[Από e-mail της Κάριν Πέτερσον στον Έρικ Πέτερσον, ανταποκριτή της σουηδικής

εφημερίδας «Dag» στους Ολυμπιακούς της Αθήνας]

Έρικ, από τότε που μου είπες – πριν από τέσσερις μέρες – ότι τα κινητά δεν

πιάνουν στην Αθήνα λόγω υπερφόρτισης του δικτύου, δεν μπορώ να σε βρω ούτε στο

ξενοδοχείο. Μα πού γυρίζεις όλη νύχτα; Βγάζεις το τηλέφωνο από την πρίζα; Σου

έχω στείλει εφτά e-mails: ανησυχώ τρομερά μήπως έπαθες τίποτα, μήπως

αρρώστησες, μήπως συνέβη καμιά αναποδιά. Οι τελευταίες σου ανταποκρίσεις στην

«Dag» δεν με πείθουν πως είσαι ζωντανός. Δεν εννοώ ότι πέθανες και ότι γράφεις

από το υπερπέραν, αλλά οπωσδήποτε παρών δεν φαίνεσαι. Γράφεις αοριστίες!

Καλύπτεται η εφημερίδα με κείμενα περί καιρού, νυχτερινής ζωής και ελληνικού

ροκ; Τι είν’ αυτά που λες για τις Ελληνίδες; Τι σημαίνει «οι Ελληνίδες έχουν

εξελιχθεί»; Τι έγινε με τη συγκάτοικο; Την ξεφορτώθηκες; Γύρισε στον φίλο της

ή σύζυγό της; Δεν πιστεύω να εγκαταστάθηκε εκεί και να οικειοποιήθηκε και το

λάπτοπ σου; Έτσι βέβαια θα εξηγούνταν κάπως τα αλλόκοτα άρθρα σου στην

εφημερίδα. Έρικ, βρίσκομαι σε κατάσταση υστερίας, γι’ αυτό έκανα μια απρέπεια:

τηλεφώνησα στη Χέλγκα Σόρβεστ – βρήκα τον αριθμό της από το «Fitness» – και τη

ρώτησα αν σε έχει δει και αν είσαι καλά. Το κινητό της λειτουργούσε. Και μου

απάντησε ότι έχει μέρες να σε δει γιατί «τρέχει». Συμπέρανα – επειδή ανέφερες

πως έχει αδυναμία στους Έλληνες εραστές του καλοκαιριού – ότι «τρέχει» με

κάποιον απ’ αυτούς. Εξάλλου, το «Fitness» δεν είναι η «Dag»: η Χέλγκα μπορεί

να παρακολουθήσει πέντε-έξι αθλήματα στην τηλεόραση, να γράψει π.χ. πώς

εξελίσσονται τα σώματα των κολυμβητών και των γυμναστών της ενόργανης και να

ξεμπερδέψει. Αλλά, εσύ, αγάπη μου, πρέπει να παρακολουθείς τα πάντα.

Βάζω με τον νου μου τα χειρότερα: μήπως ανακάλυψες καμιά άθλια αθηναϊκή

γειτονιά και τριγυρνάς εκεί πέρα και θέλεις να την υιοθετήσουμε όπως εκείνον

τον τενεκεδομαχαλά στο Νταρ-ες-Σαλαάμ; Μήπως σ’ έφαγαν τα κουνούπια; Μετά την

περιπέτεια της Τανζανίας όπου έφτασες στις πύλες του θανάτου από τσίμπημα

κουνουπιού, έχω κάθε λόγο να αγωνιώ. Μήπως τσακώθηκες με κανέναν ταξιτζή και

σ’ έστειλε στο νοσοκομείο; Απ’ ό,τι ξέρω οι Έλληνες ταξιτζήδες σού προξενούν

δολοφονικές τάσεις.

Σκέφτομαι και κάτι άλλο, πιο φρικτό: μήπως αυτός ο εραστής της κοπέλας που

φιλοξένησες στο ξενοδοχείο σε κάλεσε σε μονομαχία; Εντάξει, υποθέτω πως οι

μονομαχίες έχουν καταργηθεί ακόμα και στην Ελλάδα, αλλά οι Έλληνες

έχουν μια σπεσιαλιτέ στα εγκλήματα «τιμής», δεν έχουν; Έρικ, πες μου αμέσως τι

συμβαίνει. Και μη μου αραδιάσεις τίποτα ψέματα: ξέρουμε και οι δύο πως λες

τερατώδη ψέματα· σου θυμίζω πως, όταν ήσουν μικρός, ισχυρίστηκες ότι

συνάντησες εξωγήινο· μου το ‘χει πει η μάνα σου. Επίσης, σου θυμίζω την

ιστορία με την Ίνγκελ: όταν με απατούσες με την Ίνγκελ – ξέρω, δεν σ’

αρέσει η λέξη: ανήκει στον δέκατο ένατο αιώνα, συμφωνώ κι εγώ – με είχες

φλομώσει στις μπαρούφες. Ένα βράδυ άργησες επειδή δήθεν έπαθες λάστιχο

(γύρισες αυτο-μουτζουρωμένος με γράσα: το θυμάσαι;), ένα άλλο έμεινες από

μπαταρία, ένα τρίτο τράβηξε σε μάκρος η συνέντευξη με τους χορτοφάγους

πρωταθλητές. Πώς μπορεί να ξημερωθεί κανείς μαζί με χορτοφάγους; Οι χορτοφάγοι

είναι βαρετοί. Τέλος πάντων, να μην αναμοχλεύω τώρα τα παλιά γιατί συγχύζομαι.

Και τώρα σου εκφράζω την τελευταία μου ανησυχία (παρ’ ολίγο να γράψω

«επιθυμία», Έρικ, τόσο χάλια νιώθω): έχεις υπόψη σου τ’ ότι παρ’ ολίγο να

ξεσπάσει διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ σουηδικής και ελληνικής κυβέρνησης για

τους οίκους ανοχής; H ελληνική κυβέρνηση είχε αφήσει να εννοηθεί ότι, στη

διάρκεια των Αγώνων, η Αθήνα θα γίνει μπορντέλο – με Ρωσίδες και άλλες

Ανατολικοευρωπαίες – και ο Μόνα Σαλίν εκνευρίστηκε. Είπε στον Έλληνα υπουργό

ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες φέρνουν τον κόσμο κοντά, αλλά όχι απαραιτήτως

ξαπλωμένο μπρούμυτα ή/και υπτίως. Δεν ξέρω αν χρησιμοποίησε τέτοια

φρασεολογία, αυτό πάντως ήταν το νόημα. Επειδή λοιπόν η πορνεία είναι νόμιμη

στην Ελλάδα και παράνομη εδώ, υποπτεύτηκα ότι ίσως – ίσως – Έρικ,

εκμεταλλεύεσαι την κατάσταση.

Έρικ, περιμένω με άγχος πάνω απ’ το τηλέφωνο και ανοίγω το «Outlook Express»

κάθε τρία λεπτά περίπου. Αν δεν έχω νέα σου ώς το βράδυ, θα πάρω το πρώτο

αεροπλάνο για την Αθήνα. Όχι για να σε βρω, Έρικ. Θα πάω στα νησιά να κάνω

ό,τι κάνει κάθε καλοκαίρι η Χέλγκα Σόρβεστ.

Κάριν

ΥΓ: Από μετάλλια η χώρα μας βρίσκεται κάτω από τα Αραβικά Εμιράτα, ε;

Και κάτω απ’ το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο.

[Από e-mail του Έρικ Πέτερσον στην Κάριν Πέτερσον]

Κάριν,

Είμαι ασυγχώρητος και λυπάμαι που σ’ έκανα ν’ ανησυχήσεις, αλλά πνίγομαι στη

δουλειά. Είχα πεταχτεί να δω κάτι αγώνες καγιάκ σ’ ένα ελληνικό νησί – μερικοί

αγώνες δεν γίνονται στην Αθήνα: περίεργο ε; Τι σου είναι αυτοί οι Έλληνες! –

κι επειδή νιώθω πτώμα – ράκος – σκέφτομαι να παρατείνω λίγο την

παραμονή μου στην Ελλάδα. Εννοώ, μετά το τέλος των Αγώνων. Εξάλλου, όπως

πρόσεξες, στα άρθρα μου, επιχειρώ ένα είδος κοινωνιολογικής έρευνας, από την

οποία έχω βγάλει μια σειρά αιφνιδιαστικά συμπεράσματα. Για παράδειγμα, ρώτησα

την κοπέλα που φιλοξενώ – Χριστίνα τη λένε – αν ξέρει κανένα σουηδικό ροκ

συγκρότημα, και ενώ περίμενα να μου πει τους Abba, μου αράδιασε τους Comatose,

τους Cosmic Ballroom, τους Skiltor και τους Spitts, τους οποίους αγνοώ.

Και πρόσθεσε ότι πέρυσι είχε δει τους Dr. Feelgood στο φεστιβάλ του

Σέλβεσμποργκ. Τώρα, αν αυτό δεν σε ξαφνιάζει, τι σε ξαφνιάζει; Κι ενώ, όταν

πρωτοσυναντηθήκαμε, παραπονιόταν ότι ο φίλος της «ροκάνιζε» το ζωτικό της χώρο

– σ’ ένα δυομισάρι – τώρα φαίνεται να μην την απασχολεί καθόλου ο ζωτικός της

χώρος. Μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Να, λοιπόν και κάτι άλλο

αιφνιδιαστικό. Γενικά, Κάριν, alskling, χρειάζομαι λίγο χρόνο και άφθονο

ζωτικό χώρο για να ξεκαθαρίσω ένα-δυο πραγματάκια.

Έρικ

ΥΓ: Αν πράγματι θέλεις να κάνεις island-hopping σαν τη Χέλγκα, δεν

μπορώ να σε εμποδίσω, Κάριν. Θα προτιμούσα πάντως να μην πας στη Σέριφο. Έχω

κακό προαίσθημα για τη Σέριφο: μη με ρωτάς τίποτα περισσότερο.

H Σώτη Τριανταφύλλου είναι συγγραφέας. Τελευταίοι της τίτλοι:

«Άλμπατρος», Εκδ. Πατάκη 2003, σελ. 552, τιμή: 22 ευρώ και «H φυγή», Εκδ.

Μελάνι 2004, σελ. 104, τιμή: 10 ευρώ