Παιχνίδια μνήμης

Συνέβη ξανά. Την ώρα που νόμιζες πως παρακολουθούσες σε επανάληψη την

αγαπημένη σου σειρά, το σενάριο έκανε στροφή και η υπόθεση άλλαξε σαν να

έβλεπες άλλο έργο. Αυτή η σχέση παλιού, φορεμένου και νέου σχεδόν με το

περιτύλιγμα έχει μέλλον. Σα να μη μετράει ο χρόνος.

«Day Ι Forgot» Pete Yorn (Sony)

Κάτι παράξενα οικείο και απροκάλυπτα ευθύ κρύβεται πίσω από το βλέμμα του Πιτ

Γιορν. Κάτι που κολλάει επάνω του σαν μέλι – κάτι που δεν φαίνεται να είναι

τίποτε περισσότερο από ό,τι ένας καλόκαρδος τροβαδούρος έχει να σου προσφέρει.

Και όμως είναι.

Σκέψου πώς ήταν παλιά τα πράγματα και μείνε προσγειωμένος! λέει. Σε περίπτωση

δηλαδή που γλιτώσεις οξεία κατάθλιψη από την πλαστικοποίηση των ηθών, κάνε

υγιές φλας μπακ. Ακόμη και αν κάποιες ευαίσθητες ψυχές μπορεί ελαφρώς να

πληγωθούν. Αλλιώς, ξεχάστε τον Πιτ Γιορν και τo Come Back Home του, καμία

επιστροφή δεν σας αφορά. Καρφώστε τα μάτια μπροστά – στη θαλπωρή του μέλλοντός

μας.

Ο Πιτ Γιιορν μεγάλωσε στο Τζέρσι και άκουσε πολύ Μπρους Σπρίνγκστιν, με Μπομπ

Ντίλαν για αλλαγές, μουσικές που ταξιδεύουν εύκολα και που έχουν λόγους να σε

βγάλουν στον δρόμο. Τα τραγούδια του «βγαίνουν» ατσαλάκωτα από τις

διαφορετικές θέσεις που παίζει ο Γιορν στην κιθάρα, στα ντραμς, στο πιάνο, από

ξεβαμμένα, αιώνια, μπλουτζίν παντελόνια, την περήφανη ροκ εν ρολ κόμη του και

τα εκατοντάδες τι-σερτ που έχει στην ντουλάπα του και γράφουν σε βαμβακερό και

ελάχιστο λίκρα την προσωπική του ιστορία. Μην πετάξεις τίποτε, λοιπόν. Τα ίδια

λόγια κάνουν διαφορετική αντανάκλαση.

Επόμενος σταθμός για τον άνθρωπό μας το Λος Άντζελες, όπου το σκηνικό αλλάζει

αστραπιαία. Σενάρια, κάστινγκ και πολύ μέικαπ ίπτανται πάνω από το κεφάλι του

καλόκαρδου τραγουδοποιού. Ο Γιορν γράφει μουσική για την τηλεόραση (και εκείνο

το Dawson Creek που καίει καρδιές) και να παίζει ντραμς στην κομπανία του κ.

Ίγκι Ποπ. Μήπως ζούσε τη ζωή κάποιου άλλου; Όχι, δα, έκανε αυτό που ήξερε

πάντα να κάνει. Να γράφει τραγούδια από τα αγνά υλικά που παρέλαβε από τους

παλιούς στη νουβελ-κιουζίν του ροκ εν ρολ. Όσο για αυτό το πολυσυζητημένο

κάντρι/ποπ «Burito» του άλμπουμ – το συστήνει και ο σεφ.

«Sub Rosa» Eagle Eye Cherry (Universal)

Τα μπλουζ του Ιγκλ Άι Τσέρι, φρεσκαρισμένα όπως είναι από τον καθαρό αέρα του

βορρά μοιάζουν κι αυτά άλλη ιστορία. Χάι-τεκ μπλουζ, εξελιγμένα, με τα «ντάτα»

της εποχής γραμμένα πάνω τους και με την επικοινωνία εξασφαλισμένη χάρη στη

ζεστή, ξεχωριστή, φωνή του Ιγκλ Άι να τα φέρνει ακόμη πιο κοντά στο γούστο

μας. Ο πατέρας του, ο Ντον Τσέρι της τζαζ, θα είχε να καυχιέται για τον

κανακάρη του, γιατί έκανε αυτό που η τζαζ η ίδια είναι, ανακάτεψε τους

ρυθμούς, έριξε φανκ σαν μπαχαρικό και κράτησε τις μπαλάντες σε περίοπτη θέση.

Και εκεί μέσα δηλαδή βράζουν οι μουσικές από τις γιορτές των μαύρων της Νέας

Ορλεάνης, από την περιπλάνησή τους και από την ωραία αίσθηση που αφήνουν πάντα

τα τραγούδια αγάπης. Εντάξει, οι άλλοι ψάχνουν σουξέ, κωδικούς, υπονοούμενα

και ό,τι άλλο κατατρύχει όποιον συμπαθητικό τύπο δείξει τη συμπάθειά του στις

νότες. Ο Τσέρι, απλώς, περνάει τον καιρό του ανάμεσα στην Αμερική και τη

Σουηδία και αρπάζει τους ρυθμούς στον αέρα όπως εκείνα τα αρπακτικά του

Ντισκάβερι Τσάνελ. Αντανακλαστικά παίκτη της καυτής γραμμής.

«Skull Ring»Iggy Pop (Virgin)

Πανκ ροκ διά μέσου των αιώνων. Γιατί όσο κι αν φαίνεται σκληρό, 33 ολόκληρα

χρόνια πέρασαν από την ίδρυση του «Οίκου του Κεφιού» με τον οποίο ο κύριος

Ίγκι Ποπ και οι Stooges έβαζαν τα θεμέλια της σούπερ έκδοσης του ροκ εν ρολ.

Το Fun House νοσταλγεί ο Ίγκι (και άλλοι πολλοί, όπως ακούγεται δεξιά και

αριστερά) και βρίσκει την ευκαιρία να ξαναβρεθεί με τους παλιούς συντρόφους

Σκοτ και Ρον Άσετον και να ξαναπιάσουν τα παλιά – που δεν παλιώνουν ποτέ,

εξάλλου. Στο «Skull Ring» κάνουν πέρασμα και νεώτεροι ταραξίες όπως οι Green

Day, η Peaches και οι Trolls, γιατί στον σαματά όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά.

Και, ναι, αυτός που συνεχίζει να χοροπηδάει ώς το τέλος, ο Ίγκι είναι, πετσί

και κόκαλο, καλολαδωμένη μηχανή θορύβου, το νευρόσπαστο πνεύμα του πανκ και ο

πιο πιστός του δούλος. Για μερικά πράγματα – έστω και λίγα – είμαστε σίγουροι

σε αυτή τη ζωή.

* On… Οι Outcast. Θεοπάλαβοι σαλτιμπάγκοι του χιπ χοπ, που με άνεση

Κινγκ Κονγκ στο άλμα κατέκτησαν την κορυφή.

* Off… Οι «νεο-nerds». Και η εκδίκηση του σπασίκλα έχει τα όριά της

(κατά τις γραφές των Weezer)