Σας πάτησα; Συγγνώμη. Δεν πειράζει, απαντάει. Και δεν πείραζε βεβαίως, γιατί
ένα πνεύμα δεν πονάει, δεν διαμαρτύρεται, δεν παθαίνει τίποτε ακόμη κι αν
περάσει από πάνω του μπουλντόζα. Επίτηδες το πάτησα. Ήταν το ελάχιστο που
μπορούσα να κάνω, φορτωμένη με τσάντες κάτω από παγωμένο ψιλόβροχο στην Ερμού,
εκεί που σε οδηγεί όπου θέλει το ρεύμα της κατανάλωσης, ενώ οι λατέρνες
έπαιζαν τα κάλαντα, κι εκείνο γελούσε σαν τροχονόμος, με μια αδυναμία να
απολαμβάνει το κομφούζιο. Killer πνεύμα με αγγελικό πρόσωπο. Γιατί δεν μπορείς
να φανταστείς τι κάνει ενώ μεταμορφώνεται σε χνουδωτό αρκουδάκι, χαρούμενο
τάρανδο και δύστυχο κοριτσάκι με τα σπίρτα. Στήνει παγίδες. Φυτεύει νάρκες από
deadlines, σκορπίζει προθεσμίες παντού. Μέχρι τα Χριστούγεννα, δηλαδή (σε
πείθει το πνεύμα), πρέπει να έχεις προλάβει να αγοράσεις τα δώρα, να έχεις
ψωνίσει για το σπίτι, να έχεις στείλει τις κάρτες με τις ευχές (το πνεύμα
απολαμβάνει ιδιαίτερα τις ουρές στα Ταχυδρομεία). Με ένα ύφος μάλιστα «είδες
πόσο σε σκέφτομαι εγώ», το πνεύμα θα φροντίσει να σου υπενθυμίσει τον χρόνο
που δεν βρήκες για τον εαυτό σου, τα βιβλία της χρονιάς που δεν διάβασες, τις
μουσικές που δεν άκουσες και τις ταινίες που (έχει κατανόηση όμως ) δεν θα
προλάβεις να δεις. Ε, δεν θα του κρατήσεις κακία για τον «Άρχοντα των
Δαχτυλιδιών»… Πρέπει όμως να σκεφτείς – μαζί με τους στόχους που θα βάλεις
μπροστά σου να πετύχεις την καινούργια χρονιά (απάτη κι αυτή!) – τι θα
φορέσεις στο ρεβεγιόν (κι αφού σκεφτείς, να κάνεις κάτι γι’ αυτό ) και να
είσαι μες στη λάμψη και στη χαρά (πνεύμα σαν διαφήμιση του prozac) για να
περάσετε ωραία και με κάτι έξυπνο να έχεις για απάντηση στον πρώτο που θα σε
ρωτήσει… καλά, τι έγινε, εσύ δεν συνάντησες το πνεύμα των Χριστουγέννων;
Ναι, τα είπαμε κάπως γρήγορα τις προάλλες.
