Αναζήτηση
|
|
Πρέπει να πω από την αρχή ότι είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο να διαπιστώνει κανείς
ότι από την πρώτη συνέλευση του Δ.Σ. του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης
δημιουργήθηκε ρήξις μεταξύ προέδρου και διευθυντού. Τι θα γίνει αργότερα; Πριν
προχωρήσουμε, ας δούμε σε τι χώρα βρισκόμαστε. Το 98% των Ελλήνων σήμερα είναι
απληροφόρητοι για το μοντέρνο κίνημα των αρχών του περασμένου αιώνα. H δε
πληροφόρηση είναι σπάνια και ασύνδετη και οι γνώστες ελάχιστοι. Οι διάφορες
εκθέσεις τύπου «Outlook» απέδειξαν ότι δεν υπάρχει καμία προηγούμενη σχετική
παιδεία και οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης ήταν βίαιες και ενοχλητικές.
Διάβασα λοιπόν ότι ο δεύτερος στόχος του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης είναι η
προαγωγή της αισθητικής καλλιέργειας και της καλλιτεχνικής παιδείας του
κοινού. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει προγραμματισμένες συνεχείς ομιλίες Ελλήνων
και ξένων ειδικών, προβολές έργων σύγχρονης τένχης, αναλύσεις, εκθέσεις με
δανεικά έργα (ανταλλαγές) από μουσεία του εξωτερικού, βάσει ενός σωστού
προγραμματισμού.
Όλα αυτά πρέπει να είναι το κύριο μέλημα ενός μουσείου σαν αυτού που πάει να
γίνει και σε δέκα χρόνια ίσως να έχουμε διαμορφώσει ένα κοινό που να μπορεί να
διαβάζει πέντε πράγματα. Για το δεύτερο, που αφορά τη συλλογή έργων Ελλήνων
και ξένων, θα πρέπει να πούμε το εξής: Οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα
επιθυμούν να δουν τι κάνουν οι σύγχρονοι Έλληνες ζωγράφοι. Το γνωρίζω καλά
αυτό. Δεν τους ενδιαφέρει να δουν έργα τρίτης κατηγορίας ξένων που ήδη
γνωρίζουν, ούτε μπορούμε να αγοράσουμε έργα καλλιτεχνών του περασμένου αιώνα
που η τιμή τους είναι ο μισός προϋπολογισμός της Ελλάδας. Ας φτιάξουμε ένα
ωραίο και έξυπνο μουσείο που θα αποδεικνύει ότι έχουμε δικά μας μάτια και
εμπειρίες. Αν κάποτε σταματήσουν οι εκθέσεις στο Κάσελ και τη Βενετία, ένα
μεγάλο μέρος καλλιτεχνών μας θα βρεθεί σε αμηχανία και αδιέξοδο. Τέλος τι
σημαίνει αυτό το «εγώ εισηγούμαι» του διευθυντού και οι άλλοι απορρίπτουν σαν
βουλευτικές εκλογές; Όλοι οι έξυπνοι άνθρωποι ακούνε και εκτός
δημοσιοϋπαλληλικής δεοντολογίας τους υπόλοιπους του συμβουλίου. Και το
συμβούλιο να είναι σχετικό με το μουσείο και όχι διακοσμητικό. Δεν θα έβαζαν
τον Αϊνστάιν να επιλέγει και να εγκρίνει έργα, ούτε τον Πικάσο να μιλάει για
αγροτική πολιτική. Ένα άτομο που θέλει να αποφασίζει για όλα μόνο του, μου
θυμίζει άσχημα πράγματα. Τουλάχιστον πρέπει να έχει γερές πλάτες, κρίση
Σολομώντα, ταλέντο καλλιτέχνη και κριτική ματιά όχι φιλότεχνου που ασχολείται
με την τέχνη, αλλά κάτι παραπάνω.
Και να έχει γράψει κάνα δυο βιβλία για τη μοντέρνα τέχνη που να μας
διαφωτίζουν. Όλα αυτά είναι πέντε άνθρωποι και όχι ένας.
