Mαζί στην ηδονή

Οι αγαπητικοί εναγκαλισμοί απερχόμενων υπουργών της προηγούμενης κυβέρνησης με

τους αντίστοιχους ερχόμενους της νέας έδιδαν την εντύπωση εικόνας απατηλής,

παρουσίαζαν υπερκόσμια την επίγεια κοινωνία, μια κοινωνία ιδανική ενός

συστήματος μεσσιανικού, στο οποίο «έσονται πάντες μία ποίμνη και εις ποιμήν».

H με τόση γλυκύτητα προσφερόμενη, επίσης, «γενική προσδιοριστική» των

προσφωνήσεων, «Γιώργο μου», «Μιχάλη μου», «Γιάννη μου» ήταν, επίσης,

ψευδεπίγραφη παράσταση και «ιστόρηση» τού «είναι και δεν είναι», ενός θεάτρου

του παραλόγου, που θεωρήθηκε και πρόκληση. H κορύφωση δε όλων ήταν η επανάληψη

της επίκλησης τού «όλοι μαζί» που λεγόταν κατά κόρον προεκλογικά από τον

αρχηγό τής τότε αντιπολίτευσης και σημερινό Πρωθυπουργό, κάλεσμα που

επαναλαμβανόταν «παπαγαλιστί» από τους υποψήφιους βουλευτές και

επαναλαμβάνεται από τους σημερινούς υπουργούς.

Σαφώς και πρέπει να ζητηθεί να δοθεί περίοδος χάριτος στη νέα κυβέρνηση μέχρις

ότου φανεί ποιες είναι οι προθέσεις και οι πρώτες ενέργειές της, πόσο θα είναι

πιστή στις εξαγγελίες της και κυρίως αν θα σεβαστεί τις λαϊκές κατακτήσεις.

Υπάρχουν όμως πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές και πρακτικές των κομμάτων ή

τουλάχιστον πρέπει να υπάρχουν, γιατί στην κοινωνία είναι υπαρκτές οι

κοινωνικές διακρίσεις, οι διαφορετικές τάξεις, τα αλληλοσυγκρουόμενα

οικονομικά συμφέροντα, δεν είναι όλα «σούπα».

Σίγουρα, από συστάσεως της κοινωνίας κρίθηκε αναγκαία η συνεργασία των μελών

της, όπως περιγράφηκε στον Αισώπειο μύθο του στομάχου, των ποδιών και των

χεριών. Όμως, στη ζωή δεν είμαστε όλοι ίσοι κάτω από τον ίδιο ήλιο, αν και

«παιδιά του ίδιου Θεού» δεν απολαμβάνουμε όλοι όχι μόνο τα ίδια αγαθά, αλλά

ούτε καν αναλογικά κατά τον Μαρξ ούτε έχουν όλοι την ίδια πρόσβαση στην

εξουσία, οι ταξικοί φραγμοί είναι υπαρκτοί, οι επίγειες ανέσεις και η απόλαυση

διαφέρει αντιθετικά και είναι έκδηλη η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,

ειδικά πάλι στις ημέρες μας με τον νεοφιλελευθερισμό στην οικονομία, ακόμα και

στις δυτικές κοινωνίες των τεσσάρων πέμπτων που βρίσκονται στα όρια της

φτώχειας.

H φιλοσοφία λοιπόν της «γενικής προσδιοριστικής» και του «όλοι μαζί»,

εργοδότες, εργαζόμενοι, οικονομικοί μετανάστες, πλούσιοι και φτωχοί, δεξιοί

και αριστεροί είναι πολιτικό και φιλοσοφικό μόρφωμα.

Στη μόνη φιλοσοφία του «μου» και του «μαζί», που υπάρχει μέχρι τώρα αρμονία,

είναι η φιλοσοφία του «φιλοσόφου των Αρχανών» Ηρακλείου, του πασίγνωστου

εστιάτορα και από την «Κόμη της Βερενίκης» του Γιώργου Γραμματικάκη, κατά την

απόλαυση βραδινού συμποσίου, στον γράφοντα και σε άλλους συνδαιτυμόνες

διηγήθηκε ότι την επομένη της πρώτης νύχτας του γάμου του, με το ξημέρωμα,

καλώντας τη νεόνυμφη γυναίκα του να πάνε στα χωράφια τής είπε: «γυναίκα μου,

μαζί στην ηδονή, μαζί και στην οδύνη». Στην ταξική κοινωνία, όμως, όπως την

εκφράζει η πολιτική, άλλοι γεύονται την οδύνη της δουλειάς και άλλοι την ηδονή

των απολαύσεων.

Ο Αντώνης Σανουδάκης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης – συγγραφέας.