τις διαδρομές της

ψυχής αυτών των ανθρώπων όσο επικεντρώθηκε στα ίδια τα γεγονότα που από μόνα

τους είναι ακραία. Σαν να ακούγαμε την ιστορία από ένα δελτίο ειδήσεων ή από

ένα τηλεφώνημα τηλεθεατή στα πρωινάδικα προγράμματα εξομολογήσεων.

Το κενό καλύφθηκε με έναν μικρό μονόλογο, φιλοσοφικού περιεχομένου του

πρωταγωνιστή για τη ζωή που «είναι ένα δώρο και δεν μπορεί να πολεμάς γι’

αυτήν» και… «δεν μπορεί να είναι απαίτηση, είναι δικαίωμα κ.λπ.» που

δικαιολόγησαν την απόφασή του για τη διπλή αυτοκτονία.

Ωστόσο, οι υψηλές προδιαγραφές της παραγωγής και οι καλές ερμηνείες έδωσαν τη

σκοτεινή, υπόγεια δύναμη της ανθρώπινης απελπισίας. Δυστυχώς, η τραγωδία είναι

ευκολότερα αξιοποιήσιμη τηλεοπτικώς από τη χαρά και το φως.

Πικρή η αλήθεια του τραγουδιστικού ριάλιτι

Για τον ρόλο του στο «Fame Story» εκλήθη να μιλήσει ο Στέλιος Ρόκκος, απέναντι

από τον Μανώλη Καψή στο «Τοκ σόου» (Alpha), αποδεικνύοντας ένα πικρό γεγονός,

που άλλωστε και ο ίδιος υποστήριξε, ότι το εν λόγω ριάλιτι προσφέρει

ευκολότερο δρόμο για την επιτυχία και τη διαφήμιση. Ωστόσο αυτό και οι όροι

του κυριαρχούν στην καριέρα και στη δημόσια εικόνα όσων συμμετέχουν.

Είναι γεγονός ότι η εκπομπή αφιέρωσε χρόνο και στον καλλιτέχνη,

τραγουδοποιό Στέλιο Ρόκκο, δείχνοντας τον δέοντα σεβασμό σε αυτήν την πτυχή

του. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος είχε θέμα του τα πρόσωπα, τις ίντριγκες, τις

βαθμολογίες, το σόου γύρω από το famestor-ικό τραγούδι.

Γιατί αυτό που πουλάει είναι η γνώμη για τα πρόσωπα, και όσο πιο προκλητική

είναι τόσο καλύτερα. Ένα ριάλιτι προσωπικών απόψεων διασημοτήτων για άλλες

διασημότητες, το οποίο εκτυλίσσεται από εκπομπή σε εκπομπή, επιτρέποντας

ωστόσο στους εμπλεκομένους να αναβαπτίζονται σε αυτήν τη νέου είδους

διασημότητα διά των καβγάδων. Όλο και λιγότερο μιλούν για την τέχνη τους, όλο

και περισσότερο για τις προσωπικές τους σχέσεις όσοι μπλέκονται στον

καβγατζήδικο ριαλιτοκαμβά. «Διαφήμιση» το θεωρεί ο Στέλιος Ρόκκος, τέτοια «που

ούτε ο Μπους δεν έχει».

H σκληρή πραγματικότητα των ριάλιτι είναι ότι αφού έγιναν μέθοδος για να

αποκτήσουν ψευδο-διασημότητα οι κοινοί θνητοί, υιοθετούνται πλέον και από

καλλιτέχνες ως μέθοδος διαφήμισης. Μόνο που όσο και να επιμείνουν στην

καλλιτεχνική τους διάσταση – «ως μουσικός μιλάω στα παιδιά του «Fame Story»,

κάνω μουσικές παρατηρήσεις» κ.λπ., επέμενε ο Ρόκκος – αυτό που μένει είναι

ό,τι ορίζει το περιβάλλον των ριάλιτι, η κόντρα, ο καβγάς, η ίντριγκα.